De gemiddeld erg jonge arbeiders van Levi's horen het in Keulen donderen als je het hen vertelt: 20 jaar geleden produceerden 300 arbeidsters van jeansproducent Salik te Quaregnon (Henegouwen) hun broeken gedurende één jaar in zelfbeheer. In juli 1978 ging de raad van beheer over tot de liquidatie van het bedrijf. Aanvankelijk, op een eerste stemming op 4 augustus, haalde het idee van een bezetting geen meerderheid bij de arbeidsters. Twee weken later wel. Het ACV erkende de actie, het ACV hield zich afzijdig.
De arbeidsters maakten er geen passieve bezetting van. Zij zetten zélf de productie voort. Dit hielden ze een jaar vol tot de vrederechter op verzoek van eigenaar en multimiljonair Pierre Salik de ontruiming van de gebouwen eiste in augustus 1979.
Is deze ervaring relevant voor het huidige Levi's? Produceren in zelfbeheer is in een kapitalistische omgeving gedomineerd door multinationals en massaproductie geen duurzame oplossing. Het grootste probleem situeert zich in de sfeer van de financiering van de aankoop van grondstoffen enz. Een klassieke bank is natuurlijk niet happig om zo'n project zuurstof te geven en de alternatieve sector (Netwerk, Triodos ...?) heeft wellicht niet voldoende middelen om grootschalige industriële productie te ondersteunen. Maar het kan een middel zijn om een bezetting gedurende langere tijd uit te zitten en het is een machtig propagandamiddel. Op voorwaarde natuurlijk dat de patstelling na enige tijd op het syndicale en politieke front doorbroken wordt.
Technisch gesproken stelt er zich in Deurne natuurlijk het probleem dat die fabriek enkel het verven, wassen en de afwerking van de broeken doet. Zij zijn afhankelijk van de productie in Yser waarmee zij een "cluster" vormen. Productie in zelfbeheer zou dus beide fabrieken moeten omvatten.
