In Ecuador heeft vrijdag 15 april president Correa een volksraadpleging gewonnen. Deze volksraadpleging betrof de vraag of er een Asamblea Constituyente (grondwetgevende vergadering) zou worden ingesteld, met alle volmachten om de grondwet te herschrijven en regionale verdelingen te herzien. De verplichte stemming maakt dat deze raadpleging een betrouwbare weergave is van de publieke opinie.
De Cedatus-Gallup exit-poll gaf een voorlopige maar overtuigende uitkomst (65.5 procent van de bevolking) van 81.59 procent stemmen voor de constituyente en 12.57 procent tegen (bron El Mercurio 16/4/07, p. 1A). Dit betekent dat men kan overgaan tot het verkiezen van 130 leden van een grondwetgevende vergadering, met vertegenwoordigers uit de verschillende partijen, de vakbonden en andere politieke bewegingen. Verder kan iedereen die ouder is dan 20 jaar zich kandidaat stellen. Terwijl in de rest van de wereld de verjaardag van de paus de voorpagina’s beheerste, prijkte in de Ecuadoriaanse kranten als El Mercurio "Ciudadanos votaran por el cambio" of "het volk stemt vóór verandering". "Le changement" was de leus van Mitterand indertijd. Het gegeven dat politieke partijen met zowel de stedelijke bevolking als de boerenverenigingen aan een tafel gaan zitten is een historische gebeurtenis. Voor het eerst sinds lange tijd zullen deze twee belangrijke segmenten van de Ecuadoriaanse samenleving terug een gezamenlijke zeg krijgen in de politieke toekomst van de Ecuadoriaanse staat.
De internationale handelspartners zullen natuurlijk proberen Correa’s bewegingsruimte aan banden te leggen. De vertegenwoordigers van de WereldHandelsOrganisatie (WHO) worden in elk geval op hun plaats gezet nadat ze hem ‘financiële compensaties’ aanboden om het referendum alsnog niet op te volgen. Geleidelijk aan verslapt de greep van de Noorderburen op de interne economie. Ecuador sluit ondertussen wel handelsakkoorden met China, terwijl in mei 2006 de onderhandelingen rond het vrijhandelsverdrag met de V.S. op een sisser afliepen en de Europese Unie voorlopig aan de zijlijn toekijkt.
Kan dit voor Ecuador de definitieve ommezwaai naar links betekenen waarmee ze omringende landen als Venezuela, Bolivia en Brazilië bijtreden in een uitdeinende tendens voor Latijns-Amerika? Feit is dat Morales en Chavez hun eerste Zuid-Amerikaanse energietop houden over bio-brandstoffen. Iets waar ze in de nabije toekomst graag hun buurlanden bij willen betrekken. Gaan de oliesjeiks in het Midden-Oosten nog voor de voorraad op is met een verzuurd overschotje olie blijven zitten? De geschiedenis zal er over oordelen.
