"Wij brengen de economie schade toe", hoorde je zowat overal in de aanloop naar 2 december. VOKA plakte er zelfs een bedrag op: tussen de 70 en 100 miljoen euro. Vakbonden zagen 80.000 betogers, werkgevers zagen er ‘slechts’ 50.000. Of die 70 miljoen dan nog relevant is weet ik niet, maar laat ons het als grote mensen toch maar gebruiken.
Als het gaat over kosten
Een snelle rekensom: de banken kostten ons 25 miljard euro, Dexia 5 miljard. Nu moeten we nog eens 12 miljard ophoesten zodat die pipo's rustig verder kunnen doen. VOKA liet weten dat een dag staken 70 miljoen euro kost. 25 miljard + 5 miljard + 12 miljard = 42 miljard, dat gedeeld door 70 miljoen euro= 600. Anders gezegd, wij moeten als vakbonden 600 dagen staken om eenzelfde put te kunnen slaan als de rijken, bankiers en andere hebzuchtigen. Er zijn een 250-tal werkdagen in een jaar. Dat geeft dus 2,5 jaar, alle dagen aan een stuk staken! En wij zijn verkeerd door één dagje te staken?
Het verhaal van een bak bier
Je staat ergens aan te schuiven in een winkel en de persoon voor jou heeft een bak bier bij. Als hij aan de kassa komt schuift de caissière de bak voorbij de scanner en de prijs van 10 euro verschijnt op het scherm. De persoon voor jou wendt zich nu tot de caissière en zegt: "Meneer hier achter mij, die zal wel betalen." De caissière knikt en overhandigt jou de rekening. Voordat je het goed en wel beseft ben je 10 euro armer. De dag erna zie je dat die persoon de bak bier al volledig heeft opgedronken en ontvangt die het statiegeld, een bedrag van 4,5 euro. "Euh, ik heb gisteren jouw bak bier betaald, zou ik dan op zijn minst het statiegeld mogen ontvangen a.u.b.?", is jouw vraag. De persoon bekijkt je eens van kop tot teen en steekt het geld rustig in zijn eigen zak. "Ik ga nog een bak bestellen en jij moet opnieuw betalen", is zijn antwoord.
Op naar meerdere bakken bier
Ik sta ergens in een winkel aan te schuiven met een pistolet en een schel kaas in mijn handen. Voor mij staan Albert Frère, Laksmhi Mittal en baron De Graeve aan te schuiven met karren vol bakken bier. Maar die karren zijn ook gevuld met plasmaschermen, laptops, er is een karretje boordenvol aandelen en een karretje afgeladen vol bonussen. Aan de kassa zit Karel Van Eetveld van Unizo. Achter mij staan enkele politici en de lijn wordt afgesloten door enkele gewone werkende mensen.
Als het laatste artikel van het triumviraat Frère-Mittal-De Graeve de scanner passeert wijzen ze naar mij en spreken ze de magische woorden: "Meneer daar zal wel betalen."
Maar dan loopt het mis. Ik zeg dat ik niets ga betalen en dat ze hun rekening maar zelf moeten vereffenen. Nog voordat het triumviraat iets kan zeggen roept de caissière me toe hoe onverantwoord ik ben. De politici achter mij roepen dat het toch een evenwichtig compromis is. "Wat is er verkeerd dat jij die rekening betaalt, dat zij de bakken bier leegdrinken en het statiegeld ontvangen?"
Ik blijf ijzig kalm en herhaal: "Ik betaal niets. Op zijn minst moet ik het statiegeld al terugkrijgen. Er dient ook een afspraak gemaakt te worden die mij ervan verzekert het betaalde geld ooit terug te krijgen. Bovendien moeten er regels worden afgesproken zodat jullie de volgende keer zelf jullie rekening kunnen betalen. Ik eindig door te zeggen: "En zolang dat dit niet gebeurt blijf ik hier staan, ga ik in staking." Ik herinner me nog de eerste keer dat ik één bak bier moest betalen en denk, zolang er geen regels worden afgesproken kan ik hier elke keer opnieuw betalen als de heren een of ander feestje willen geven.
Nu worden ook de werkende mensen achteraan in de rij boos op mij. Ik vraag mij af of zij al eens een bak bier voor zo iemand hebben moeten betalen. Als ik hen vraag of zij de rekening willen betalen duiken ze plots weg. Draai ik mij om roepen ze opnieuw dat ik moet betalen.
Ik denk er zelfs niet aan en blijf gewoon staan wachten op...
En voor het geval het nog niet duidelijk zou zijn?
Een hoop mensen verdedigen het neoliberaal model dat ons in de afgrond heeft geworpen. Gewone mensen lopen ook mee in die stoet. Fatalisten omdat ze denken dat er toch niets aan te doen is, goedgelovigen omdat ze denken dat het allemaal wel zal goedkomen. Ik heb mij 180 graden gedraaid in die stoet en wandel de andere richting uit. Hoe verder ik in de tegengestelde richting wandel, hoe vreselijker de situatie is. Ouderen, zieken, mensen met een laag inkomen bengelen achteraan en sommigen worden zelfs gewoonweg achtergelaten. Als ik uit de stoet ben kom ik zelfs doden tegen.
Maar ik blijf de andere richting uitwandelen en kijk voorzichtig om. Er zijn er nog die gekozen hebben om de andere richting uit te wandelen. Er is dus hoop want ik geloof er rotsvast in dat indien er genoeg mensen zijn die hun kar 180 graden draaien, we de zaken kunnen veranderen.
Daarom zal ik dus opnieuw meestaken. Ik wil een ander economisch systeem, een waar mensen centraal staan en niet de winsten.
Met vriendelijke groeten,
Sven Naessens, ABVV-delegee TOTAL raffinaderij Antwerpen. Initiatiefnemer “red de solidariteit” en stuurgroeplid van de “ronde tafel van socialisten”
