Vandaag werd de feitelijke sluiting van het automobielbedrijf Audi in Brussel aangekondigd. 4000 mensen riskeren hun job. De vakbonden roepen op tot een nationale en interprofessionele betoging op 16 mei onder de slogan 'De industrie is van ons'. In dit artikel analyseren we de crisis in de maakeconomie en tekenen we de grote lijnen van een syndicale en politieke strategie.
Beeld je, voor één ogenblik, eens een wereld in zonder kunst, zonder kleur, zonder muziek, dans of zingen. Een dergelijke wereld zou een ondragelijke plaats zijn, een grimmig en ellendig oord, zelfs wanneer er voor iedereen voldoende voedsel, sociale voorzieningen en gezondheidszorg zou voorhanden zijn. Het leven zou zinloos zijn zonder de zoektocht naar iets hogers, subliemer en veel mooier dan de wrange werkelijkheid van het dagelijkse leven.
Op 17 april ging de ‘Student Intifada’ goed en wel van start. Wanneer de studentenbezetting van de Columbia University in New York hardhandig wordt ontruimd door de politie en deelnemende studenten worden geschorst door de universiteit, wordt de repressie meteen op de proef gesteld: ‘s anderendaags wordt er al een nieuw campusgebouw bezet. Ook dat wordt hardhandig door de politie ontruimd, maar de toon is gezet. Sindsdien zijn de bezettingen in de Verenigde Staten niet meer te tellen (120 universiteiten betrokken). Voor elke bezetting die ontruimd wordt, komen er twee bij.
De resultaten van de tweede ronde van de parlementsverkiezingen in Frankrijk brachten vreugde en vooral opluchting bij miljoenen kiezers die vreesden voor een overwinning van Rassemblement Nationale (de extreemrechtse partij van Marine Le Pen, verder RN).
De uitkomst van de rechtszaak rond Sanda Dia en Reuzegom veroorzaakte veel woede en verontwaardiging, van over het hele politieke spectrum heen. Iedereen is het er over eens dat Reuzegommers er heel gemakkelijk vanaf zijn gekomen. Langs rechts wordt dit gezien als een voorbeeld van ‘straffeloosheid’, langs links neemt men vooral de rallying cry van klassenjustitie op. Het probleem is dat langs links de volgende stap ontbreekt.
Organiseer je dan om op te komen voor een sociale revolutie. Sluit je aan bij de International Marxist Tendency (IMT) om samen met communisten vanuit de hele wereld de strijd tegen het kapitalisme aan te gaan. De IMT heeft afdelingen in 40 landen en op elk continent aanwezig.
Het kapitalisme staat op instorten. Een hele generatie heeft niets anders gekend dan crisis, bezuinigingen, oorlogen, uitbuiting, onderdrukking en klimaatrampen. En toch worden de rijken steeds rijker. Dit leidt ertoe dat steeds meer mensen tot de conclusie komen dat de kern van het probleem het kapitalisme is en dat de enige oplossing revolutie is.
In de strijd tegen het kapitalisme, is de werkende klasse de enige kracht die in staat is om de maatschappij te veranderen. Daarvoor moet ze georganiseerd zijn. De arbeidersklasse mobiliseert zich meer en meer, in België en over de hele wereld. Maar om te winnen en het socialisme te bereiken, hebben we een strijdbaar en revolutionair leiderschap nodig, gevormd in de ideeën van het marxisme.
Marxisme wordt ook wel wetenschappelijk socialisme genoemd: een manier om de wereld te begrijpen om hem te veranderen. Wij baseren ons op de ideeën van het authentieke marxisme, vertegenwoordigd door Marx, Engels, Lenin en Trotski. Dit is de verzameling ideeën die de crisis van het kapitalisme het beste kan verklaren. Wij communisten moeten deze ideeën bestuderen om de lessen uit de geschiedenis te trekken. Zo kunnen we beter ingrijpen in de klassenstrijd, en strijden voor revolutie.
Het opbouwen van een revolutionaire organisatie - in België en internationaal - is op dit moment de meest dringende kwestie. De IMT is de laatste tijd snel gegroeid en we zijn vastberaden in onze strijd voor een communistische revolutie, maar daarvoor moeten we onze krachten nog uitbreiden. Daarom vragen we jullie om je bij ons aan te sluiten. De revolutie heeft je nodig! Sluit je vandaag nog aan bij de Internationale Marxistische Tendens!
Vul het contactformulier in om lid te worden of contact op te nemen.
Zoveel onverzettelijkheid zijn we niet gewoon in Europa. Meestal hoopt met name de leiding van de vakbonden dat er na enige tijd een compromis kan onderhandeld worden. Als dat niet onmiddellijk lukt hebben zij sterk de neiging om het proces te verleggen naar het juridische vlak of naar nieuwe wetsvoorstellen. Nu is er op zich niets verkeerds aan de klassenstrijd te voeren op zoveel mogelijk terreinen. Op éen voorwaarde: dat men dit niet doet ten koste van hetgeen waarin wij weten dat wij het sterkst staan: massale mobilisatie door stakingen en betogingen. Altijd is dat laatste doorslaggevend als we willen winnen.
Vijftig jaar geleden, op 6 apriil 1973, startte de ‘dokstaking’, ‘een van de grootste sociale conflicten na de wereldoorlog’ volgens de toenmalige Gazet van Antwerpen. Patrick Humblet schetst het verloop en de inzet van deze krachtmeting tussen de dokwerkers enerzijds en het haven -en staatsapparaat en de vakbondsbureaucratie anderzijds.
