Sémira Adamu is uiteindelijk toch terug naar Nigeria. In een zinken kist. Deze keer kwam er geen kussen meer aan te pas. Ondertussen is deze moedige Nigeriaanse vrouw wel uitgegroeid tot het symbool van het bankroet van het onmenselijk asielbeleid, niet alleen in België, maar in heel Europa.
De golf van verontwaardiging en woede die spontaan de kop opstak na het vernemen van de moord op Sémira heeft de Wetstraat voor de zoveelste keer dooreen geschud. Het ontslag van Louis Tobback heeft waarschijnlijk in de eerste plaats daarmee te maken. Sedert de Witte Beweging is er een kwalitatieve verandering opgetreden binnen de Belgische samenleving. Ondanks de herhaaldelijke recuperatiepogingen van het regime, blijft de toestand uiterst precair. Het vertrouwen in de justitie en politiediensten, de pijlers van de burgerlijke samenleving, is volledig zoek. Dat in de "politiek" eveneens. Elk incident kan de boel opnieuw in vuur in vlam zetten: de ontsnapping van Dutroux, de moord op Sémira In normale tijden zouden dergelijke gebeurtenissen nooit dezelfde politieke gevolgen hebben als vandaag.
Verandering in de publieke opinie
Uit een recente opiniepeiling van Le Soir kort na de moord op Sémira blijkt dat een meerderheid van de Belgen (vooral in Wallonië, maar ook in Vlaanderen) gekant is tegen het huidige asielbeleid en de regularisering wil van de illegale vluchtelingen. De SP-top en de regering vergissen zich dus schromelijk wanneer ze stellen dat er een breed maatschappelijk draagvlak bestaat voor het huidige asielbeleid. Deze verandering in de publieke opinie verklaart ook waarom de acties van een relatief kleine groep actievoerders van het Collectief tegen Uitwijzingen een dergelijke succes kennen: juist omdat ze gedragen worden door "een breed maatschappelijk draagvlak". De spontane protestmanifestatie aan de WTC-toren van enkele honderden de dag na de moord groeide uit tot een indrukwekkende betoging van duizenden toen drie uur later het Justitiepaleis werd bereikt. Honderden migranten vervoegden spontaan de manifestatie. Aan de Hallepoort werd opgeroepen geen incidenten uit te lokken, omdat er veel illegalen in de betoging zaten en dit een gedroomde kans zou geven aan de politie en rijkswacht om deze mensen op te pikken. Deze oproep werd volledig opgevolgd. Laten we niet vergeten dat deze optocht ongetwijfeld ook vele Marokkaanse jongeren telde die onlangs nog in het nieuws kwamen naar aanleiding van de "rellen" in Kuregem, naar aanleiding van alweer een politiemoord op een jonge Marokkaanse drugsdealer.
Schokkend
De moord op Sémira heeft de schijnwerpers gericht op de onmenselijke kant van het asielbeleid van de rooms-rode coalitie. En wat de mensen te zien krijgen, kan niet anders dan beelden doen oproepen uit nazi Duitsland. Met prikkeldraad omgeven kampen waarin onschuldige mensen onvrijwillig worden opgesloten. Mensen die op de vlucht zijn van de ellende in hun land van herkomst. Ellende die rechtstreeks veroorzaakt wordt door de politiek van de rijke Westerse landen, die door hun economisch overwicht de Derde wereld uitzuigen en onrechtstreeks (of zelfs rechtstreeks) betrokken zijn in lokale militaire conflicten. Denken we maar aan de rol van Frankrijk, België en de VS in Centraal Afrika. De beelden van deze "illegalen" die van achter hun tralies naar de teeveecamera's schreeuwden: "Waarom behandelen jullie ons als beesten? Wij zijn geen criminelen! Wij hebben niets gedaan". De getuigenissen van Sabenapersoneel die de buik vol hebben van medeplichtigheid aan onmenselijke praktijken. De bekendmaking van andere gruweldaden met dodelijke afloop in het verleden, waar geen haan om kraaide want "wir haben das nicht gewüst". Het bekendmaken van praktijken in de vluchtelingenkampen, waar kinderen geen eten krijgen om druk uit te oefenen op hun ouders. De 79-jarige Tamilvrouw uit Sri Lanka, die 300.000 frank betaald heeft om hier te geraken en dagelijks op haar knokige knieën wenend smeekt hier te mogen blijven: geen pardon: terug. Achter elke vluchteling schuilt een schrijnend verhaal en deze noodkreten beginnen meer en meer door te dringen bij de bevolking. Neen, Louis, het asielbeleid is NIET populair.
Beleid gaat door
Maar welke lessen trekken de regering en de SP uit de gebeurtenissen? Het beruchte kussentje wordt afgeschaft. Er komen wat sociaal assistenten en psychologen naast rijkswachters te staan om deze ongelukkigen "menselijker" terug te sturen. En er komt een koninklijke commissaris die de ministers uit de wind zal zetten. Er komt meer personeel bij om de dossiers sneller te behandelen. De kampen worden wat verfraaid. Maar het "beleid" blijft fundamenteel hetzelfde. En dat betekent dat onschuldige mensen tegen hun wil in (dus met geweld) terug worden gestuurd naar het adres van herkomst, terug naar de nachtmerrie waar ze vandaan komen. We kunnen immers niet alle ellende van de wereld opvangen, niet? Fred Erdman bekende in Ter Zake dat hij daar inderdaad niet zou gezeten hebben indien de Belgische regering in de jaren '30 hetzelfde beleid zou gevoerd hebben als vandaag. In de jaren '30 waren vele tienduizenden op de vlucht voor de nazi's. En later waren vele tienduizenden Belgen op de vlucht naar Frankrijk en Engeland, op de vlucht voor het oorlogsgeweld. Duizenden families gaven onderdak aan Joodse families en kinderen, op eigen kosten, op gevaar voor hun leven en in materieel veel slechtere omstandigheden (het was oorlog, weet je wel?) dan vandaag. En gelukkig vinden ook vandaag vele politieke vluchtelingen een onderdak bij Belgen, die individueel hun steentje bijdragen ter compensatie van een gruwelijk beleid uitgestippeld door de regering. Het is gewoon een grove leugen dat een rijk land in België niet in staat zou zijn onderdak te verlenen aan jaarlijks tienduizend vluchtelingen die hier een asielaanvraag doen. De vergelijking van Louis Tobback (meeuwen op een stort) is demagogie die inspeelt op vooroordelen bij de mensen, die door een falend sociaal en tewerkstellingsbeleid van deze regering de migranten en vluchtelingen als zondebok beschouwen voor hun ellende en stemmen op het Blok, niet de SP. Daarom moet de SP-leiding niet uitgaan van wat ze denkt dat de mensen goed vinden, maar van wat juist is en daarmee de mensen voor zich winnen.
Dweilen met de kranen open
Een repressieve aanpak van asielzoekers is net zoals een repressieve aanpak van de criminaliteit een politiek die gebaseerd is op het bestrijden van symptomen en niet van oorzaken. Bovendien kost een repressieve aanpak de gemeenschap ook handenvol geld. In de laatste acht jaar werd 1,7 miljard uitgeven aan de bouw van gesloten asielcentra. Telt daarbij de kosten op van het "personeel" van de dienst vreemdelingenzaken, rijkswacht en politie, repatriëringskosten (een rijkswachter die een asielzoeker vergezelt naar bvb Afrika krijgt 30.000 frank onkostenvergoeding), enz, en er komen meteen ettelijke miljarden vrij om de asielzoekers op een menswaardige manier op te vangen en te integreren. Bovendien haalt een repressieve aanpak niets uit. Ondanks prikkeldraad voor de Spaanse kust, ondanks Schengen en alle andere pogingen om Europa hermetisch af te sluiten, worden duizenden en miljoenen mensen gedwongen hun land te ontvluchten. Volgens het bevolkingsfonds van de Verenigde Naties zijn er momenteel honderd miljoen mensen op de vlucht. Tegen het begin van de volgende eeuw verwachten sommigen 850 miljoen tot een miljard vluchtelingen. Maar het overgrote gedeelte van deze vluchtelingen blijft in eigen land of komt terecht in een buurland. Slechts een kleine minderheid slaagt erin de westerse wereld te bereiken. De twintig landen met het grootste aantal vluchtelingen hebben een gemiddeld jaarlijks inkomen van 700 dollar. Tijdens de genocide in Rwanda, waarvoor België mede verantwoordelijk is, kwamen de geteisterde Tutsi's niet in Steenokkerzeel, maar wel in het arme Zaïre terecht. Geen tienduizend op één jaar, maar tienduizenden op één dag. Of een kwart miljoen in Tanzania. En wanneer Afrikaanse landen hun grenzen sluiten voor een exodus van miljoenen, zijn de Europese regeringsleiders de eersten om te protesteren. Het is hemeltergend.
Asielbeleid kaderen in globale socialistische aanpak
Uiteraard is de asielproblematiek niet op te lossen in België alleen. Maar dat mag geen excuus zijn om hier niets te doen. Hetzelfde kan gezegd worden over alle problemen: werkloosheid, financiële crisissen, criminaliteit, enz. Wij zullen niet ontsnappen aan de crisis die zich als een savannevuur verspreidt in de wereldeconomie. Wij ontsnappen evenmin aan de ellende, veroorzaakt door de politiek van Westerse multinationals en regeringen in de Derde Wereld. Als het vandaag regent in Jakarta, druppelt het morgen in Brussel. We hebben het al vaker geschreven: tegen deze mondiale uitdagingen is de kruideniersmentaliteit van de huidige socialistische leiders die zich neerleggen bij de logica van de waanzin en onmenselijkheid niet opgewassen. Er bestaat geen humaan uitwijzingsbeleid. Indien men voor een menselijk uitwijzingsbeleid is, kan men maar één standpunt innemen: dat is voor open grenzen. Maar men kan het daarbij niet laten. Agalev stelt voor jaarlijks een contingent van 10.000 asielzoekers op te nemen. Maar wat indien er 200.000 zijn? De groenen dringen ook aan om de steun aan de ontwikkelingslanden op te drijven tot 0,7% van het BNP. Maar kan men nu echt denken dat hierdoor een dam kan worden opgeworpen tegen de ellende in de Derde Wereld? Deze ellende is het rechtstreeks gevolg van de werking van een wereldkapitalisme en kan enkel worden opgelost wanneer de rijkdommen ter plaatse rechtstreeks in het bezit komen van de plaatselijke bevolking op basis van een sociale omwenteling. Daarom moet de arbeiders- en jongerenbeweging hier in de eerste plaats solidariteit organiseren en de strijd steunen van de arbeidersorganisaties in de Derde Wereld en ook hier een programma adopteren van fundamentele sociale verandering. Er is geen andere weg!
