België

Georges Spriet, vertaalde het boek ‘Octobre 1917 et le mouvement ouvrier belge’ (Claude Renard, 1967). Hij is onze gastspreker op de Marxisme 2017 dag over de Russische Revolutie deze zaterdag 6 mei in Brussel. Georges licht hier kort toe wat je kan verwachten van de discussie. Kom zeker af.

De afgelopen maanden was er in het secundair onderwijs commotie over een arbeidsduurverhoging van één of twee lesuren per week. Onder druk van de vakbonden heeft minister Crevits de maatregel in de ijskast gezet. Deze bijdrage verscheen in Standpunt, het tijdschrift van ACOD Onderwijs Antwerpen/Kempen/Mechelen.

Enkele jaren geleden maakten onderzoekers van de universiteiten van Luik en Gent een uitgebreide analyse die een duidelijk beeld geeft van het vrijwilligerswerk in ons land. Wettelijk gezien is vrijwilligerswerk een activiteit die onbezoldigd en niet verplicht is, en die geen persoonlijk profijt op het oog heeft. Ze wordt verricht buiten het familieverband en ingericht door een organisatie.

De golf van graaischandalen doet Kris Peeters (CD&V) reageren. De federale minister wil een wet waarbij elk bedrijf waarin de overheid het meerderheidsaandeel heeft, openbaar maakt hoeveel haar bestuurders verdienen.

Het zijn allemaal zakkenvullers meneer… Wie deze “volkswijsheid” over politici nu nog wil bekampen beleeft moeilijke dagen. De ene na de andere onthulling is bovengekomen over de lucratieve bijverdiensten van politici in allerlei intercommunales en privé bedrijven.

Hoeveel ‘onze’ regering met ons inzit, wordt helemaal duidelijk als we kijken naar de klappen die de zorgsector krijgt. De zorgsector omvat sectoren en diensten die de zorg opnemen voor ons, onze familie en vrienden wanneer we te maken krijgen met ziekte, ouderdom, psychische problemen of handicaps. Met de nieuwe besparingsgolf in deze sector, vallen de laatste maskers van de roversbende af.

Interview met Mohamed Daouani, permanent syndicaal afgevaardigde (SETCA)

De Belgische politiek, de Vlaamse in het bijzonder, lijkt even in de teletijdmachine van Professor Barabas te zijn gestrompeld, richting jaren 50. Het lijkt wel een ‘red scare’ campagne, een McCarthyisme van eigen bodem dat zich in de media ontrolt. De PVDA/PTB is het doelwit van aangehouden en gerichte aanvallen. Gwendolyn Rutten; de voorzitster van de Vlaamse liberalen, Bart De Wever; de burgemeester van Antwerpen en N-VA-voorzitter, de liberale studenten van LVSV of van Jong Open VLD, journalisten, allerlei opiniemakers en academici willen maar al te graag aantonen dat de PVDA/PTB staat voor een Belgische versie van de partij van Kim Il Sung of dat Peter Mertens de Vlaamse reïncarnatie is van Stalin.

Een militant van Comac, de studentenorganisatie van de PVDA geeft Gwendolyn Rutten lik op stuk. Deze tekst verscheen eerst op de Facebookpagina van Aeiko Heynderickx.

Antwerpen is in meer dan één opzicht een laboratorium voor de rechterzijde. De politiek trekt voluit de kaart van de commercialisering van sociale voorzieningen.

Met Let op je woorden publiceerde Jan Blommaert een boekje dat gretig gebezigd mag worden door ieder die zich mengt in de sociale strijd. We nemen deze recensie over uit het herfstnummer van Standpunt, het tijdschrift van ACOD Onderwijs Antwerpen/Kempen/Mechelen.

De idee voor een collectieve arbeidsduurvermindering (ADV) krijgt steeds meer steun. In het zog van de economische crisis werd de eis opnieuw populair binnen de vakbonden als middel tegen de werkloosheid.

Het editoriaal van Vonk nr. 278

Vorige week werd in De Tijd een artikel geplaatst onder de kop “Regering legt kleine spoorbonden lam”. Stakingen van de machinistenbonden OVS en ASTB zouden in de toekomst illegaal worden. Het leek alsof dit kaderde in het najaarsoffensief van de regering. In het Staatsblad van 7 september was echter al een wet verschenen “houdende diverse bepalingen inzake mobiliteit” (een wet van 3 augustus) met daarin enkele opmerkelijke passages. Het stakingsrecht van NMBS-personeel bleek al “geregeld”.

Op 10 oktober is Guy Desolre gestorven. Hij laat een rijk gevuld leven achter zich, steeds nauw verbonden aan de arbeidersbeweging.

Jean Lievens verliet ons op 6 september dit jaar. In zijn studententijd was Jean hoofdredacteur van het tijdschrift van de Aktief Linkse Studenten. Later werkte hij voltijds als hoofdredacteur voor het blad van wat nu de Internationaal Marxistische Tendens is, namelijk Vonk. Michel Kestens las deze mooie afscheidstekst voor tijdens de hulde aan Jean in Oostende. Ook publiceren we de laatste tekst die hij schreef op zijn Facebook pagina op 23 augustus 2016. 

Op zaterdag 17 september hield de extreemrechtse organisatie Voorpost een betoging in de Gentse Bloemekenswijk tegen een mogelijke EU-toetreding van Turkije, Erdogan, en de ‘islamisering’. Voorpost wil zogezegd de democratie verdedigen, maar dat is enkel om haar racistische ideologie te verbergen.

De PS doet een voorstel dat ongetwijfeld stof zal doen opwaaien: de oprichting van bedrijven met gedeelde beslissingsrecht tussen werknemers en aandeelhouders. Alle belangrijke beslissingen in het bedrijf moeten het groen licht krijgen van beide groepen verenigd in een raad. De PS ziet dit als een alternatief op de 'neoliberale' visie op de economie.

Minister van Mobiliteit, Bellot, heeft plannen om het stakingsrecht bij de NMBS drastisch in te perken. 

Nadat hij in februari al terecht werd teruggefloten door de Jong Socialisten voor zijn uitspraken over de vluchtelingenproblematiek, deed Sp.a-voorzitter John Crombez het in een interview met De Standaard op 13 augustus gewoon nog eens over. De man was gewoon niét overtuigd. De vraag is of hij daar zelf iemand mee heeft overtuigd.

Hoe is het mogelijk dat deze regering nog steeds aan de macht is. Deze regering nóg twee jaar dulden is geen optie. Wat kunnen we doen?

De aangekondigde sluiting van de fabriek van Caterpillar in Gosselies bij Charleroi zal 2200 job kosten, maar met het banenverlies bij de onderaannemers erbij geteld, zal de tol veel zwaarder zijn. Er is zelfs sprake van 6000 jobs. Dat in een regio waar de werkloosheidsgraad al 13,4 procent bedraagt.

Twintig jaar geleden werd Marc Dutroux, de moordenaar van Julie en Mélissa, aangehouden. Het is het begin van een grote maatschappelijke commotie die met de Witte marsen later in het najaar de kiemen van een revolutie in zich hield. We publiceren een artikel geschreven in september 1996 over de bredere betekenis van de brutale handelingen van Dutroux.

De oproep van de socialistische vakbond tot een nationale stakingsdag werd in Antwerpen goed opgevolgd. Het speerpunt van de actie lag traditiegetrouw in de haven waar verschillende sluizen dicht bleven. Toen militanten voor dag en dauw een stakingspost optrokken aan de Scheldelaan rukte de politie uit met de grote middelen. Ze stelden zich niet alleen zeer agressief op en spoten iedereen vakkundig overhoop, ze arresteerden ook, Bruno Verlaeckt, voorzitter van het ABVV Antwerpen. “We kunnen niet tolereren dat er blokkades opgetrokken worden die de economische activiteit van de haven in het gedrang brengen” klonk het vanuit het stadhuis, “er zat niets anders op dan de verantwoordelijke hiervoor op te pakken”. Hiermee heeft Bart De Wever nogmaals bewezen dat hij voor 100 procent aan de kant van het havenpatronaat staat, in welke omstandigheden de arbeiders er moeten werken kan hem niet veel schelen!

Fernand Huts, CEO van Katoen Natie, doet op 16 juni in De Morgen weer een onthutsende uitspraak. Volgens deze respectabele ondernemer ligt het deels aan de rol van de moderne vrouw dat hij te weinig jonge ondernemers ziet. Qua seksisme kan dit alvast tellen.

Het ongenoegen stapelt zich op, de mensen zijn besparingsmoe, de werkdruk in al zijn vormen heeft voor velen het maximum bereikt, het ongenoegen zoekt een uitweg.

Naast de enorme stress die gebruikelijk is bij het aanvatten van de examenperiode, ondervinden veel studenten moeilijkheden om naar hun examens of favoriete studieplek te gaan. Veel studenten zien de stakingsgolf daarom als een kwaad. Dat hoeft echter niet zo te zijn. We moeten actiemiddelen vinden die ervoor kunnen zorgen dat medestudenten niet onterecht bestraft worden.

Naar aanleiding van de spontane stakingen bij de NMBS en de maandlange staking van de Brusselse en Waalse cipiers proberen de media en de rechtse politici de sociale strijd weer te communautariseren. De oude mythes van de 'stakende Waal' en de ' hardwerkende Vlaming' worden afgestoft. De Vlaming zou berusten in zijn lot en kiezen voor hard werken in plaats van te protesteren. De Waal daarentegen houdt niet van werken en staakt om de haverklap. De bedoeling hiervan is overduidelijk, de protestbeweging tegen de regering voorstellen als een beweging die vooral gedreven wordt door het Zuiden van het land terwijl Vlaanderen soms op sleeptouw wordt genomen maar eigenlijk niet ongelukkig is met deze regering. Binnen de vakbeweging durft er wel eens iemand grijpen naar deze vooroordelen om de verschillen in syndicale strategie te 'culturaliseren'.  De onderzoeker Stan De Spiegelaere fileerde deze mythes reeds in 2012. Vandaag zorgde hij voor een update. Een goed antidotum op het communautaire gezwets.

Na de stakingsdag van 26 april besloten de Brusselse en Waalse cipiers de staking verder te zetten. In Vlaanderen blijft de beweging tot de één dag staking beperkt, al staakte het gevangenispersoneel van Beveren ook op 6 april. De stakingsbeweging startte nadat de onderhandelingen met de regering afsprongen. Al jaren zijn er grote problemen in de gevangenissen – onder meer met de werkdruk en de veiligheid van het personeel - en is het personeelstekort acuut. Het nieuwe personeelsbeleid van Minister van Justitie Geens biedt echter geen enkele oplossing voor de problemen van het personeel. De voorgestelde nota wilt een quasi-aanwervingsstop en wilt de cipiers nog zwaardere werkschema’s opleggen.

We herpubliceren een artikel over de moord op twee socialistische militanten in Antwerpen in 1936. Met dank aan het Anti-Fascistisch Front. 

De laatste jaren is de intensiteit van het werk enorm verhoogd. Op de werkvloer wordt uit elk uur, elke minuut extra werktijd gepuurd.

Van 9 tot 22 mei 2016 zullen de sociale verkiezingen voor de oprichting of vernieuwing van de ondernemingsraden (OR) en de comités voor preventie en bescherming op het werk (CPBW) plaatsvinden.  Ze worden om de 4 jaar georganiseerd en bieden de gelegenheid om strijdbare kandidaten naar voor te schuiven.

Na de ontzetting over de verschrikkelijke gebeurtenissen in Zaventem en Maalbeek probeert België, zo goed en zo kwaad als het kan, weer aan te knopen met de normaliteit. In het algemeen zijn het de bevolking en de overheidsdiensten die België recht houden, ondanks de voortdurende besparingen die hen treffen. Al jaren klagen de vakbonden van het hele luchthavenpersoneel de veiligheidsproblemen in Zaventem aan. Onder druk van het winstprincipe werd dit steeds genegeerd.

Met Kris Peeters hebben we nu onze eigen Belgische Myriam El Khomri. Zij is de verguisde Franse Minister van Werk die de Code du Travail naar de prullenmand gooit. Kris Peeters is de CD&V minister van werk. Sommigen zien in hem het sociale geweten van de federale regering. Peeters wil werk zogezegd werkbaar maken. Zijn voorstellen lijken nochtans veel op een doorslag van de eisenbundels van alle patroonsorganisaties. Ze hebben niets te maken met het welzijn van de werknemers.

Opnieuw zagen we een meedogenloze slachtpartij tegen onschuldige burgers. Marxisten veroordelen zulke terreurdaden streng, net zoals ze de moord op duizenden mensen in Syrië en andere door oorlog verscheurde landen veroordelen. De vraag is: “Wat kan er gedaan worden om deze waanzin te stoppen?”

De heersende klasse, vertegenwoordigd door haar politici, ideologen en media, herhaalt steeds weer dezelfde boodschap: ”Er is geen alternatief aan de doorgevoerde besparingen: het is noodzakelijk dat arbeiders harder werken en er kan niets worden gedaan aan de steeds groeiende ongelijkheid”. Steeds opnieuw worden slachtoffers gevonden die de schuld krijgen van de tekorten. Zijn het niet de jongeren of werklozen, dan zijn het de moslims en de vluchtelingen.

Het ABVV kwam onlangs op de proppen met een actieplan tot 2019, dat jaar zijn de  volgende parlementsverkiezingen gepland. Op aandrang van een misnoegde achterban is er nu eindelijk opnieuw een syndicaal plan. Voor de volgende drie jaar nog wel. Wie nu de socialistische bond nog durft te verwijten niet vooruit te zien, zal zijn woorden moeten inslikken.

Onlangs stond Accent in het midden van een mediastorm. Vtm-nieuws had de boodschap de wereld ingestuurd dat het uitzendkantoor de sociale verkiezingen wou “afkopen”. indien er geen sociale verkiezingen moesten worden ingericht zou dit (sic) – dixit een woordvoerster van het bedrijf – worden geherinvesteerd in de werknemers “enerzijds doen we dat met een dag extra verlof en anders investeren we volop in onze digitale strategie, zoals een smartphone."

2016 belooft een bewogen jaar te worden. Tegenover een zeer agressieve regering en patronaat hebben we een strijdbare en vastberaden vakbond nodig. Wie aanwezig was op de laatste militantenconcentratie van de openbare diensten op 16/12 ll. heeft er geen goed oog in. De vakbondsleiding verhinderde elke tussenkomst vanuit de zaal. De basismilitanten vormen net de ruggengraat van de beweging en zouden veel meer aan bod moeten komen. We hadden een interview met drie delegees: Diana Hellebaut – BBTK-handel Antwerpen,  Annick Hebrant – CGSP-ALR Bruxelles en Yves Brusseel – ACOD-VDAB Vlaanderen. Zoals zij zijn er ongetwijfeld honderden. Het wordt tijd dat het woord aan hen is!

Na de prachtige start in november 2014 waren we in een doodlopend straatje van onderhandelen en palaveren gesukkeld, regionale acties in verspreide slagorde, allemaal met bitter weinig resultaat. De mensen hebben het echter haarfijn aangevoeld: er was méér nodig om vat te krijgen op deze regering: we moesten terug de straat op! Terug met een nieuw elan, tot ze naar ons zouden luisteren.

Het juridische kader voor 'flexijobs' verscheen in het Belgische Staatsblad. Een eerste analyse. 

Organisaties zoals Pegida zijn gevaarlijk omdat ze het terrein voorbereiden voor racistische aanslagen en geweld tegen migranten en vluchtelingen en zo de arbeidersklasse proberen te verdelen. En alles wat ons verdeelt verzwakt onze strijd voor een betere samenleving. Onder het mom van protest tegen een vermeende islamisering  fulmineren ze tegen vluchtelingen en moslims.

We leven in rechtse tijden hoor je progressieve mensen dikwijls zeggen. En natuurlijk zijn er tal van voorbeelden aanhalen om die stelling te staven: 7 miljoen stemmen voor het Front National in Frankrijk, IS, de aanslagen in Parijs, Donald Trump als presidentskandidaat in de VS, de verkiezingsnederlaag in Venezuela en natuurlijk de strapatsen onze eigen regering(en). Maar ze vergeten te vermelden dat heel dikwijls voor een rechtse fanaticus een tegenbeweging aan de linkerkant bestaat. Tegenover de racistische presidentskandidaat Donald Trump die aan de leiding staat bij de republikeinen, staat een openlijk socialistische kandidaat Bernie Sanders, die de gedoodverfde winnares bij de Democraten Hilary Clinton duchtig het vuur aan de schenen legt. Tegenover de conservatieve Britse premier Cameron leek Labour eerst geen enkel tegengewicht te kunnen bieden. En plots was daar Jeremy Corbyn die schijnbaar uit het niets de voorzittersverkiezingen won op basis van een links programma. In de media wordt het ene bovendien breed uitgesmeerd en het andere bijna genegeerd. Al iets gelezen over de ruime overwinning van links en de vorming van een linkse regering in Portugal, of het enthousiasme dat dit teweegbrengt bij de Portugese bevolking?

De aangekondigde staking bij het spoor verhit de gemoederen. N-VA en MR voelen zich gesterkt om een minimale dienstverlening te eisen. De meest “fantaisistische” voorstellen circuleren.

Terwijl MR-premier Charles Michel de war on terror uitvecht, openen de mandatarissen van zijn partij een tweede front en binden de strijd aan met hun aartsvijanden, de vakbonden.  Met het oog hierop werd recent een wetsvoorstel gedeponeerd “tot instelling van de vrijheid om te werken” (Parl. St. Kamer 2015-2016, nr. 1470). De samenvatting vermeldt: Dit wetsvoorstel strekt ertoe de vrijheid om te werken en om toegang te hebben tot de werkplek in de Belgische wetgeving te verankeren. Het beoogt echter in geen geval te raken aan de vrijheid van wie zijn stakingsrecht wil uitoefenen”.

"Wij denken dus dat het een fout is om te werken aan een nieuw Herenakkoord. Niet een defensieve maar een offensieve houding is hier aan de orde. Er moet een massale mobilisatie komen van de vakbeweging telkens de rechtbanken piketten willen opdoeken of er gedreigd wordt met politieoptreden. Als er ondemocratische wetten komen die het stakingsrecht inperken moeten we als vakbond ook bereid zijn de wet niet te eerbiedigen. Onze voorouders hebben dat ook moeten doen om de het einde van de kinderarbeid of de 8 uren dag te bekomen. Vandaag plaatst de regering en het patronaat ons opnieuw voor deze keuze."

Minister van Werk Kris Peeters (Cd&V) stelt voor om tot een nieuw Herenakkoord te komen tussen vakbonden en patroons. De vakbonden blijken te willen ingaan op deze vraag. Wij denken dat dit helemaal niet is aangewezen. Maar wat was het Herenakkoord van 2002, waarom werd het ondertekend en wat vinden wij hiervan?  Wij doken in ons archief om het geheugen op te frissen.

Op 23 oktober valt de deadline die Europa de Belgische regering heeft opgelegd voor de 'hervorming' van de Wet Major. Ivan Heyilgen, een politiek geëngageerde havenarbeider vertelt wat er aan de hand is.

Meer dan 100.000 vakbondsmensen, leden van andere sociale organisaties en verenigingen (Hart boven Hard in het bijzonder) en ongeorganiseerden betoogden in de straten van Brussel. In de grote steden was het openbaar vervoer ernstig ontwricht als gevolg van de talrijke stakende chauffeurs. Hetzelfde gebeurde bijvoorbeeld in de nationale luchthaven waar een groot gedeelte van de bagagisten niet kwam werken. Dit was het 17de of 18de actiemoment op één jaar tijd tegen deze regering. Dat kan tellen als sociale mobilisatie. Als dit geen bewijs is van de mobilisatiekracht en de actiebereidheid van de arbeidersklasse tegen de regering van de rijken, dan weten we het niet.

Marc Goblet, de voorzitter van het ABVV, wil een kortere arbeidsduur voor oudere werknemers. Op de vergadering van de Groep van Tien, met de belangrijkste federale sociale onderhandelaars, wordt het ABVV voorstel uit de doeken gedaan. Ondertussen lichtte hij zijn idee al toe aan de media.