‘Empire’, het nieuwe boek van Michael Hardt en Antoni Negri, bevat 50 procent hernemingen van waardevol materiaal dat vorige marxisten reeds ter beschikking stelden. Voor 10 procent slaat het boek de bal mis of zijn de inzichten onderontwikkeld. Voor 30 procent bevat het boek mystiek waar we niets mee aankunnen. En voor 10 procent bevat het parels van nieuwe inzichten.
Op de bijeenkomst van de WTO in Doha was er schijnbaar één lichtpunt: de grootmachten gaven uiteindelijk toe om minder streng op te treden tegen het kopiëren van gepatenteerde medicijnen in de Derde Wereld, zodat die medicijnen ook betaalbaar zijn voor armere mensen. Direct juichten NGOs zoals AZG en Oxfam International over deze “grote stap voorwaarts”, terwijl het eigenlijk om een kleine toegeving ging die nodig was om de Derde Wereld over de streep te trekken.
Van vrijdag 9 tot woensdag 14 november ging in Doha, de hoofdstad van het Arabische oliestaatje Katar, de Vierde Ministeriële Sessie van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) door. In 1999 was de Derde Sessie te Seattle, belegerd door meer dan 50.000 ‘antiglobalisten’, op een waar fiasco uitgelopen wegens de tegenstellingen tussen de VS en de EU enerzijds en tussen het Westen en de Derde Wereld anderzijds. Vandaag moest de top lukken om het vertrouwen in het kapitalisme te herstellen, zeker nu de wereld wegzinkt in een recessie.
Het is een oud zeer dat leeft bij vele militanten, leden en sympathisanten van links: waarom treedt links zo versnipperd ten strijde? Waarom kunnen we ons niet allen samen verenigen?
Vonk heeft altijd gesteld dat er geen linkse eenheid mogelijk is naast en/of buiten de grote organisaties van de arbeidersbeweging in België: SP en PS, ABVV/FGTB en ACV/CSC.
Ons aller Annemie Neyts betreurt als voorzitter van de Europese ministerraad in Doha dat er in de Wereldhandelsorganisatie (WTO) kennelijk geen plaats is voor sociale en arbeidsnormen. Als liberaal zal dat Annemie amper zijn opgevallen, maar de PS en Ecolo stonden erop dat ze deze kritiek in haar eindverklaring opnam. Na Bill Clinton in Seattle worden dus nu ook de Belgische liberalen sociaal gevoelig?
Kinderarbeid is een van de meest degoutante uitwassen van de klassenmaatschappij. In een tijd van spitstechnologie en fabuleuze rijkdom zijn miljoenen kinderen nog steeds gedoemd om in lamentabele omstandigheden te gaan werken voor een hongerloon.
In de opeenvolgende massale betogingen tegen de bijeenkomsten van de wereldleiders in Seattle, Göteborg, Genua enzovoort, treedt een nieuwe generatie naar voren. Net zoals in 1968 grijpt de revolte eerst om zich heen bij jongeren en studenten. Net zoals in 1968 ook speelt zij zich niet af tegen een achtergrond van economische recessie, maar wél aan de vooravond ervan. Wellicht is het net vanwege die onbewuste “timing” dat de nieuwe beweging haar climax nog lang niet heeft bereikt.
Sinds de betogingen tegen de WTO (World Trade Organisation of Wereldhandelsorganisatie) in Seattle van november 1999 is een nieuwe beweging tegen het kapitalisme op gang gekomen. Dergelijke manifestaties zijn zeker geen nieuw fenomeen. Allerlei actiegroepen bestormden al geruime tijd de poorten van kapitalistische symbolen zoals het IMF en de Wereldbank. Maar in Seattle gebeurde dit voor het eerst op massale schaal. Deze protesten waren de grootste in de VS sinds de oorlog in Vietnam.
