België heeft een zeer vooruitstrevende wetgeving wat seksualiteit betreft. Anticonceptie is vrij verkrijgbaar, bij een vraag naar abortus word je probleemloos doorverwezen en het parlement stemde in 2014 een wet tegen seksisme. De wettelijke minimumleeftijd daalde tot 14 jaar, op voorwaarde dat het leeftijdsverschil tussen de partners niet meer dan 5 jaar bedraagt. We zijn in Europa éen van de meest holebi- en transgendervriendelijke landen. En toch bracht een rapport van Amnesty International uit dat bijna één op de drie vrouwen in België ooit tot seksuele handelingen verplicht werd. Als ze dan al hun moed bijeenrapen en klacht indienen zijn ze er veelal aan voor de moeite: slechts in 13 procent van de aangiftes volgt een veroordeling. Vorig jaar werden 39 vrouwen vermoord omdat ze vrouw waren. Dit jaar staat deze morbide teller al op 30 ( http://stopfeminicide.blogspot.com).
Formele gelijkheid en een progressieve wetgeving zijn een stap in de goede richting, maar veranderen fundamenteel niets aan de oorzaken van dit gewelddadige gedrag.
Ongelijke machtsverhoudingen
Vrouwen zijn reeds duizenden jaren onderdrukt door mannen. Het is niet de persoonlijke fout van mannen, maar sommigen ontkennen het, of voelen zich er wel comfortabel bij. Alles begon zo’n 10 000 jaar geleden met het Neoliticum toen de menselijke soort zich ontwikkelde van zwervers naar landbouwers. Het was voor de mensheid een enorme stap voorwaarts, maar tegelijkertijd een stap achteruit voor de vrouwen, die tot tweederangsburgers gereduceerd werden. De klassenmaatschappij ontstond en evolueerde tot het kapitalistische systeem dat we vandaag kennen. Het kapitalisme is niet enkel gebaseerd op economische uitbuiting, het vergiftigt ook de geesten van mannen en vrouwen. We moeten opboksen tegen duizenden jaren van vooroordelen, over hoe je je dient te gedragen, welke rol bij je past of juist niet. Het is een hard systeem: het enige wat telt is winst. Alles van waarde, zoals vriendschap, genegenheid, liefde wordt herleid tot koopwaar. Mensen die (opnieuw) een partner zoeken, bevinden zich opeens tot hun verbijstering op “de relatiemarkt” waar oppervlakkigheid en schone schijn de norm zijn.
Economische onafhankelijkheid
Een eigen inkomen hebben is een eerste stap naar meer gelijkheid. Uit verschillende studies blijkt dat geweld tegen vrouwen vooral voorkomt in situaties waarin de vrouw economisch en emotioneel afhankelijk is en haar hand moet ophouden.
Volgens de recentste cijfers van Statbel werkten in het tweede kwartaal van 2018 72,5 procent van de mannen en 63,3 procent van de vrouwen. Het goede nieuws is dat de loonkloof fel verminderd is: voltijds werkende vrouwen verdienen nog maar 5 procent minder. De deeltijdse tewerkstelling blijft een probleem: 26 procent van de kinderloze vrouwen en 9 procent van de mannen bevinden zich in dat statuut. Een bijkomend nadeel is ook dat het uurloon voor deeltijds werkenden zo’n 13 procent lager is. De situatie verandert als er kinderen komen: bij 2 kinderen werkt al 47 procent en bij 3 of meer kinderen 52 procent van de vrouwen deeltijds. In 2017 was de helft van de vrouwen, jonger dan 25, op zoek naar volledige tewerkstelling maar moest genoegen nemen met een deeltijdse job.
Ervoor zorgen dat vrouwen werk hebben op zich is onvoldoende. Werkbare arbeidsomstandigheden en goede sociale voorzieningen zijn even belangrijk. De huidige regering blijft besparen op de lonen en uitkeringen, voorziet té weinig kinderopvang en beknibbelt op de ouderenzorg. We moeten de acties hiertegen verderzetten en uitbreiden.
De collectivisering van de zorgtaken
Als je in de vooravond door een verlichte woonwijk loopt zie je in elk huis dezelfde rush tegen de klok: kinderen in de leefruimte aan het spelen of voor de TV, ouders druk bezig met het bereiden van het avondeten, terwijl ze nog vlug een was insteken of die net uithalen en ophangen, de brooddozen en zwemzakken voor morgen reeds klaarzetten, soms nog druk gesticulerend met de smartphone “want er was weer iets op het werk dat niet kon wachten”… Het zou ook anders kunnen: de gemeente zou kunnen instaan voor een buurtrestaurant in elke wijk, gratis kinderopvang, een was- en strijkdienst die meerdere malen per week langskomt, gemeenschappelijke ontspanningsruimtes waar je in alle rust een babbeltje kunt slaan, … Onbetaalbaar? Laten we vooral niet vergeten dat er geld genoeg is; in 2008 heeft de regering Leterme maar liefst 20 miljard euro aan de banken gegeven!
Het systeem perst de mensen uit tot de laatste druppel, velen kunnen het niet meer aan. Volgens het Nationaal Gezondheidsonderzoek van 2014 heeft 30 procent van de bevolking psychische problemen, één op 5 slikt slaap- of kalmeermiddelen, 38 procent van de jongeren heeft het gevoel dat ze niet aan de verwachtingen kunnen voldoen. Opgejaagde, gestresseerde mensen die onder de pillen zitten, zijn heel erg vatbaar voor agressie en verworden tot dader.
Allemaal samen
Het kapitalisme kan enkel aan de macht blijven omdat het de werkende klasse verdeelt door religie, nationaliteit, seksuele oriëntatie, gender en afkomst. Ze controleren de media en verspreiden overal haat en chauvinisme. We moeten eensgezind de strijd aangaan.
* tegen de besparingsmaatregelen van Michel I
* kwalitatieve en werkbare jobs
* uitbreiding sociale voorzieningen
* gratis kinderopvang
- openbare gespecialiseerde opvang voor slachtoffers van seksueel geweld
Betoging zondag 25 november 2018 van 12u tot 17u – Place Poelaert – Brussel
