De derde dag van de lock-out bij de Brusselse chocolatier was een dag vol activiteit en solidariteit. Talrijke voorbijgangers gaven geld aan de steunkas van de actievoerders. De stemming was even of zelfs meer vastberaden dan voordien. Wat vooral opviel was de grote samenhorigheid en deelname aan allerlei taken aan het piket. Ook kwamen er delegees uit andere bedrijven (zoals NMBS en VUB) hun steun betuigen.
De delegees van Godiva waren ‘s morgens naar de verzoeningsvergadering vertokken op het ministerie van Werkgelegenheid. Met spanning werd de hele dag gewacht op de resultaten. Tegen de avond werd dan een algemene informatievergadering gehouden. Veel arbeiders hadden hun kinderen meegebracht. Sommigen namen ook deel met hun partner. Het nieuws van de delegees was echter slecht. De directie wil niet inbinden: de verpakkingsafdeling moet dicht. Indien dit niet werd aanvaard, dreigde de directie met de sluiting van de hele fabriek. Volgens de syndicale onderhandelaars kregen de ambtenaren van het ministerie het zelfs op hun heupen. Ook zij vonden de houding van de directie enorm arrogant.
De socialistische secretaris Baudouin Ferrant sprak met emotie over de pijnlijke terugvalpositie die ze hebben moeten innemen in de onderhandelingen. Hij windt er geen doekjes om. De terugvalpositie is een syndicale nederlaag. “Wij zijn blijven zoeken naar een mogelijkheid om de verpakkingsafdeling te behouden. Maar tevergeefs. Wij zijn dan gegaan voor een oplossing waar er geen naakte ontslagen vielen.”
Uiteindelijk zijn de bemiddelaars op de proppen gekomen met een voorstel waarin het aantal verloren jobs verminderd wordt van 90 naar iets meer dan 70. Een tiental banen wordt wel gered. De rest zou op vrijwillige basis op brugpensioen kunnen vanaf 52 jaar met ongeveer 80 procent van het loon. Deze maatregel geldt voor alle arbeiders. Zowel deze van de productie als deze van de verpakking. Mensen uit de verpakking zouden dan naar de productie overgeheveld worden. Meer details van het voorstel zullen tijdens een algemene informatievergadering uit de doeken gedaan worden volgende dinsdag. De arbeiders krijgen dan het laatste woord in een geheime stemming.
Ondertussen blijft het bedrijf gesloten en wordt er niet geleverd aan de klanten. Maandag spreekt de directie zich uit over het verzoeningsvoorstel. Hun goedkeuring is de voorwaarde die de vakbonden nodig hebben om het voorstel voor te leggen aan hun achterban. De informatievergadering werd verschillende keren onderbroken met spontaan applaus voor de delegees en de vakbonden. Tegenover de directie heerst veel wantrouwen tot nauwelijks verhulde haat. Tegelijkertijd bestaat het besef van een ongelooflijke strijd gevoerd te hebben gedurende bijna zes weken. Indien de arbeiders het voorstel aanvaarden en terug gaan werken zal de directie beseffen dat er iets grondig is veranderd bij haar personeel. De arbeiders van Godiva schrijven zo een bladzijde van de sociale geschiedenis van het land.
De vastberadenheid van de directie is zeer hard. Binnen het bedrijf hebben de arbeiders het onderste uit de kan gehaald om de krachtsverhoudingen in hun voordeel om te buigen. De sleutel voor een eventuele overwinning in één bedrijf zoals Godiva ligt dus in de solidariteit van andere bedrijven. In een bedrijf, hoe strijdbaar ook, is het zeker in tijden van crisis zeer moeilijk om overwinningen te boeken. Inbev, Bayer, Alken Maes tonen echter dat het mogelijk is. Maar de patroons leren ook uit deze conflicten. De patronale lock-out bij Godiva toont dit aan. Onze vakbonden moeten zich daarom snel bezinnen over het coördineren en het één maken van de afzonderlijke bedrijvenstrijd. De kracht van de vakbeweging op sectoraal of interprofessioneel vlak moet ten dienste staan van deze bedrijvenstrijd. Waarom nog toelaten dat arbeiders zoals die van Godiva vechten als leeuwen maar nauwelijks weerklank krijgen in de rest van de vakbond?
Waarom geen nationale bijeenkomst van de delegees van alle bedrijven die herstructureren? Waarom geen plan opstellen van gemeenschappelijke eisen en wederzijdse solidariteit? Over de lessen van deze strijd zullen we in de volgende dagen nog terugkomen. Maar verschillende zaken staan nu al als een paal boven water. Strijdbaarheid is mogelijk, zelfs in tijden van crisis, en om te winnen in een bedrijf tillen we best de strijd snel op een hoger niveau, die van de sectorale en interprofessionele solidariteit.
