"Een evenwichtig akkoord" klonk het bij VOKA en het VBO. "Iedereen zal de handen uit de mouwen moeten steken om ons land uit de crisis te halen", zo zeiden de formateur en de onderhandelaars, en daar ontsnappen ook de jongeren niet aan.
Wachtuitkering
Het begrotingsakkoord, dat afgelopen weekend onder druk van de financiële markten werd gevormd, houdt namelijk een verstrenging van de wachtuitkering in. Dit is een uitkering waarop je als jonge afgestudeerde (of schoolverlater) recht hebt na een wachttijd van negen maanden als werkzoekende. Vanaf 2012 wordt deze wachttijd verlengd naar twaalf maanden en zal men om de vier maanden controleren of men een "voldoende inspanning" levert. Bovendien verliest men het recht op de wachtuitkering al na drie jaar, tenzij men in de laatste twee jaar 156 dagen gewerkt heeft.
Reacties bij studenten
De eerste reacties bij jongeren werden door een VRT-journalist op de Vrije Universiteit Brussel gesprokkeld. "Via mijn stages en met mijn diploma zal ik wel aan een job geraken" en "zo lang mogelijk blijven studeren en anders kan ik nog wel bij mijn ouders terecht" was de algemene tendens die we te horen kregen. Dit geldt natuurlijk alleen maar voor studenten (in een richting die werkzekerheid biedt, zgn. "nuttige" studierichtingen) die zelf hun studies niet hoeven te betalen en nog op hun ouders kunnen terugvallen, maar dit laatste kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.
Activeringsbeleid?
Nu kan men zich wel afvragen hoe de reacties zouden klinken bij scholieren uit het tso- of bso-onderwijs, of bij jonge werkzoekenden die geen hoger diploma op zak hebben. Hoeveel van hen hebben zelfs maar de mogelijkheid om afhankelijk te zijn van hun ouders? Ook het behalen van 156 dagen werk opdat de wachtuitkering niet wordt stopgezet is allesbehalve een gemakkelijke zaak, gezien de interimcontracten met korte duurtijd of dagcontracten die jongeren verplicht zijn aan te gaan. Toch zal men om de vier maanden streng gecontroleerd worden (lees: opgejaagd worden), terwijl bedrijven niet geresponsabiliseerd en aangezet worden tot het aanbieden van duurzame werkgelegenheden voor jongeren. Dit is zeker niet wat men een activeringsbeleid kan noemen: het schuldig maken van jonge werkzoekenden (maar ook aan de andere uitkeringen wordt er geraakt) voor hun eigen werkloosheid, wetende dat er in Brussel 1 job is voor 30 werkzoekenden.
Nog een andere, interessante reactie van een VUB-student op Radio 1 drukte zachtjes uit wat dit begrotingsakkoord voor jongeren én ouderen betekent: "we zullen minder moeilijk moeten doen over de jobs die we kiezen". Dit betekent niet alleen het "uitkiezen" van een job die niet in de lijn van het eerder gekozen studiegebied ligt, maar ook minder "moeilijk" doen over werkomstandigheden, werkduur, lonen enzovoort aangezien er meer werkzoekenden zijn per aangeboden job.
