Dat de jeugd helemaal niet apathisch en ongeïnteresseerd is, bleek opnieuw in 2006. Jongeren toonden in diverse Europese landen dat zij een fundamentele rol willen spelen in het veranderen van deze onrechtvaardige wereld.
Meest in het oog springend (en gemediatiseerd) waren de betogingen in Frankrijk, gericht tegen het jongerenbanenplan. Dit hield onder andere in dat het patronaat met een nieuw soort arbeidscontract jongeren onder de 26 zonder enige reden kon ontslaan. Met andere woorden, voor ziekte, bij een vakbond gaan of gelijk welke andere reden ook kon men op staande voet ontslagen worden. Eind maart kwam daarom een storm van protest op gang die heel Frankrijk lamlegde. Op één week tijd marcheerden twee keer ongeveer drie miljoen mensen door de straten, opgeroepen door vakbonden en studentenorganisaties. Niet alleen arbeiders kwamen op straat, ook studenten bezetten hun universiteiten, het ging immers over hun toekomst. Zelfs de ouders van die studenten, bezorgd over de toekomst van hun kinderen, deden mee. Dit was niet meer gezien sinds mei ’68. Het ging echter niet alleen om een wet, alle onbehagen in de Franse maatschappij kwam boven. Indien de overheid niet had toegegeven om dit verwerpelijke plan te laten varen, was Frankrijk in een prerevolutionaire situatie beland. Dit is een geweldige ervaring in het ontwakend klassenbewustzijn van Franse arbeiders en studenten, en een belangrijke les over wat bereikt kan worden door eenheid en actie. Het plan werd opgegeven, de betogingen en bezettingen eindigden in een overwinning, hoewel op het hoogtepunt van de beweging veel meer kon bereikt worden. Als de leiding meer daadkracht had getoond, dan zou de rechtse regering gevallen zijn.
In Griekenland was de hoofdrol voor de studenten weggelegd. Begin juni zagen we daar de grootste studentenprotesten in 25 jaar tijd. Maar liefst 345 faculteiten werden bezet, 100.000 studenten namen deel aan studentenvergaderingen en 40.000 studenten betoogden in de straten van Athene op 8 juni. Dit ging door tot in juli. Waarom? Een nieuwe wet werd gestemd die ervoor moest zorgen dat universiteiten veranderen in privé-bedrijven met eigen managers. Bijgevolg zou de inspraak van studenten verder verminderen. Daarvoor waren er al zeer veel verplicht een job te zoeken om hun studies te betalen, waardoor ze weinig tijd voor inspraak hebben. Verder voorzag de wet ook de mogelijkheid om universiteiten in privé-handen op te richten. Dit was de aanleiding voor het protest. Maar dieper onder de oppervlakte zien we het ongenoegen dat heerst bij de arme lagen van de Griekse bevolking die onder toenemende druk van de overheid en de burgerij komen te staan. Belangrijk detail: net zoals in België dachten de ‘intelligentsia’ dat de jeugd apathisch, ingeslapen en niet geïnteresseerd in politiek is. De zaken keerden echter snel: ineens waren duizenden studenten geïnteresseerd in politiek! De Griekse staat (lid van de EU) ontmaskerde zich door het brutale politieoptreden dat vele vreedzaam betogende studenten het ziekenhuis deed belanden. Democratie?
In Denemarken kwamen op 17 mei 100.000 mensen op straat, waaronder ook een belangrijk deel studenten, tegen de plannen van de overheid om de sociale zekerheid te ‘redden’: pensioen op 67 in plaats van 65, het verminderen van uitkeringen voor werklozen tussen 25 en 29 en tussen 55 en 60 jaar, introductielonen voor migranten (een neerwaartse loondruk dus), en het snoeien van 25 procent van de studiefinanciering voor studenten, die dit geld pas te zien krijgen na het voltooien van de examens in juni. Je eerste jaar moet je dus zo zien te overleven! Als dat geen klassenonderwijs is Het was reeds twintig jaar geleden dat zoveel mensen op straat kwamen, jong en oud, arbeider en student, kinderen en gepensioneerden. Het liet zien hoe de strijd voor behoud van de sociale zekerheid een strijd van iedereen is en dat we ons niet mogen laten verdelen. Ook hier zien we dat er onderhuids veel ongenoegen is tegenover de rechtse regering en de kapitalistische uitbuiting in het algemeen. Die onvrede ontplofte opnieuw in het najaar aangevoerd door de strijd tegen de besparingen in crèches.
In Spanje, Duitsland en Engeland waren er eveneens studentenacties tegen het verhogen van collegegeld en in andere landen kwamen studenten evengoed op straat. De Belgische studenten staan daar niet buiten: in het voorjaar zijn er serieuze betogingen geweest tegen de besparingsplannen van VDB, met name in Gent was er een grote betoging. Is dit alles toeval of het begin van een woelig tijdperk, van het in vraag stellen van het systeem, ook door de studenten?
