Professor Aviel Verbruggen is ongetwijfeld een uitstekend energie-econoom. Men had naar hem moeten luisteren toen hij – decennia geleden ondertussen – bijzonder interessante studies publiceerde in verband met collectieve stadsverwarming.
De hype rond de klimaatwijziging, de Kyotonormen en energiezuinigheid plaatst professor Verbruggen nu plotseling in het epicentrum van de mediabelangstelling. En dan loopt het fout. In het interview in De Standaard van 12 mei wordt de professor verplicht om uitspraken te doen over politiek en sociologie. Al snel wordt duidelijk dat hij dan onder het gemiddelde scoort van de gewone sterveling. “Niemand doet iets voor het klimaat als hij het niet eerst in zijn portemonnee voelt” is de basislijn van het artikel, en “ik geloof niet in goede wil” is de titel van het interview.
Die basislijn pluk je weg van de eerste de beste cafétoog. Daar hoef je geen professor voor te zijn. En wat de titel betreft. We zouden inderdaad van slechte wil kunnen zijn – en dat zijn we ook, maar daarom verdenken we er de rest van de samenleving nog niet van – en zeggen dat hij dat op de Katholieke Universiteit van Leuven heeft geleerd: de aangeboren slechtheid van de mens. Maar tegelijk gelooft professor Verbruggen wél in de goede wil van multinationale ondernemingen: “Exxon zegt sinds kort openlijk: geef ons een goede energieheffing en we passen ons aan. Dat geeft toch een groot draagvlak.”
De mens is slecht, maar gelukkig is daar Exxon.
Verbruggen pleit ervoor om de energieprijzen flink op te trekken: elk jaar met vijf procent, tien tot vijftien jaar lang! “Maar zullen we de mensen niet verarmen?” vraagt de interviewer van De Standaard zich angstig af, en dat siert hem. Maar bijlange niet, antwoordt de professor. Je moet investeren in een energiezuinige woning. Voor de armen onder ons die in een klein huis wonen betekent dat amper 25.000 euro, zijnde de prijs van de Volkswagen Passat (kosten die zoveel?) die voor je deur staat. En voor de rijken die in een groot huis wonen 35.000 euro, zijnde de prijs van een Volvo. Tja voor zo’n schamel bedrag kan je niet sukkelen
Maar zelf verdien ik 2.000 euro netto per maand, nog wat meer dan de meeste mensen in mijn naaste omgeving. En daarmee betaal ik onder andere een Skoda af die me 11.000 euro heeft gekost. Professor Verbruggen rekent mij dus tot een te verwaarlozen onderklasse van het proletariaat en zal mij dus clement vrijstellen van energiezuinige investeringen. En met mij zeventig procent van de Belgische bevolking. Maar met zijn vijf procent prijsverhoging van energie, tien tot vijftien jaar lang, brengt hij ons, die zeventig procent, wel vlotjes in de richting van of onder de armoedegrens.
Ondanks de dialectiek van Hegel veranderen sommige dingen nooit, waaronder de wereldvreemdheid van professoren met een netto-inkomen van 5.000 euro per maand. Daarom geeft de pers hen zo graag het woord.
