Porto Alegre. Door de ‘antiglobalisten’ gevierd als een incarnatie van hoop, voor de burgerij een giftig onkruid. Nu de ‘antiglobalisten’ hier voor de tweede maal hun Wereld Sociaal Forum organiseren, vestigt deze hoofdstad van de Braziliaanse staat Rio Grande do Sul zich op de politieke wereldkaart. En daarmee ook een stuk geschiedenis van de arbeidersbeweging dat de Braziliaanse PT (Arbeiderspartij) nog volop is aan het schrijven. De toekomst zal niet beslissen of het een zwarte dan wel rode geschiedenis wordt, die beslissing ligt in handen van de PT zelf.
Kan een film over de Afghaanse menselijke ellende mooi zijn? Sommige Europese en Amerikaanse critici vinden althans dat een sociale prent niet overtuigend kan zijn als die esthetisch zo geladen is als de nieuwste film van de Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf. Voor hen kan dit genre enkel maar krachtig zijn tegen een grijze, sombere achtergrond.
"Vanzelfsprekend blijft de fundamentele structurele oorzaak voor het ontstaan van een dergelijke beweging de groeiende onmacht van het huidige kapitalisme om de welvaart en het welzijn van de gehele mensheid te verzekeren." Aldus de analyse van Dirk Barrez in zijn recente boek 'De antwoorden van het antiglobalisme: Van Seattle tot Porto Alegre'.
‘Empire’, het nieuwe boek van Michael Hardt en Antoni Negri, bevat 50 procent hernemingen van waardevol materiaal dat vorige marxisten reeds ter beschikking stelden. Voor 10 procent slaat het boek de bal mis of zijn de inzichten onderontwikkeld. Voor 30 procent bevat het boek mystiek waar we niets mee aankunnen. En voor 10 procent bevat het parels van nieuwe inzichten.
Op de bijeenkomst van de WTO in Doha was er schijnbaar één lichtpunt: de grootmachten gaven uiteindelijk toe om minder streng op te treden tegen het kopiëren van gepatenteerde medicijnen in de Derde Wereld, zodat die medicijnen ook betaalbaar zijn voor armere mensen. Direct juichten NGOs zoals AZG en Oxfam International over deze “grote stap voorwaarts”, terwijl het eigenlijk om een kleine toegeving ging die nodig was om de Derde Wereld over de streep te trekken.
Van vrijdag 9 tot woensdag 14 november ging in Doha, de hoofdstad van het Arabische oliestaatje Katar, de Vierde Ministeriële Sessie van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) door. In 1999 was de Derde Sessie te Seattle, belegerd door meer dan 50.000 ‘antiglobalisten’, op een waar fiasco uitgelopen wegens de tegenstellingen tussen de VS en de EU enerzijds en tussen het Westen en de Derde Wereld anderzijds. Vandaag moest de top lukken om het vertrouwen in het kapitalisme te herstellen, zeker nu de wereld wegzinkt in een recessie.
Het is een oud zeer dat leeft bij vele militanten, leden en sympathisanten van links: waarom treedt links zo versnipperd ten strijde? Waarom kunnen we ons niet allen samen verenigen?
Vonk heeft altijd gesteld dat er geen linkse eenheid mogelijk is naast en/of buiten de grote organisaties van de arbeidersbeweging in België: SP en PS, ABVV/FGTB en ACV/CSC.
Ons aller Annemie Neyts betreurt als voorzitter van de Europese ministerraad in Doha dat er in de Wereldhandelsorganisatie (WTO) kennelijk geen plaats is voor sociale en arbeidsnormen. Als liberaal zal dat Annemie amper zijn opgevallen, maar de PS en Ecolo stonden erop dat ze deze kritiek in haar eindverklaring opnam. Na Bill Clinton in Seattle worden dus nu ook de Belgische liberalen sociaal gevoelig?
