Met een zogenaamd precisiebombardement dat het Iraakse regime moest ‘onthoofden’, begon donderdag 20 maart de invasie van Irak. Verstopt achter het masker van een coalitie stuurde de regeringskliek in Washington duizenden jeugdige soldaten Irak in, om het land in naam van de vrijheid te ontdoen van de controle over de eigen bodemrijkdommen. Elke dag stijgt het aantal doden en gewonden. Toch gaf de bevolking van deze planeet keer op keer massaal te kennen niet van zulke misdaden te willen weten.
De acties op Dag X waren zowel internationaal als in België een groot succes. Dat is een hart onder de riem, voor het Iraakse volk en voor onszelf. Maar wat nu? De oorlog gaat gewoon door. Hebben onze acties dan tot niets gediend? Wat kunnen we verder nog doen?
Op dag X werd er veel spontaan actie gevoerd in tal van scholen en kleine steden. In andere scholen werken kleine en moedige kernen van jonge mensen reeds sinds weken rond een actie op dag X. Hun geduldig werk werd die dag beloond. Lees hier een verslag van een scholier uit Halle.
Al zes dagen weten Amerikaanse en Britse bevelhebbers de wereld te vertellen dat de zuidelijke havensteden Umm Qasr en Basra gevallen zijn. Het taalgebruik is weliswaar een beetje aangepast, dus werd ‘veroverd’ vervangen door het veel sympathieker klinkende ‘bevrijd’. Toch wordt dit goede nieuws keer op keer weerlegd door reporters ter plaatse.
Afgelopen week vonden er militaire oefeningen plaats op de Belgische militaire basis in Leopoldsburg. Niets bijzonders op zich, ware het niet dat er ook Amerikaanse aanvalshelikopters deelnamen aan deze oefening.
We publiceren hier het persbericht van het Forum voor Vredesactie over de betrokkenheid van het Belgische bedrijf Barco bij de oorlog in Irak. Een tip voor de anti-oorlogscomités in en rond Kortrijk?
Deze website krijgt de afgelopen maanden zeer veel bezoek van het Amerikaanse leger, omdat wij zo’n interessante informatie brengen over de wapentransporten via België en omdat ze willen weten wat we van plan zijn. Voor deze ‘Vonkspotters’ hebben we een boodschap, in het Engels.
Iedereen weet dat de militaire macht van de Verenigde Staten duizend maal groter is dan die van Irak. Bijgevolg maken ze ook een goede kans om dit land uiteindelijk te bezetten. Zou daarmee de oorlog gewonnen zijn? Neen, en wat meer is, de VS zijn deze oorlog nu al aan het verliezen.
Op woensdag 19 maart sprak Alan Woods, redacteur van het Britse Socialist Appeal en de marxist.com-website, in Islamabad op een bijeenkomst van zeventig mensen over de oorlog en de wereldsituatie. De meerderheid van het publiek waren parlementsleden.
Als reactie op de oorlog in Irak werden er gisteren overal ter wereld anti-oorlogsbetogingen georganiseerd. In Italië was er een algemene staking en terwijl we dit schrijven is er een bezig in Griekenland. In Spanje waren er massale studentenbetogingen waarin ook vele arbeiders meeliepen. Hetzelfde verhaal in Australië, Duitsland, Oostenrijk en vele andere landen.
De Antwerpse betogingen tegen de oorlog waren een overdonderdend succes. Nochtans is Antwerpen een ‘moeilijke’ stad. Daar moeten we zeker geen tekeningetje bij maken. “If you can make it here, you can make it anywhere”.
Ondanks de massale protesten overal ter wereld is de invasie van Irak begonnen. Wat de kost ervan betreft doen inmiddels verschillende economische rampscenario’s de ronde. Het is nu reeds duidelijk dat dezelfde wereldbevolking die zich tegen deze oorlog verzet, ook zal moeten opdraaien voor het prijskaartje.
Het stinkt in voormalig Joegoslavië. Twee jaar na de omverwerping van Milosevic blijft het land de voetzoeker in het kruitvat van de Balkan. De hoop dat het post-Milosevic tijdperk er een zou zijn van ‘normale’ politiek en relatieve stabiliteit is na de moord op de Servische eerste minister Zoran Djindjic in duigen gevallen.
Labour heeft al jaren de meest rechtse sociaal-democratische leiding. Wie had een jaar geleden kunnen dromen dat die rechtse leiding zo sterk aangevallen zou worden vanuit haar eigen rangen? Dat is een mooi lesje dialectiek voor alle uiterst linkse groepjes die artificiële 'massapartijen' uitbouwen en hun rug keren naar de bestaande massaorganisaties.
Het economische falen van het Romeinse Rijk zaaide politieke verdeeldheid en bracht het Rijk ten val. Dat zou ook het Amerikaanse imperium kunnen overkomen in het begin van de eenentwintigste eeuw, net zoals dit het Britse Rijk overkwam begin twintigste eeuw.
Op dinsdag 4 maart stemden 122 parlementsleden van Labour tegen hun eigen Labour-regering over de kwestie Irak. Zonder de steun van de Conservatieven, de aartsvijanden van New Labour, zou Tony Blair verslagen geworden zijn. Zijn positie binnen en buiten de partij wordt hoe langer hoe meer onhoudbaar. Zijn legitimiteit als leider van Groot-Brittannië vermindert elke dag, bij elke massabetoging en bij elk Labour-parlementslid dat zich van hem afkeert.
Op 5 maart riep de Spaanse Studentenvakbond met de steun van andere organisaties op tot een nationale studentenstaking, in navolging van de oproep van National Youth and Students Peace Coalition (NYSPC) in de Verenigde Staten (www.nyspc.net/home.html). Dit maakte deel uit van een internationale actie van studenten uit Canada, Pakistan, Frankrijk, Groot-Brittannië en vele andere landen waar studenten de klaslokalen verlieten om te staken tegen de oorlog in Irak.
Begin februari bracht de internationale marxistische beweging waartoe Vonk behoort, een Manifest tegen de Oorlog uit. Dit manifest werd eerst gepubliceerd op onze internationale website In Defence of Marxism (www.marxist.com). In dit document zetten wij uitgebreid ons standpunt over de nieuwe imperialistische agressie uiteen. Aangezien het document meer dan een maand geleden werd gepubliceerd, schreven wij ook een inleidend artikel over de woelige maand februari (zie elders op de website). De argumentatie die u in dit manifest vindt, wordt echter met de dag pertinenter en de conclusies worden dringender.
Begin februari bracht de internationale marxistische beweging waartoe Vonk behoort, een Manifest tegen de Oorlog uit (zie elders op onze website). Wegens de snelle ontwikkelingen in de wereldpolitiek zijn wij evenwel verplicht om enkele beschouwingen ter inleiding te geven. De situatie in de internationale diplomatie is na een turbulente februarimaand immers grondig dooreen geschud, zonder dat dit nochtans afbreuk doet aan onze vroegere argumenten. In deze inleiding willen wij de gebeurtenissen van februari kort duiden, zodat u ons Manifest beter kan begrijpen.
Recente acties in Italië tonen dat de Belgische shipspotters niet alleen staan; eigenlijk zijn we onderdeel van een internationale beweging. Zo ook in Nederland.
Het Amerikaanse imperialisme heeft af te rekenen met veel tegenslagen. Frankrijk en Rusland dreigen ermee hun veto te gebruiken in de VN-Veiligheidsraad. De belangrijkste bondgenoten kampen met forse tegenstand op het thuisfront. Maar zullen de VS hun beslissing herroepen en hun troepen alsnog terugtrekken? Wij denken van niet.
De laatste weken ging het er hevig aan toe in Bolivia. De ontwikkelingen in Latijns-Amerika gaan steeds sneller, het ene regime na het andere komt in crisis en links slaagt erin haar eigen kandidaten aan de macht te brengen. Na een half jaar lijkt ook het rechtse regime in Bolivia niet ver meer van de afgrond. President Lozada moest achttien ministers ontslaan na hevige opstanden. Intussen groeien arbeiders en boeren naar elkaar toe en wint de linkse leider Evo Morales aan populariteit. Wij geven hier verslag van de feiten en enkele tactische overwegingen.
Uit Italië bereikte ons net het bericht dat de grootste havenvakbond alle transport van oorlogsmaterieel voor de troepenopbouw in de Golf boycot. Al geruime tijd is dat een van onze centrale oproepen in België. Werkenden die iets te maken hebben met het transport (treinpersoneel, havenarbeiders, onderhoudswerkers enzovoort) kunnen actie ondernemen en de leiding van hun vakbond onder druk zetten om dit transport te boycotten. Verschillende vakbondsleden hebben verklaard daartoe bereid te zijn. In Italië bewijzen ze dat het ook mogelijk is. Een na te volgen voorbeeld. Wie neemt in België de handschoen op?
Internationaal zijn verschillende vakbonden in het verweer tegen de militaire aggressie van Bush en Blair. De Belgische vakbonden zijn echter gevaarlijk passief tegen de nakende oorlog. Vele vakbondsmilitanten beginnen hier echter genoeg van te hebben.
De massa's maken de geschiedenis. Dat was weer duidelijk verleden zaterdag
15 feburari met het wereldwijde anti-oorlogsprotest. We geven hier een verslag
van de belangrijkste betogingen en proberen de politieke draagwijdte van
dit protest te duiden.
De verkiezingen in Israël zijn uitgelopen op een totale overwinning voor rechts en de zwaarste nederlaag ooit voor de Arbeiderspartij. Likoed, de partij van Sharon, verdubbelde haar zetels in het parlement tot 37, terwijl de Arbeiderspartij een kwart van haar zetels verloor en eindigde op 19 zetels.
Eigenlijk zijn de Nederlandse sociaal-democraten van de PVDA er in deze verkiezingen heel goedkoop van af gekomen. Na tot voor kort mee het gezicht te zijn geweest van het paars sociaal-uitverkoopbeleid, zijn ze er wonderwel in geslaagd een aanzienlijk deel van de kamerzetels te heroveren. Het christen-democratische CDA mag dan wel iets groter blijven, maar daar zal je hen niet over horen klagen. Reeds tijdens de aanloop naar de verkiezingen werd te pas en te onpas benadrukt hoe, in de ogen van de PVDA-top, deze de voorkeur genoot als eventuele coalitiepartner.
De Amerikaanse imperialisten hebben veel geleerd van hun ware voorouders, de Romeinen. Toen Rome na de tweede Punische oorlog Hannibal uiteindelijk op de knieën kreeg en haar superioriteit vestigde in het Middelandse Zee-gebied, waren de Romeinen nog steeds als de dood voor een heropleving van Carthago. Cato, die aan het hoofd stond van de oorlogsstokers, besloot elke toespraak die hij gaf waar die ook over ging met dezelfde woorden: “Delenda est Carthago”: Carthago moet vernietigd worden. Hetzelfde staat Irak nu te wachten.
Begin december zeiden we: “Vanaf het eerste moment zal de nieuwe regering enerzijds onder druk staan van de massa’s, die zullen eisen dat de dringende problemen van armoede en sociaal onrecht worden aangepakt. Anderzijds zal de regering onder druk staan van het imperialisme (via het IMF, de Amerikaanse regering en de Organisatie van Amerikaanse Staten) en de Ecuadoriaanse heersende klasse.” Na twee weken in het leven van het nieuw regime wordt dit al bewaarheid.
Het is zoeken naar de geschikte termen om de recente gebeurtenissen in Venezuela te beschrijven. De meeste westerse waarnemers construeren het verhaal van een nationale staking tegen de autoritaire en incompetente president Chavez. Een nauwkeuriger analyse dwingt ons echter te spreken van een patronale lockout...
David May, Amerikaans marxist, blikt terug op het jaar 2002, de band tussen de AFL-CIO vakbonden en de Democratische partij en legt uit waarom het noodzakelijk is te breken met deze kapitalistische partij en te strijden voor een onafhankelijke opstelling van de arbeidersklasse.
Vierentachtig jaar geleden, op 15 januari 1919, werden de bekende Duitse revolutionairen Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht vermoord door het reactionaire "Freikorps", dat een contrarevolutionaire samenzwering op touw gezet had om zo de revolutie in bloed te smoren. Op zondag 12 januari 2003 kwamen in Berlijn honderdduizend mensen bijeen op de begraafplaats van het oostelijke stadje Friedrichsfelde om de moord op Rosa en Karl te herdenken.
Met de dag wordt duidelijker dat Amerikaanse en Britse troepen Irak zullen binnenvallen, met of zonder toestemming van de VN. Dat het zwarte goud daarbij een grote rol speelt, is voor velen evident, ondanks de formele ontkenning van het Amerikaanse establishment.
De toestand in Venezuela bereikt een kritisch punt. De reactionaire krachten, gesteund door de conservatieve grote industrie en door de Amerikaanse ambassade mobilseren al hun krachten om via extra-parlementaire middelen de demcoratisch verkozen regering van Hugo Chavez omver te werpen. Indien de Venezolaanse revolutie verslagen wordt dan betekent dit een zware slag voor de miljoenen arme mensen in heel Latijns-Amerika die voor hun rechten strijden. De steun van de internationale arbeidersbeweging moet daarom dringend gemobiliseerd worden. Deze oproep is getekend door parlementsleden, vakbondsleiders, delegees en militanten van linkse partijen van verschillende landen.
De volksopstand in Argentinië van één jaar geleden, ook bekend als de Argentinazo, is het begin van een nieuw revolutionair elan in het land en in het hele Latijns-Amerikaanse continent. Wat er sindsdien gebeurde is minder bekend. Uit Argentinië schrijft Ramon Sarmiento ons een uitstekende verjaardagskaart met een beschrijving van de opstand en het verloop van de beweging sindsdien.
Tijdens de recent gehouden verkiezingen in Turkije leek het wel of de bevolking afgerekend had met de traditionele machthebbers, ten voordele van het nieuwe AKP. Maar is deze echt de brenger van hervormingen of enkel de oude orde in een nieuw kleedje?
Hoe meer de wapeninspecties een excuus voor een oorlog tegen Irak ondergraven, hoe meer de Amerikaanse regering hun belang wegwuift en andere excuses zoekt. Te verwachten valt dat binnenkort gestemd zal moeten worden over een nieuwe resolutie, ditmaal een oorlogsresolutie. De diplomatische dans nadert haar eindspel. Dit is een aangepaste versie van het artikel van een paar weken geleden, bedoeld als publicatie in de binnenkort te verschijnen papieren Vonk.
Scott Ritter, voormalig lid van de CIA die van 1991 tot 1998 dienst deed als wapeninspecteur in Irak, is goed geplaatst om de leugens van de Bush-regering over Iraks zogezegde massavernietigingswapens te ontkrachten. Meermaals stelde hij dat Irak onmogelijk in het bezit kan zijn van chemische, biologische of nucleaire wapens. Negentig tot 95 procent van Iraks massavernietigingscapaciteit is verifieerbaar uitgeschakeld. Bovendien bevestigde hij dat de VS de inspecteurs gebruiken om Saddam te bespioneren en dat de CIA hierbij nauw betrokken was.
Momenteel bevindt de klassenstrijd zich op het scherpst van de snee in Venezuela.
Het volgende stuk is een uittreksel uit een brief die een Venezolaanse marxist schreef als reactie op een artikel verschenen op www.marxist.com. We publiceren ook een antwoord van Alan Woods, hoofdredacteur van de 'In Defence Of Marxism'-website.
De Ecuadoriaanse verkiezingen betekenden een overwinning voor Lucio Gutierrez, de presidentskandidaat die door links gesteund werd. Net zoals het geval is met Hugo Chavez in Venezuela, werd Gutierrez aan de macht gebracht door de meest onderdrukte en uitgebuite delen van de bevolking. De nieuwe regering staat van in het begin onder druk, enerzijds van de massa’s en anderzijds van het imperialisme en de Ecuadoriaanse heersende klasse. Het is totaal onmogelijk deze twee tegengestelde belangen te verzoenen, wat onvermijdelijk tot een verscherping van de klassenstrijd zal leiden.
Een van de meest verborgen bladzijden van de Amerikaanse geschiedenis, de revolte van de GI's in Vietnam tegen de oorlog, hebben we geprobeerd in dit artikel tot leven te brengen. De herinnering aan de disintegratie van het machtigste leger ter wereld blijft gegrift in het geheugen van de Amerikaanse burgerij. De nieuwe generaties jonge anti-oorlogsactivisten en revolutionairen moeten zich deze geschiedenis nu ook eigen maken.
Haider is verslagen, en dat is maar goed ook. Maar de rechtse conservatieve partij van Schüssel is nooit zo sterk geweest na deze stembusuitslag. Hoe valt dit te verklaren en wat denkt de socialistische basis van de koers die de sociaal-democratie wil varen?
De laatste twee weken wordt de Galicische kust overspoeld door een enorme olievlek. De passiviteit van de Spaanse en regionale regering, die beide in handen zijn van de rechtse PP, en hun aanhoudende leugens over het ongeval, leidden ondanks de overvloedige regen op zondag 1 december tot een betoging van 200.000 mensen. Dit is de vertaling van een pamflet dat uitgedeeld werd door de Galicische marxisten van El Militante.
De nieuwe rechtse regering in Franrkijk vreest als de pest een herhaling van de sociale uitbarsting van november en december 1995. Daarom treedt ze zeer voorzichtig op. Maar het Thatcheriaanse gelaat van de regeringsplannen begint zichtbaar te worden. Een analyse van de nieuwe cyclus van sociale mobilisatie in Frankrijk door Marc Caprioli.
Onder onweerstaanbare druk van allerlei kanten was de Musharraf-dictatuur in Pakistan uiteindelijk gedwongen het parlement bijeen te roepen. Het enige lid van de 324 parlementsleden die de eed aflegde met een rode trui aan was Manzoor Ahmed, hoofdredacteur van ons Pakistaanse zusterblad ‘Klassenstrijd’. De mullahs in het parlement keken woedend naar Marx’ prominente afbeelding op de borst van een marxist die het parlement van een theocratische islamitische staat was binnengetreden.
Op vrijdag 9 november werd de nieuwe VN-resolutie unaniem goedgekeurd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De resolutie is een erg cynisch document dat uiterst strenge eisen oplegt aan Irak, dat nooit in staat zal zijn hier gevolg aan te geven. Erg moeilijk zal het dan ook niet zijn een voorwendsel te vinden om een oorlog te beginnen die in feite al lang gepland is.
Op 18 oktober riep de CGIL op voor een algemene staking, zonder de steun van de andere twee grote vakbondsorganisaties CISL en UIL. Deze veroordeelden de staking en stelden alles in het werk om het succes ervan te ondermijnen. Ook het patronaat bagatelliseerde de staking. Helaas voor hen bleek de staking een enorm succes te zijn.
