Sinds Joe Strummer meer dan dertig jaar geleden met The Clash “White riot!” in zijn microfoon schreeuwde zijn punk en politiek nooit ver van elkaar geweest. De tijden veranderden, maar ook de punk bleef niet stilstaan: onder invloed van de ska en de Amerikaanse hardcore punk ontstond er een waaier aan uiteenlopende muziekstijlen, allemaal teruggaande op de dagen van Strummer en co. Zo komt het dat we vandaag genieten van de linkse strijdliederen van de Spaanse ska-punk groep Ska-P.
In de zestien jaar sinds haar oprichting heeft ze voornamelijk binnen linkse kringen een grote fanbase gekregen. Waar aan de linkerzijde de leden zelf precies in het spectrum te plaatsen zijn is moeilijk te zeggen: ze zijn eerder geneigd te zingen over waar ze tegen zijn dan te zeggen wat ze wel willen. Vaak worden ze dan ook eerder in anarchistische kringen geplaatst, hoewel ze in bijvoorbeeld America Latina Libre ook hulde brengen aan de Cubaanse revolutionairen.
Of deze dwaling oprecht is, of eerder omwille van schenenschopperij is een onderwerp van twist tussen haar fans. Binnen de meest strikte anarchistische kringen wordt hen vaak verweten niet naar hun woorden te leven. Vooral dat ze via het Amerikaanse RCA Records verbonden zijn aan Sony Music Entertainment levert hen veel kritiek op. De groep heeft zelf hier al meermaals op gereageerd met – correct – op te merken dat het in het huidige wereldwijde kapitalisme onmogelijk is om helemaal consistent te zijn in antikapitalistische overtuigingen en dat men soms toegevingen moet doen om zijn of haar ideeën te kunnen verspreiden.
Op dit punt van kritiek na is het moeilijk te twijfelen aan de oprechtheid van hun linkse idealen. Al sinds het begin zijn hun teksten opzwepend anti-establishment. In deze periode traden ze ook vaak op voor de Spaanse studentenvakbond. Met hun vrolijk ritme en krachtige blazerssectie maken ze het heel moeilijk voor de luisteraar om niet meegesleept te worden in hun strijdvaardige, maar soms sloganeske teksten. De onderwerpen van hun teksten worden ook actief opgevolgd: op hun site staan politieke artikels gewoon tussen de aankondigingen en ze treden regelmatig op voor verschillende goede doelen. Recent nog hebben ze hun schouders gezet onder de succesvolle campagne tegen het verbieden van stierengevechten in Catalonië. Daarnaast klagen zij zowel via hun muziek als via allerlei bewegingen onder andere homofobie, de doodstraf en het Israelisch geweld in de Gazastrook aan. Op deze manier proberen ze hun fans zelf actief te krijgen.
Hun site staat vol met zulke oproepen tot solidariteit en ze laten zien dat ze daadwerkelijk achter de strijd van de arbeidersklasse staan. In een recent artikel riepen ze via een uitstekende analyse van de brutale besparingen in Griekenland en de rest van Europa op tot internationalisering binnen de arbeidersbeweging. In de slotzinnen van dit artikel merken ze terecht op dat de toekomst voor de arbeidersklasse geen kapitalistische kan en mag zijn. Opnieuw geven ze echter geen alternatief waar ze wél achter staan.
Het is een bekend fenomeen, dit gebrek aan alternatieven. We merkten het eerder op in Michael Moore's Capitalism: A Love Story. Terwijl we het uiteraard goedkeuren dat de fouten van het kapitalisme uitgelegd worden aan het brede publiek via film of muziek, moet hier een degelijk alternatief tegenovergesteld worden. Na de overwinning op de heersende klasse mag er geen vacuüm achterblijven door een gebrek aan ideeën – dit is een gevaarlijke situatie die de bal in het kamp legt van de corrupte bureaucratie! Muziek is een uitstekend medium om (althans een basis van) deze ideeën naar een groot publiek over te brengen. Laat ons dus hopen dat groepen als Ska-P in de spannende tijden die ons tegemoet komen duidelijk de kant kiezen van het socialisme en niet vervallen in falende anarchistische ideeën. Want hoewel deze vaak met oprechte intenties beginnen, is er maar één weg vooruit: die van het socialisme!
