De verkiezing van Yasmine Kherbache tot nieuwe sp.a-voorzitter van Antwerpen kondigt een trendbreuk met het verleden aan. Onder een daverend applaus begroef ze, op de druk bijgewoonde algemene ledenvergadering van 16 maart,“De Stadspartij”. Ze kondigde de terugkeer van een échte partijwerking aan met meer inspraak en consultatie van de leden en de districten en een herbronning van de ideeën. Het nieuwe bestuur zal een zomeruniversiteit organiseren om tot een coherent programma voor Antwerpen te komen. Op de vraag welke richting ze zelf uit wil (ze beschouwt zichzelf als socialist of sociaal-democraat, dat stond te lezen in haar intentieverklaring) antwoordde ze dat beide strekkingen aanwezig zijn binnen de sp.a- Antwerpen en dat ze ook alle twee aan bod moeten komen. ”De intentie is er, de woorden zijn oké, nu nog de daden!” was een veelgehoorde opmerking bij de talrijke aanwezigen.
Oppositie voeren is helemaal niet simpel als je constant – soms ten onrechte, soms niet – om de oren wordt geslagen met uitspraken als: “wij zetten als N-VA-bestuur enkel verder wat jullie onder Janssens zelf begonnen zijn”. sp.a--Antwerpen moet zijn foute beslissingen uit het verleden rechtzetten, en dit mag niet beperkt blijven tot het herzien van het hoofddoekenverbod (hoe nobel en correct dit ook is). Patrick Janssens was met zijn “voor wat, hoort wat” verhaal veel te veel naar rechts opgeschoven in een poging – zoals hij zelf op een partijbijeenkomst uiteen zette – om het gras onder de voeten van Bart De Wever weg te maaien. Mensen verkiezen echter altijd het origineel, wat de uitslag van oktober 2012 nog maar eens aantoonde.
We willen opnieuw “ongegeneerd links” zijn !
Onder druk van de vele misnoegde leden (“hoe is het in godsnaam mogelijk dat we tijdens de diepste economische crisis ooit, als socialistische partij gewoon niet meer meetellen!”) en opgeschrikt door de desastreuze verkiezingsuitslagen is ook bij sp.a --nationaal een koersverandering aan de gang. In een nieuwe beginselverklaring, losjes gebaseerd op het aloude Charter van Quaregnon, worden de basiswaarden voor de sociaal-democratie van de 21e eeuw voorgesteld. Volgens Bruno Tobback zijn dat “vrijheid, gelijkheid en verbondenheid”. In de tekst wordt gefocused op een economie die werkt voor iedereen en een samenleven in diversiteit en gelijkheid. Opvallend is de oproep aan de leden om “mee te denken”, niet zomaar vrijblijvend maar via amendementen waarover op het congres van 8 juni gestemd zal worden. In de aanloop daarvan worden per provincie vergaderingen en provinciale congressen georganiseerd. Een uitgelezen gelegenheid voor elke basismilitant om het debat aan te gaan. Het is niet voldoende om te zeggen dat je als partij “opnieuw links wil zijn”, je moet het ook op het terrein waarmaken. Het is positief om te stellen dat je de mensen wil beschermen tegen armoede, maar hoe valt dat te rijmen met de verlaging van het stempelgeld tot onder de armoedegrens, een maatregel die de sp.a steunt in de federale regering? Het is meer dan juist om, zoals John Combrez nu voorstelt, de licentie af te nemen van banken die medeplichtig zijn aan het opzetten van fraudecarrousels. Maar waarom stemt de sp.a dan weeral in met fiscale amnestie?
Hoe ze met die spreidstand omgaat, is cruciaal voor de geloofwaardigheid van de “nieuwe” sp.a. Dat de basismilitanten hier een hartig woordje over te zeggen hebben staat buiten kijf. Bij velen onder hen heerst een dubbel gevoel: én wantrouwen tegenover de leiding (“ze hebben ons al een keer té veel liggen gehad”) én de wil om de partij ter hulp te snellen (“we laten ons gedachtegoed toch niet zomaar verloren gaan”). Feit is dat de komende vergaderingen van sp.a veel volk zullen trekken, wat de discussie enkel ten goede kan komen.
