Een paar dagen voor de pleidooien voor het arbeidshof in Brussel kreeg ik een telefoontje van Kristel. “Mijn advocaat werd net gecontacteerd door de directie. Er is sprake dat ze hun klacht tegen mij intrekken. Eerlijk gezegd vertrouw ik ze niet”, voegt ze er aan toe. “Wij blijven mobiliseren voor de zitting van vrijdag. De arbeiders van Cogebi zijn weer bereid het werk neer te leggen in solidariteit tegen mijn ontslag. Dit moet eerst officieel zijn voordat ik de mobilisatie afblaas”. Kristel Augustijnen, directie-assistente bij het isolatiebedrijf in Lot (Brusselse rand) is BBTK-delegee. “Iemand met haren op haar tanden”, zeggen haar collega’s. Niet toevallig vindt Kristel een verlengstuk aan haar syndicaal werk bij SP.a Rood.
Een strijdbare bediende delegee die niet alleen kan rekenen op steun van de delegees maar ook en vooral in de... ateliers bij de arbeiders. “Sinds mijn aanwerving bij Cogebi en mijn syndicaal engagement beschouw ik alle personeelsleden als een blok. Zonder arbeiders maak je geen product. En onze arbeiders zijn ook goed gekwalificeerd. Andere bedienden kijken neer op de arbeiders, maar niet de rode syndicalisten.”
“Mijn baas wil mij al lang buiten zetten. Dat verhaal is begonnen in 2006. Toen wou de directie mij verplaatsen en mijn functie in het bedrijf veranderen. Als directie-assistente van de financieel directeur kwam ik veel te weten. Ik kwam ook goed overeen met de mensen. De nieuwe functie bleek een lege doos te zijn. Een zijspoor. Toen zijn de arbeiders in staking gegaan tegen deze verplaatsing (zie krantenartikel).” Uiteindelijk aanvaardde Kristel de nieuwe job. Na een jaar vechten slaagde ze erin eindelijk werk op haar niveau te krijgen. Ondertussen werd haar rechtstreekse leidinggevende (die haar op een zijspoor had geplaatst) algemeen directeur in de onderneming. “Die man heeft het gemunt op alles wat rood is, BBTK, ABVV en mij natuurlijk”.
In het najaar van 2009 verwijt hij Kristel een zware fout. Iets totaal kunstmatig. “Ik zou geheime informatie van een collega afgetroggeld hebben. Nu heb ik iets vertaald en uitgedrukt in opdracht van de ondernemingsraad, maar met een schriftelijke toestemming van de algemeen directeur. Geheim was dat niet. Omdat ik natuurlijk een beschermde werknemer ben, wordt die klacht behandeld voor de rechtbank. Mijn contract wordt door de werkgever geschorst. Maar op 5 januari geeft de rechtbank mij gelijk. Koppig tekent de directie beroep aan. De steun van de arbeiders tijdens de zittingen van de rechtbank was zeer groot. Nu heeft Cogebi nogal wat problemen als bedrijf. De belangrijkste Russische aandeelhouder is niet tevreden met het bedrijfsbeleid. Ook de door de ondernemingsraad aangeduide experts zijn niet te spreken over het beheer van het management”. De steun van de arbeiders voor de heropname van Kristel is nooit geminderd. Een nieuwe stakingsaanzegging werd ingediend voor 19 maart, de dag van de pleidooien voor het arbeidshof van Brussel.
Het nieuws dat de directie de klacht terugtrekt, wordt op de valreep bevestigd. Een spectaculaire overwinning. Meestal gaat een directie tot het uiterste en is ze hiervoor bereid veel geld op tafel te smijten.
Kristel mag opnieuw gaan werken. Even heeft het management nog geprobeerd haar nog uit de fabriek te houden. “Ze vertelden me dat ik best niet terug kwam werken. Ze zouden me wel uitbetalen. Er is sprake van mij op de lijst van afgedankte personeelsleden te plaatsen binnen het kader van de Renault-procedure bij Cogebi. Vroeg of laat lig je toch buiten, was hun stelling. Als delegee kan ik natuurlijk niet aanvaarden om betaald te worden om niets te doen terwijl mijn collega’s blijven werken. Ik heb gekozen verder te gaan met mijn syndicaal werk binnen het bedrijf.”
Maandag 22 maart is Kristel weer gaan werken (in het rood gekleed!). “Het onthaal was fantastisch. De arbeiders waren zeer blij. We hebben dat dan ook gevierd.” Er is ook veel steun gekomen uit andere bedrijven. Wat kunnen we hieruit leren? Solidariteit van het personeel is beslissend tegen de repressie op vakbondsmilitanten. In dit geval van de arbeiders. “Je moet sterk staan. Als je begint te vechten voor je rechten, moet je doorvechten”, besluit Kristel.
