01
zo, juni

Azië

Nepal Oezbekistan Afghanistan Pakistan China Korea Indonesië Filippijnen Japan Kazachstan

“Reformasi is fantastisch. Nu zijn we niet meer onwetend over onze rechten als arbeiders en aanvaarden we onze uitbuiting niet meer zoals voorheen”, zegt een van de leiders in de bezetting van de Sony-fabriek in Jakarta. Terwijl het land steeds verder de onzekerheid tegemoet gaat, begint de arbeidersklasse, die op grote schaal sympathiseerde maar nooit een actief deelnemer was in de studentenbeweging die Suharto ten gronde bracht, zich langzaam maar zeker opnieuw te doen gelden als een sociale klasse.

"Naar de hel met het IMF en zijn neo-imperialisme" staat te lezen op een spandoek dat wappert op het grasperk rondom het parlementsgebouw van Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. Het is 1 april, de dag waarop de prijs van een heleboel basisproducten de lucht in schiet als gevolg van de vermindering van subsidies voor elektriciteit en benzine, opgelegd door het Internationaal Monetair Fonds.

Door de combinatie van elementen van de "vrije markt" met een bureaucratisch geleide economie belanden miljoenen Chinezen nu in het slechtste van de twee werelden. Elke verdere beweging in de richting van kapitalisme zal nog meer onheil brengen. Duizenden staalfabrieken, koolmijnen, textielbedrijven en cementfabrieken zijn met sluiting bedreigd. Men beweert dat als alle Chinezen op hetzelfde ogenblik op en neer zouden springen, de wereld zou beven. In de komende periode zal het internationaal kapitaal de grond onder haar voeten voelen beven als gevolg van miljoenen Chinese arbeiders die in actie komen.

"Swastanisasi" betekent privatisering in het Indonesisch. Op het menu van de gulzige multinationals en het Internationaal Monetair Fonds staan vier belangrijke universiteiten in Jakarta, Yogyakarta, Bogor en Bandung. Het internationaal kapitaal wil in de tempels van de kennis binnenbreken door middel van een politiek van zogenaamde financiële autonomie van deze campussen. Nadat ze komaf hebben gemaakt met de dictator Soeharto, trekken de studenten weer op oorlogspad tegen de opgelegde "Otonomie versie rektor". We ontmoetten Sikit, student in Yogyakarta, actief in het verzet hiertegen.

De toestand in Pakistan is uiterst onstabiel. De militairen hebben er net de regering afgezet. Een machtstrijd is nu aan de gang binnen het regime zelf. De terugkeer naar een militair regime betekent de vernietiging van de weinige democratische rechten die nog overeind zijn gebleven in Pakistan. Daarom is de Pakistan Trade Union Defence Campaign opgestart.

"In Jakarta gingen de studenten over tot de oprichting van een straatparlement op het Merkeda-plein in het centrum van de stad, organiseerden ze dagelijks een betoging en probeerden ze om net als in mei en september het parlement te gaan bezetten." Een ooggetuigenverslag van Jean Duval, die net terug is uit Indonesië.

We hebben reeds uitvoerig aandacht besteed aan de revolutionaire gebeurtenissen in Indonesië en de val van Soeharto. Marc Slane, een van onze medewerkers, ging ter plaatse een kijkje nemen en kwam enthousiast en vol verhalen terug. Wij willen echter meer doen dan alleen maar informatie verstrekken. We willen ook analyseren, theoretisch onderbouwen en op basis daarvan tussenkomen om invloed te winnen voor marxistische ideeën. De geschiedenis is helaas maar al te rijk aan mislukte revoluties die in tranen en vooral bloed eindigden. Wat we vandaag in Indonesië meemaken, is het begin van een revolutie. Een revolutie die niet zal stoppen aan de grenzen van dit onmetelijke eilandenarchipel.

Eén van onze medewerkers trok naar Indonesië en maakte en kwam terug met een verslag van de situatie in Jakarta na de afzetting van Soeharto.

Marx stelde ooit dat op lange termijn onze kapitalistische samenleving ofwel zou vervangen worden door een socialistische, ofwel zou teruggegooid worden naar het stenen tijdperk. De situatie vandaag in Afghanistan is een treffende illustratie van wat het stenen tijdperk in realiteit betekent.

De nucleaire proeven in het Indisch subcontinent hebben de wereld opgeschrikt. De vijf traditionele kernmogendheden, die gezamenlijk reeds meer dan 4000 nucleaire proeven hebben uitgevoed met de VS op kop steken een vermanende vinger uit naar India en Pakistan en hebben een reeks economische sancties opgelegd.

Tijdens het schrijven van dit artikel bereikte ons via het Internet het fantastische bericht dat president Suharto van Indonesië is afgetreden. Dit is een zeer belangrijke overwinning voor de arbeidersklasse in heel de wereld. Weinig despoten kwamen aan de macht op basis van een bloedbad zo omvangrijk als datgene wat Suharto’s veiligheidstroepen aanrichtten tijdens en onmiddellijk na zijn staatsgreep in 1965. Weinig dictators sloegen zo’n groot gat in de sociale en politieke geschiedenis van een land. Toen we in 1988 het land bezochten was zelfs de minste toespeling op politiek tijdens een gesprek met Indonesische studenten voldoende om deze nochtans zo gastvrije, vriendelijke en joviale mensen te zien verstrakken en schichtig om zich heen te zien kijken. De Indonesische studenten en arbeiders zijn dan ook van zeer ver moeten terugkomen om deze prachtige overwinning te behalen, die tussen alle retrospectieven, herdenkingen en debatten door, veruit de schitterendste ode is aan de revolte van mei ’68. De strijd voor een democratisch en socialistisch Indonesië is daarmee natuurlijk nog lang niet gestreden: met het aantreden van voormalig vice-president Habibie tracht het Indonesische establishment zich te stabiliseren door een Suharto regime zonder Suharto, waarin het gewicht van de militairen zelfs nog toeneemt. Maar toch werd een belangrijke veldslag gewonnen. Tijd dus voor een bilan.

Manilla, juli 1997 . Het is regenseizoen op de Filippijnen en dat gaat niet ongemerkt voorbij. Een wolkbreuk zet de straten van de hoofdstad binnen de vijf minuten blank op een er grondige manier: straatventers trachten ijlings hun waar in veiligheid te brengen met gammele fietsen en karretjes, kniediep in het water, hun gerafelde T-shirts en shorts (de "nationale klederdracht" van de Filippijnen) doorweekt. Het regenwater weet niet waarheen te stromen, want de legendarische en zo vaak bezongen Manilla Bay met haar vlammende zonsondergangen is niet meer: drooggelegd ten bate van het zoveelste megalomane vastgoedproject waar alleen de superrijke Filippijnse oligarchie beter van wordt.
Pagina 3 van 3