Kevin, 22 jaar, volgt de lerarenopleiding richting Nederlands geschiedenis en is in 2011 bij “Vonk/Revolution” aangesloten. Zijn grootste passie is de geëngageerde fotografie. Je kan hem steeds tegenkomen tijdens een betoging, bij een burgerinitiatief of in een meeting, waar hij gewapend met zijn onafscheidelijke camera op jacht is naar dé ultieme foto.
Hij gaat altijd discreet te werk, stelt zich rustig en flexibel op en wordt mede door zijn emotionele intelligentie aanzien als een bijzonder iemand. Hij heeft er oog voor om de menselijke emoties op een rake manier te treffen: die ogenblikken die door anderen gemist worden. Zoals de noodkreet van een mens zonder papieren, de angst van een ouder, de woede van een arbeider… Dit maakt zijn beelden zo authentiek, mooi en gevoelig.
Lees hier wat Kevin ons vertelt over zijn passie.
Beschouw je jezelf als een politieke verslaggever?
Absoluut. Als ik foto’s maak, dan doe ik dat niet vanuit het luchtledige. Ik heb één doel: de sociale en politieke strijd zichtbaar maken. Daarom zie ik mezelf meer als een politieke reporter dan als een gewone fotograaf.
Hoe heb je de fotografie ontdekt?
Alles is begonnen met een oude camera van mijn grootvader, die ik meenam naar manifestaties. Ik ben gestart met simpele foto’s en beetje bij beetje ben ik geëvolueerd van een betoger naar een fotograaf die verslag gaf van wat hij zag.
Zijn er volgens jou verschillende soorten fotografen tijdens een betoging? En indien dit zo is, in welke categorie situeer jij jezelf?
Om te beginnen zijn er de fotografen die werken voor de persagentschappen. Zij schieten (sic!) er maar op los, zo veel en zo vlug mogelijk en versturen hun foto’s onmiddellijk. Ik behoor niet tot deze soort. Ik hou me liever op de achtergrond en probeer niet te veel op te vallen. Ik ben nu eenmaal zo’n persoon en ik denk dat deze houding ook in mijn foto’s weerspiegeld wordt. En dan heb je die fotografen die een afbeelding maken voor het beeld op zich of als politiek instrument. Ik behoor tot die laatste categorie. Wij opereren vanuit een totaal ander gezichtspunt tijdens betogingen en benaderen de betogers anders door onze politieke betrokkenheid.
Ik heb je al bezig gezien en gemerkt dat je wel je tijd neemt vooraleer je afdrukt. Waarop wacht je eigenlijk?
Ik ben me daar niet zo van bewust, ik denk er niet zo over na. Je moet het momentum voor een foto zoeken. Het getoonde moet interessant zijn. Ik hou van de emoties die je op de gezichten ziet en vooral van de extremen. Bijvoorbeeld: mensen die verschrikkelijk hard huilen of het tegenovergestelde, die heel erg kalm zijn. Geen enkele fotograaf maakt graag foto’s waarop eigenlijk niets interessants te zien is.
Wat betekent dat, iets interessants, voor jou?
Voor mij is dat vooral de expressie op zich. De emotie die je soms van een foto kan aflezen. Daar hou ik het meeste van.
Een militant heeft me eens gezegd: een foto is meer waard dan een speech. Wat denk jij daarover?
Ik ben het er niet mee eens. Het enige wat een foto kan doen is je emotioneel raken. Naderhand heb je woorden nodig om de situatie uit te leggen.
Wat denk je te bereiken met jouw foto’s?
Alles hangt af van de foto zelf. Als het foto’s zijn van een betoging dan wil ik informatie geven en de verschillende gevechten die geleverd worden tegen het fascisme, tegen het racisme duidelijk tonen. Ik wil laten zien dat er mensen zijn die speciaal naar de straten van Brussel komen om er te protesteren tegen de besparingen. Wanneer ik daarentegen foto’s maak van Afghaanse vluchtelingen dan wil ik eerder dat men zich bewust wordt van hun bestaan en wil ik hun verhaal vertellen. Heel veel mensen wisten zelfs niet dat zij probeerden te overleven in een kerk in Brussel. In zo’n geval kunnen foto’s een grote rol spelen in het bewustwordingsproces.
Hoe maak je jouw foto’s kenbaar?
Momenteel nog op beperkte schaal, via Facebook of een gerichte mailing. In mijn vriendenkring zijn veel mensen die nog niet zo politiek bewust zijn. Dan is Facebook een goede manier om mijn foto’s te laten rond gaan.
Discuteer je soms met jouw niet politiek bewuste vrienden over jouw foto’s?
Zeker, zoals met de foto’s over de Afghaanse vluchtelingen, of over de verwijdering van de bezetters van het klooster “Gesu”. Mijn vrienden stellen me ook vragen over de betoging die georganiseerd werd tegen de komst van de Griekse fascisten. Zij waren er niet van op de hoogte dat de militanten van de partij “De Gouden Dageraad” een avond konden houden in Brussel. Voor hen was het bijna niet te geloven dat fascisten hier zomaar spreekrecht kregen.
Je slaagt er dus in om via jouw foto’s een politieke discussie te beginnen?
Ja zeker, na het becommentariëren van de foto’s gaan we over naar de politiek.
Heb je nog respons gehad op jouw foto’s, behalve van jouw vriendenkring? Hebben de Afghanen bijvoorbeeld jouw foto’s gezien?
Natuurlijk, ik heb ze zelfs speciaal afgedrukt voor hen om ze te tonen!
Hoe reageerden ze?
Ze waren heel blij om hun afbeelding te zien. Voor hen was het ook een tijdlijn, een bewijs van hun bestaan in Brussel, van wat ze allemaal meegemaakt hadden.
Zou je van fotografie jouw beroep willen maken?
Heel zeker, maar het is helemaal niet gemakkelijk om op dit terrein aan de bak te komen. Ik zou niet de helft van de tijd in een studio kunnen werken en commercieel werk afleveren. En als fotoreporter voor een dag- of weekblad moet je de richtlijnen van de redactie volgen, waar ik heel veel moeite mee zou hebben.
Als je morgen jouw zin kon doen, welke reportage zou je dan maken?
Ik zou heel graag foto’s maken van de mensen zonder papieren die zich in Frankrijk, in Calais bevinden. Deze vluchtelingen, die proberen het kanaal over te steken. Ik heb al heel straffe foto’s gezien over dit onderwerp!
