Sinds geruime tijd beschikte de jeugd van De Haan niet meer over een eigen jeugdhuis terwijl het gemeentebestuur nochtans een lokaal had beloofd. Mensen van Animo De Haan organiseerden de jeugd van De Haan onder de naam Dakloze Jeugd en via ludieke protestacties slaagden ze erin om hun jeugdhuis terug in handen te krijgen.
Mikpunt van het protest was een voormalig schutterslokaal dat in september 2000 ter beschikking gesteld werd aan de jeugd. Toen ontplooide zich een gevarieerde werking die nogmaals de noodzaak van een jeugdhuis aantoonde. Het J.O.C. (Jongerenontmoetingscentrum) kende slechts een kort bestaan. Na negen maanden werd het pand ‘manu repressiva’ ontruimd door de gemeentelijke diensten. De inboedel werd kortweg naar de gemeentelijke opslagruimte gebracht. Persoonlijke spullen konden worden afgehaald maar de rest bleef tot vandaag buiten staan.
Deze ontruiming in juni 2001 werd uitgevoerd om een speelpleinwerking onderdak te bieden in het schutterslokaal. Deze werking, gericht op 6 tot 12-jarigen, functioneert enkel in juli en augustus. (Inside info: deze zomer met gemiddeld zes inschrijvingen per dag voor vijf begeleiders.) De gemeente presenteerde nog het voorstel om de jeugd- en speelpleinwerking samen te proppen in hetzelfde lokaal van zestig vierkante meter. Onaanvaardbaar.
Sinds de zomer van 2001 bestond het J.O.C. dus niet meer. Tot de rode neuzen kwamen en de affichecampagne WANTED J.O.C. (in westernstijl) een hete zomer 2002 aankondigde. Dit zorgde voor ongerustheid bij de politici, die zelfs de recherche mobiliseerden. Voor het eerst werd de gemeenteraad verstoord met een stille maar talrijke opkomst van jongeren met clownneuzen. De jeugd voelde zich bij de neus genomen.
Dit was de start van een niet aflatende protestregen van ludieke acties. Na de affiches kwamen de flyers die op ongeveer elk toeristisch evenement uitgedeeld werden door jongeren in bedrukte T-shirts waarop de boodschap van de DAKLOZE JEUGD nogmaals prijkte. Gedurende de hele zomer was er ook een petitie in omloop die tegen eind september ongeveer zeshonderd handtekeningen telde.
Hoogtepunt van elke zomer is Trammelant, een Belle-Epoque feest in De Haan. Dus ook onze kans om in de kijker te lopen. De Dakloze Jeugd liep tussen de pracht en praal van koetsen en kostuums. Echt zoals het vroeger was: de elite versus het gepeupel. In 2002 vertaald naar gemeenteraadsleden met hoge hoed versus jeugd in lompen. De burgemeester dreigde ermee iedereen te arresteren die zijn feest zou verstoren door met eieren te gooien of dergelijke. De jeugd ving dit dreigement prima op. Een winkelkar vol lege eidozen en nog veel meer ging mee in onze bedelstoet voor een jeugdhuis.
Na de media-aandacht voor deze actie hoopte het beleid op een stille dood van de protesten. Maar op de gemeenteraad van september was het opnieuw prijs. “De jeugd draagt zijn steentje bij” werd de nieuwe slogan. Een bakstenen muurtje voor het gemeenthuis moest dit illustreren. Bovendien vroegen we vijftien minuten spreektijd om zo alle bevoegde schepenen in één keer te bereiken. Een onverwacht succes want ze stonden ons spreekkwartiertje toe! Na een zoveelste uiteenzetting van onze grieven kwam er echt schot in de zaak. Op de volgende jeugdraad las de burgemeester himself een nota voor namens het schepencollege. Met die nota wees het college het schutterslokaal volledig en permanent aan de jongeren toe.
Succes, door ludieke en geweldloze acties. Goede informatie over je rechten en creatieve ideeën maken veel acties mogelijk waarmee je het beleid de kriebels doet krijgen. Onze volgende uitdaging is een degelijke jeugdwerking uit te bouwen en de jongeren geëngageerd te houden. Falen zou onze beleidsmakers te veel plezieren.
