Met het faillissement van Brink’s staan 470 banen op de tocht. Het bedrijf haalt het bediendestatuut van het personeel aan als reden voor het faillissement. "Het is niet de schuld van de werknemers dat het bedrijf een faillissement aanvraagt. Dat is de schuld van slecht beheer", aldus de socialistische bediendenbond. Er wordt al sinds 27 oktober gestaakt bij de geldtransporteur omdat de directie het bediendenstatuut van zijn werknemers wil aanpassen naar een arbeidersstatuut. De Amerikaanse directie weigerde daarover te onderhandelen, ondanks een tussenkomst van een sociaal bemiddelaar. Deze overgang van het ene statuut naar het andere is een ongekende aanval waarvan de gevolgen verder reiken dat deze van de sector van het geldtransport (lees hierover de analyse van Patrick Humblet, professor sociaal recht: Het eenheidsstatuut en Brink’s: Alle macht aan de arbeiders?)
Het doet ons denken aan de poging van Carrefour om haar personeel van de ene ‘duurdere’ paritaire commissie over te hevelen naar een goedkopere (voor de directie althans). De patronale aanvallen in ons land worden steeds driester. Bij deze krachtmeting weigert de directie zelfs onderhandelingen op te starten. Het patronaat is blijkbaar slechts bereid te figureren in het sociaal overleg als het haar belangen helpt.
Zoniet legt ze de zo geprezen ‘traditie van overleg’ naast zich neer. “De speeltijd is afgelopen” stelde een vakbondsmilitant onlangs vast. Het sociaal overleg is ondergraven door de crisis van het kapitalisme die al meer dan twee jaar over Europa raast. In de bikkelharde concurrentiestrijd tussen bedrijven, multinationals en nationale regeringen blijft er weinig of geen marge meer over voor toegevingen. De patroons hebben hier al lang conclusies uit getrokken en trekken in de praktijk op vele plaatsen de stekker uit het sociaal overleg. Zij kiezen voor ‘directe actie’ tegen de vakbonden en onze verworvenheden. Indien ze nog de kaart van het sociaal overleg trekken dan is dat met de hoop dat de vakbond (de top in de eerste plaats) de waakhond wordt van de sociale achteruitgang. Onze vakbonden kunnen zich hier niet tegen verweren door zich wanhopig vast te klampen aan ‘het overleg’ of aan de Belgische regelgeving. Wij kunnen enkel winnen indien we de druk van de collectieve actie opvoeren. Uiteindelijk worden dergelijke conflicten enkel maar beslecht in het voordeel van de sterkste. Niet in het voordeel van wie gelijk heeft of de ‘tradities’ aan zijn kant heeft.
Het personeel staakt ook tegen de geplande sluiting van de vestiging in Strépy en tegen de verkoop van de activiteiten op vlak van diamantentransport in Zaventem. Brink’s heeft vestigingen in Strépy, Machelen, Hasselt en Gent. Aan beide kanten van de taalgrens wordt er gestaakt. Een voorbeeld van eensgezinde strijd in tijden van communautaire opdeling. Dit sociaal conflict verdient een nationaal en interprofessioneel antwoord. De vakbonden kunnen bijvoorbeeld het initiatief nemen van een nationale interprofessionele mobilisatie bij de zetel van Strépy volgende week.
