België

Fernand Huts, CEO van Katoen Natie, doet op 16 juni in De Morgen weer een onthutsende uitspraak. Volgens deze respectabele ondernemer ligt het deels aan de rol van de moderne vrouw dat hij te weinig jonge ondernemers ziet. Qua seksisme kan dit alvast tellen.

Het ongenoegen stapelt zich op, de mensen zijn besparingsmoe, de werkdruk in al zijn vormen heeft voor velen het maximum bereikt, het ongenoegen zoekt een uitweg.

Naast de enorme stress die gebruikelijk is bij het aanvatten van de examenperiode, ondervinden veel studenten moeilijkheden om naar hun examens of favoriete studieplek te gaan. Veel studenten zien de stakingsgolf daarom als een kwaad. Dat hoeft echter niet zo te zijn. We moeten actiemiddelen vinden die ervoor kunnen zorgen dat medestudenten niet onterecht bestraft worden.

Naar aanleiding van de spontane stakingen bij de NMBS en de maandlange staking van de Brusselse en Waalse cipiers proberen de media en de rechtse politici de sociale strijd weer te communautariseren. De oude mythes van de 'stakende Waal' en de ' hardwerkende Vlaming' worden afgestoft. De Vlaming zou berusten in zijn lot en kiezen voor hard werken in plaats van te protesteren. De Waal daarentegen houdt niet van werken en staakt om de haverklap. De bedoeling hiervan is overduidelijk, de protestbeweging tegen de regering voorstellen als een beweging die vooral gedreven wordt door het Zuiden van het land terwijl Vlaanderen soms op sleeptouw wordt genomen maar eigenlijk niet ongelukkig is met deze regering. Binnen de vakbeweging durft er wel eens iemand grijpen naar deze vooroordelen om de verschillen in syndicale strategie te 'culturaliseren'.  De onderzoeker Stan De Spiegelaere fileerde deze mythes reeds in 2012. Vandaag zorgde hij voor een update. Een goed antidotum op het communautaire gezwets.

Na de stakingsdag van 26 april besloten de Brusselse en Waalse cipiers de staking verder te zetten. In Vlaanderen blijft de beweging tot de één dag staking beperkt, al staakte het gevangenispersoneel van Beveren ook op 6 april. De stakingsbeweging startte nadat de onderhandelingen met de regering afsprongen. Al jaren zijn er grote problemen in de gevangenissen – onder meer met de werkdruk en de veiligheid van het personeel - en is het personeelstekort acuut. Het nieuwe personeelsbeleid van Minister van Justitie Geens biedt echter geen enkele oplossing voor de problemen van het personeel. De voorgestelde nota wilt een quasi-aanwervingsstop en wilt de cipiers nog zwaardere werkschema’s opleggen.

We herpubliceren een artikel over de moord op twee socialistische militanten in Antwerpen in 1936. Met dank aan het Anti-Fascistisch Front. 

De laatste jaren is de intensiteit van het werk enorm verhoogd. Op de werkvloer wordt uit elk uur, elke minuut extra werktijd gepuurd.

Van 9 tot 22 mei 2016 zullen de sociale verkiezingen voor de oprichting of vernieuwing van de ondernemingsraden (OR) en de comités voor preventie en bescherming op het werk (CPBW) plaatsvinden.  Ze worden om de 4 jaar georganiseerd en bieden de gelegenheid om strijdbare kandidaten naar voor te schuiven.

Na de ontzetting over de verschrikkelijke gebeurtenissen in Zaventem en Maalbeek probeert België, zo goed en zo kwaad als het kan, weer aan te knopen met de normaliteit. In het algemeen zijn het de bevolking en de overheidsdiensten die België recht houden, ondanks de voortdurende besparingen die hen treffen. Al jaren klagen de vakbonden van het hele luchthavenpersoneel de veiligheidsproblemen in Zaventem aan. Onder druk van het winstprincipe werd dit steeds genegeerd.

Met Kris Peeters hebben we nu onze eigen Belgische Myriam El Khomri. Zij is de verguisde Franse Minister van Werk die de Code du Travail naar de prullenmand gooit. Kris Peeters is de CD&V minister van werk. Sommigen zien in hem het sociale geweten van de federale regering. Peeters wil werk zogezegd werkbaar maken. Zijn voorstellen lijken nochtans veel op een doorslag van de eisenbundels van alle patroonsorganisaties. Ze hebben niets te maken met het welzijn van de werknemers.

Opnieuw zagen we een meedogenloze slachtpartij tegen onschuldige burgers. Marxisten veroordelen zulke terreurdaden streng, net zoals ze de moord op duizenden mensen in Syrië en andere door oorlog verscheurde landen veroordelen. De vraag is: “Wat kan er gedaan worden om deze waanzin te stoppen?”

De heersende klasse, vertegenwoordigd door haar politici, ideologen en media, herhaalt steeds weer dezelfde boodschap: ”Er is geen alternatief aan de doorgevoerde besparingen: het is noodzakelijk dat arbeiders harder werken en er kan niets worden gedaan aan de steeds groeiende ongelijkheid”. Steeds opnieuw worden slachtoffers gevonden die de schuld krijgen van de tekorten. Zijn het niet de jongeren of werklozen, dan zijn het de moslims en de vluchtelingen.

Het ABVV kwam onlangs op de proppen met een actieplan tot 2019, dat jaar zijn de  volgende parlementsverkiezingen gepland. Op aandrang van een misnoegde achterban is er nu eindelijk opnieuw een syndicaal plan. Voor de volgende drie jaar nog wel. Wie nu de socialistische bond nog durft te verwijten niet vooruit te zien, zal zijn woorden moeten inslikken.

Onlangs stond Accent in het midden van een mediastorm. Vtm-nieuws had de boodschap de wereld ingestuurd dat het uitzendkantoor de sociale verkiezingen wou “afkopen”. indien er geen sociale verkiezingen moesten worden ingericht zou dit (sic) – dixit een woordvoerster van het bedrijf – worden geherinvesteerd in de werknemers “enerzijds doen we dat met een dag extra verlof en anders investeren we volop in onze digitale strategie, zoals een smartphone."

2016 belooft een bewogen jaar te worden. Tegenover een zeer agressieve regering en patronaat hebben we een strijdbare en vastberaden vakbond nodig. Wie aanwezig was op de laatste militantenconcentratie van de openbare diensten op 16/12 ll. heeft er geen goed oog in. De vakbondsleiding verhinderde elke tussenkomst vanuit de zaal. De basismilitanten vormen net de ruggengraat van de beweging en zouden veel meer aan bod moeten komen. We hadden een interview met drie delegees: Diana Hellebaut – BBTK-handel Antwerpen,  Annick Hebrant – CGSP-ALR Bruxelles en Yves Brusseel – ACOD-VDAB Vlaanderen. Zoals zij zijn er ongetwijfeld honderden. Het wordt tijd dat het woord aan hen is!

Na de prachtige start in november 2014 waren we in een doodlopend straatje van onderhandelen en palaveren gesukkeld, regionale acties in verspreide slagorde, allemaal met bitter weinig resultaat. De mensen hebben het echter haarfijn aangevoeld: er was méér nodig om vat te krijgen op deze regering: we moesten terug de straat op! Terug met een nieuw elan, tot ze naar ons zouden luisteren.

Het juridische kader voor 'flexijobs' verscheen in het Belgische Staatsblad. Een eerste analyse. 

Organisaties zoals Pegida zijn gevaarlijk omdat ze het terrein voorbereiden voor racistische aanslagen en geweld tegen migranten en vluchtelingen en zo de arbeidersklasse proberen te verdelen. En alles wat ons verdeelt verzwakt onze strijd voor een betere samenleving. Onder het mom van protest tegen een vermeende islamisering  fulmineren ze tegen vluchtelingen en moslims.

We leven in rechtse tijden hoor je progressieve mensen dikwijls zeggen. En natuurlijk zijn er tal van voorbeelden aanhalen om die stelling te staven: 7 miljoen stemmen voor het Front National in Frankrijk, IS, de aanslagen in Parijs, Donald Trump als presidentskandidaat in de VS, de verkiezingsnederlaag in Venezuela en natuurlijk de strapatsen onze eigen regering(en). Maar ze vergeten te vermelden dat heel dikwijls voor een rechtse fanaticus een tegenbeweging aan de linkerkant bestaat. Tegenover de racistische presidentskandidaat Donald Trump die aan de leiding staat bij de republikeinen, staat een openlijk socialistische kandidaat Bernie Sanders, die de gedoodverfde winnares bij de Democraten Hilary Clinton duchtig het vuur aan de schenen legt. Tegenover de conservatieve Britse premier Cameron leek Labour eerst geen enkel tegengewicht te kunnen bieden. En plots was daar Jeremy Corbyn die schijnbaar uit het niets de voorzittersverkiezingen won op basis van een links programma. In de media wordt het ene bovendien breed uitgesmeerd en het andere bijna genegeerd. Al iets gelezen over de ruime overwinning van links en de vorming van een linkse regering in Portugal, of het enthousiasme dat dit teweegbrengt bij de Portugese bevolking?

De aangekondigde staking bij het spoor verhit de gemoederen. N-VA en MR voelen zich gesterkt om een minimale dienstverlening te eisen. De meest “fantaisistische” voorstellen circuleren.

Terwijl MR-premier Charles Michel de war on terror uitvecht, openen de mandatarissen van zijn partij een tweede front en binden de strijd aan met hun aartsvijanden, de vakbonden.  Met het oog hierop werd recent een wetsvoorstel gedeponeerd “tot instelling van de vrijheid om te werken” (Parl. St. Kamer 2015-2016, nr. 1470). De samenvatting vermeldt: Dit wetsvoorstel strekt ertoe de vrijheid om te werken en om toegang te hebben tot de werkplek in de Belgische wetgeving te verankeren. Het beoogt echter in geen geval te raken aan de vrijheid van wie zijn stakingsrecht wil uitoefenen”.

"Wij denken dus dat het een fout is om te werken aan een nieuw Herenakkoord. Niet een defensieve maar een offensieve houding is hier aan de orde. Er moet een massale mobilisatie komen van de vakbeweging telkens de rechtbanken piketten willen opdoeken of er gedreigd wordt met politieoptreden. Als er ondemocratische wetten komen die het stakingsrecht inperken moeten we als vakbond ook bereid zijn de wet niet te eerbiedigen. Onze voorouders hebben dat ook moeten doen om de het einde van de kinderarbeid of de 8 uren dag te bekomen. Vandaag plaatst de regering en het patronaat ons opnieuw voor deze keuze."

Minister van Werk Kris Peeters (Cd&V) stelt voor om tot een nieuw Herenakkoord te komen tussen vakbonden en patroons. De vakbonden blijken te willen ingaan op deze vraag. Wij denken dat dit helemaal niet is aangewezen. Maar wat was het Herenakkoord van 2002, waarom werd het ondertekend en wat vinden wij hiervan?  Wij doken in ons archief om het geheugen op te frissen.

Op 23 oktober valt de deadline die Europa de Belgische regering heeft opgelegd voor de 'hervorming' van de Wet Major. Ivan Heyilgen, een politiek geëngageerde havenarbeider vertelt wat er aan de hand is.

Meer dan 100.000 vakbondsmensen, leden van andere sociale organisaties en verenigingen (Hart boven Hard in het bijzonder) en ongeorganiseerden betoogden in de straten van Brussel. In de grote steden was het openbaar vervoer ernstig ontwricht als gevolg van de talrijke stakende chauffeurs. Hetzelfde gebeurde bijvoorbeeld in de nationale luchthaven waar een groot gedeelte van de bagagisten niet kwam werken. Dit was het 17de of 18de actiemoment op één jaar tijd tegen deze regering. Dat kan tellen als sociale mobilisatie. Als dit geen bewijs is van de mobilisatiekracht en de actiebereidheid van de arbeidersklasse tegen de regering van de rijken, dan weten we het niet.

Marc Goblet, de voorzitter van het ABVV, wil een kortere arbeidsduur voor oudere werknemers. Op de vergadering van de Groep van Tien, met de belangrijkste federale sociale onderhandelaars, wordt het ABVV voorstel uit de doeken gedaan. Ondertussen lichtte hij zijn idee al toe aan de media.

"Het was een ruw ontwaken toen de regering Michel na betrekkelijk korte onderhandelingen eind juli met een plan voor de tax-shift en de begroting van de volgende jaren kwam. Voor deze regering betekent tax shift precies het omgekeerde van wat de bevolking verwacht: degenen die weinig hebben worden meer belast en de bedrijven worden minder belast."

"Hier valt niets bij te sturen via onderhandelingen: de enige haalbare eis is dan ook: intrekken van alle maatregelen van Michel I en ontslag van deze asociale regering! Eén dag betogen of staken zal niet volstaan: de ééngemaakte strijd over alle sectoren in alle regio’s is nodig. We kunnen het geslaagde actieplan van het najaar 2014 als voorbeeld nemen. Vooreerst moeten we van 7 oktober een effectieve stakingsdag maken niet alleen van de militanten maar van zoveel mogelijk leden. Dan kan een nieuwe 24 uren staking worden aangekondigd."

Erik Demeester las het nieuwste boek van Peter Mertens, ‘De miljonairstaks en zeven andere briljante ideeën om de samenleving te veranderen’.

Binnen onze maatschappij heerst er een enorm onderhuids ongenoegen. Om daar op in te spelen is een offensief socialisme nodig. Eén dat de N-VA frontaal aanvalt (zoals zij met ons doen!), maar vooral ook het systeem aanvalt dat zij verdedigen. 

“Niet wenen, niet lachen maar begrijpen”

De vakbondsstrijd tegen Michel I zit in een impasse. Dat blijkt uit de beslissing van het ABVV om geen algemene staking te organiseren op 12 mei. Het is eveneens een vaststelling, dat alle strijd ten spijt, de regering haar plannen heeft weten door te drukken. Ja, het een en het ander is bijgesteld, maar de essentie van het beleid blijft onveranderd. Is het echter een verassing? Neen niet echt. Het is eerst en vooral een ‘reality check’. 

"Een jaar terug, bij de verkiezingen van mei 2014, was links verslagen en gedemoraliseerd. Nu niet meer. We komen hier immers sterker uit, en met meer mensen dan ooit tevoren. Wat we doorheen de kille en elitaire politiek van deze overheid herontdekken, dat is het nut en belang van “samen sterk”, en de duurzaamheid van waarden zoals solidariteit, gelijkheid, respect voor elkaar, gerechtigheid, strijdbaarheid en opstandigheid tegen onrechtvaardige macht, en democratisch overleg."

Het editoriaal van het Meinummer.

We hadden een gesprek met het piket van de reinigingsdienst van de stad Antwerpen.

Een korte balans van het nieuwe syndicale actieplan aan de vooravond van de algemene staking van ACOD.

Sinds de besparingsregering en haar aanval op de publieke sector zijn de problemen bij het spoor niet meer weg te branden uit het nieuws: klachten van gebruikers over het nieuwe vervoersplan, politieke druk om een minimumdienstverlening in te voeren, oplopende schuldenberg (5 miljard), enzovoort. Men zou denken dat het slechts woorden zijn en dat er in de praktijk niet veel verandert zolang er niets beslist is (1). De mensen hebben toch hun vaste benoeming, een goed salaris en genoeg verlofdagen, dus wat hebben ze te klagen?

Een commerciële piloot fileert de huidge luchtvaartindustrie. 'Het is nuttiger om een algemeen kader van de huidige stand van de luchtvaartindustrie te schetsen dan te speculeren over persoonlijke beweegredenen. Wanneer de massamedia berichten over deze tragedie focussen ze zich enkel op het persoonlijke aspect. Het staat nooit echt in de publieke belangstelling, maar de druk is zich binnen de sector nu al een tijd aan het opbouwen. Het moreel bevindt zich in de meeste luchtvaartmaatschappijen op een dieptepunt.'

Sinds de aanslagen in Parijs is er heel wat veranderd in Europa. Frankrijk, maar ook andere landen, zetten nu alles in op het voorkomen van aanslagen. In steden zoals Brussel en Antwerpen verschenen militairen op straat om „de veiligheid te garanderen”.

Rudy De Leeuw, van het ABVV belooft een 'hete lente'. Is dit echter wel voldoende om de regering te doen plooien?

Sp.a hield een nationaal congres op 7 februari. De korte congrestekst die er werd goedgekeurd blinkt uit door nietszeggendheid. Dit schudden ze uit hun mouw na een periode van grote syndicale bewegingen in eigen land, na de klinkende verkiezingsoverwinning van Syriza in Griekenland. De ideologische neergang van de sp.a blijft ons verbazen. Niet dat we dit schrijven met leedvermaak. We leven mee met de duizenden basismilitanten van de sp.a die knarsetandend de teloorgang van hun partij ondergaan en meestal niet op het congres aanwezig waren.

VRT-journaliste Lina Nasser werkte met 'Twintigers' een driedelige documentairereeks af waarvan woensdag op canvas het eerste deel werd uitgezonden. Voor deze reeks dook ze in de statistieken en stelde ze zich de vraag wat twintigers, de zogenaamde generatie Y, zoal bezig houdt. Uit de cijfers blijkt dat zes op de tien twintigers de toekomst somber tegemoet kijkt. Vooral op vlak van werk blijken ze veel kopzorgen te hebben. Vonk maakte van deze gelegenheid gebruik om een werkzoekende twintiger te interviewen.

Ondanks het verzet van het najaar volhardt de regering in haar beleid van sociale afbraak. De index-sprong, de contractbreuk met de bruggepensioneerden, de aangekondigde btw-verhoging vormen een explosieve cocktail. Er is dus een dringende nood aan nieuwe vakbondsactie van formaat. Om goed terug te vechten maken we best een balans op van de strijd sinds november. 

Patrick Humblet analyseert het laatste arrest van het Brussel Hof over het conflict bij het schoonmaakbedrijf BM&S.

Het basisinkomen is weer in de mode. Niet alleen in rechts libertaire kringen maar ook bij links radicale groepen of in sommige vakbondsmiddens. De linkse en rechtse voorstanders van een basisinkomen zijn het erover eens dat het inkomen onvoorwaardelijk moet zijn en aan iedereen moet worden uitbetaald door de overheid. Iedereen hetzelfde, of je nu arm of rijk bent, eigenaar of niet, werkt of niet, gehandicapt of ziek bent, oud of jong; het speelt geen rol. Het basisinkomen zou een antwoord zijn op het gebrek aan beschikbaar werk en een uitweg uit de loonslavernij, weg uit de vervreemding en een springplank naar ‘autonome’ en ‘creatieve’ arbeid.

Het edito van Vonk 267.

Maandag 5 januari 2015 is een historische dag voor de arbeiders van de schoonmaakfirma BM&S in het atelier van Schaarbeek, waar de treinen in onderaanneming schoongemaakt worden. Na een zeer strijdbare staking van 124 dagen is een akkoord bereikt zodat men het werk zal hervatten. De twee ontslagen syndicale afgevaardigden worden tijdelijk heropgenomen in een ander schoonmaakatelier van BM&S. Ze kunnen wel terug naar hun vertrouwde werkplaats in Schaarbeek nadat de gerechtelijke procedure die tegen hen loopt beëindigd is. De drie interim arbeiders, die geen verlenging van contract meer kregen, kunnen opnieuw aan het werk. Binnen de maand worden ze geëvalueerd, met de mogelijkheid tot het bekomen van een voltijds contract. Dat dit een belangrijke overwinning is, daar twijfelt niemand aan!

(Sinds de heropstart van het werk stellen de arbeiders vast dat directie op allerlei manieren het afgesloten akkoord met de voeten treedt. Meer hierover kan u binnenkort lezen op onze website).

Het nieuwe politieke jaar startte bij de Parti Socialsite met een verrassende schuldbekentenis van Elio Di Rupo. Een paar maanden geleden was hij nog premier van een coalitieregering samen met de liberalen en de christendemocraten. Nu is hij ‘gewoon’ weer voorzitter van een verzwakte partij in de oppositie, na een kwart eeuw ononderbroken deel te hebben genomen aan de federale regeringen.

Op 15 december maakten we de grootste algemene staking uit de Belgische geschiedenis mee. Wij spraken met Johan Nelissen, BBTK-afgevaardigde bij Beobank, over de mobilisatie bij Beobank die tijdens de regionale staking in Brussel piket hield en op 15 december de werkplaats blokkeerde.

Een relaas van de staking in Oostende. 

Het huidige overleg, binnen het keurslijf van de regeringsplannen, is een nepoverleg. Daar kunnen de vakbonden niet aan deelnemen. Langs vakbondskant werd ook veel nadruk gelegd op een taks-shift via een vermogenswinstbelasting. Dit is een zeer milde en ontoereikende manier om de vermogens te herverdelen. Mogelijk wordt ons dit toegeworpen als een mager bot, met de hoop andere maatregelen (index, verhoging van de pensioenleeftijd, ...) onverkort te kunnen doorvoeren. Het is nodig NU al een actieschema vast te leggen voor begin januari 2015