België

Marc Goblet, de voorzitter van het ABVV, wil een kortere arbeidsduur voor oudere werknemers. Op de vergadering van de Groep van Tien, met de belangrijkste federale sociale onderhandelaars, wordt het ABVV voorstel uit de doeken gedaan. Ondertussen lichtte hij zijn idee al toe aan de media.

"Het was een ruw ontwaken toen de regering Michel na betrekkelijk korte onderhandelingen eind juli met een plan voor de tax-shift en de begroting van de volgende jaren kwam. Voor deze regering betekent tax shift precies het omgekeerde van wat de bevolking verwacht: degenen die weinig hebben worden meer belast en de bedrijven worden minder belast."

"Hier valt niets bij te sturen via onderhandelingen: de enige haalbare eis is dan ook: intrekken van alle maatregelen van Michel I en ontslag van deze asociale regering! Eén dag betogen of staken zal niet volstaan: de ééngemaakte strijd over alle sectoren in alle regio’s is nodig. We kunnen het geslaagde actieplan van het najaar 2014 als voorbeeld nemen. Vooreerst moeten we van 7 oktober een effectieve stakingsdag maken niet alleen van de militanten maar van zoveel mogelijk leden. Dan kan een nieuwe 24 uren staking worden aangekondigd."

Erik Demeester las het nieuwste boek van Peter Mertens, ‘De miljonairstaks en zeven andere briljante ideeën om de samenleving te veranderen’.

Binnen onze maatschappij heerst er een enorm onderhuids ongenoegen. Om daar op in te spelen is een offensief socialisme nodig. Eén dat de N-VA frontaal aanvalt (zoals zij met ons doen!), maar vooral ook het systeem aanvalt dat zij verdedigen. 

“Niet wenen, niet lachen maar begrijpen”

De vakbondsstrijd tegen Michel I zit in een impasse. Dat blijkt uit de beslissing van het ABVV om geen algemene staking te organiseren op 12 mei. Het is eveneens een vaststelling, dat alle strijd ten spijt, de regering haar plannen heeft weten door te drukken. Ja, het een en het ander is bijgesteld, maar de essentie van het beleid blijft onveranderd. Is het echter een verassing? Neen niet echt. Het is eerst en vooral een ‘reality check’. 

"Een jaar terug, bij de verkiezingen van mei 2014, was links verslagen en gedemoraliseerd. Nu niet meer. We komen hier immers sterker uit, en met meer mensen dan ooit tevoren. Wat we doorheen de kille en elitaire politiek van deze overheid herontdekken, dat is het nut en belang van “samen sterk”, en de duurzaamheid van waarden zoals solidariteit, gelijkheid, respect voor elkaar, gerechtigheid, strijdbaarheid en opstandigheid tegen onrechtvaardige macht, en democratisch overleg."

Het editoriaal van het Meinummer.

We hadden een gesprek met het piket van de reinigingsdienst van de stad Antwerpen.

Een korte balans van het nieuwe syndicale actieplan aan de vooravond van de algemene staking van ACOD.

Sinds de besparingsregering en haar aanval op de publieke sector zijn de problemen bij het spoor niet meer weg te branden uit het nieuws: klachten van gebruikers over het nieuwe vervoersplan, politieke druk om een minimumdienstverlening in te voeren, oplopende schuldenberg (5 miljard), enzovoort. Men zou denken dat het slechts woorden zijn en dat er in de praktijk niet veel verandert zolang er niets beslist is (1). De mensen hebben toch hun vaste benoeming, een goed salaris en genoeg verlofdagen, dus wat hebben ze te klagen?

Een commerciële piloot fileert de huidge luchtvaartindustrie. 'Het is nuttiger om een algemeen kader van de huidige stand van de luchtvaartindustrie te schetsen dan te speculeren over persoonlijke beweegredenen. Wanneer de massamedia berichten over deze tragedie focussen ze zich enkel op het persoonlijke aspect. Het staat nooit echt in de publieke belangstelling, maar de druk is zich binnen de sector nu al een tijd aan het opbouwen. Het moreel bevindt zich in de meeste luchtvaartmaatschappijen op een dieptepunt.'

Sinds de aanslagen in Parijs is er heel wat veranderd in Europa. Frankrijk, maar ook andere landen, zetten nu alles in op het voorkomen van aanslagen. In steden zoals Brussel en Antwerpen verschenen militairen op straat om „de veiligheid te garanderen”.

Rudy De Leeuw, van het ABVV belooft een 'hete lente'. Is dit echter wel voldoende om de regering te doen plooien?

Sp.a hield een nationaal congres op 7 februari. De korte congrestekst die er werd goedgekeurd blinkt uit door nietszeggendheid. Dit schudden ze uit hun mouw na een periode van grote syndicale bewegingen in eigen land, na de klinkende verkiezingsoverwinning van Syriza in Griekenland. De ideologische neergang van de sp.a blijft ons verbazen. Niet dat we dit schrijven met leedvermaak. We leven mee met de duizenden basismilitanten van de sp.a die knarsetandend de teloorgang van hun partij ondergaan en meestal niet op het congres aanwezig waren.

VRT-journaliste Lina Nasser werkte met 'Twintigers' een driedelige documentairereeks af waarvan woensdag op canvas het eerste deel werd uitgezonden. Voor deze reeks dook ze in de statistieken en stelde ze zich de vraag wat twintigers, de zogenaamde generatie Y, zoal bezig houdt. Uit de cijfers blijkt dat zes op de tien twintigers de toekomst somber tegemoet kijkt. Vooral op vlak van werk blijken ze veel kopzorgen te hebben. Vonk maakte van deze gelegenheid gebruik om een werkzoekende twintiger te interviewen.

Ondanks het verzet van het najaar volhardt de regering in haar beleid van sociale afbraak. De index-sprong, de contractbreuk met de bruggepensioneerden, de aangekondigde btw-verhoging vormen een explosieve cocktail. Er is dus een dringende nood aan nieuwe vakbondsactie van formaat. Om goed terug te vechten maken we best een balans op van de strijd sinds november. 

Patrick Humblet analyseert het laatste arrest van het Brussel Hof over het conflict bij het schoonmaakbedrijf BM&S.

Het basisinkomen is weer in de mode. Niet alleen in rechts libertaire kringen maar ook bij links radicale groepen of in sommige vakbondsmiddens. De linkse en rechtse voorstanders van een basisinkomen zijn het erover eens dat het inkomen onvoorwaardelijk moet zijn en aan iedereen moet worden uitbetaald door de overheid. Iedereen hetzelfde, of je nu arm of rijk bent, eigenaar of niet, werkt of niet, gehandicapt of ziek bent, oud of jong; het speelt geen rol. Het basisinkomen zou een antwoord zijn op het gebrek aan beschikbaar werk en een uitweg uit de loonslavernij, weg uit de vervreemding en een springplank naar ‘autonome’ en ‘creatieve’ arbeid.

Het edito van Vonk 267.

Maandag 5 januari 2015 is een historische dag voor de arbeiders van de schoonmaakfirma BM&S in het atelier van Schaarbeek, waar de treinen in onderaanneming schoongemaakt worden. Na een zeer strijdbare staking van 124 dagen is een akkoord bereikt zodat men het werk zal hervatten. De twee ontslagen syndicale afgevaardigden worden tijdelijk heropgenomen in een ander schoonmaakatelier van BM&S. Ze kunnen wel terug naar hun vertrouwde werkplaats in Schaarbeek nadat de gerechtelijke procedure die tegen hen loopt beëindigd is. De drie interim arbeiders, die geen verlenging van contract meer kregen, kunnen opnieuw aan het werk. Binnen de maand worden ze geëvalueerd, met de mogelijkheid tot het bekomen van een voltijds contract. Dat dit een belangrijke overwinning is, daar twijfelt niemand aan!

(Sinds de heropstart van het werk stellen de arbeiders vast dat directie op allerlei manieren het afgesloten akkoord met de voeten treedt. Meer hierover kan u binnenkort lezen op onze website).

Het nieuwe politieke jaar startte bij de Parti Socialsite met een verrassende schuldbekentenis van Elio Di Rupo. Een paar maanden geleden was hij nog premier van een coalitieregering samen met de liberalen en de christendemocraten. Nu is hij ‘gewoon’ weer voorzitter van een verzwakte partij in de oppositie, na een kwart eeuw ononderbroken deel te hebben genomen aan de federale regeringen.

Op 15 december maakten we de grootste algemene staking uit de Belgische geschiedenis mee. Wij spraken met Johan Nelissen, BBTK-afgevaardigde bij Beobank, over de mobilisatie bij Beobank die tijdens de regionale staking in Brussel piket hield en op 15 december de werkplaats blokkeerde.

Een relaas van de staking in Oostende. 

Het huidige overleg, binnen het keurslijf van de regeringsplannen, is een nepoverleg. Daar kunnen de vakbonden niet aan deelnemen. Langs vakbondskant werd ook veel nadruk gelegd op een taks-shift via een vermogenswinstbelasting. Dit is een zeer milde en ontoereikende manier om de vermogens te herverdelen. Mogelijk wordt ons dit toegeworpen als een mager bot, met de hoop andere maatregelen (index, verhoging van de pensioenleeftijd, ...) onverkort te kunnen doorvoeren. Het is nodig NU al een actieschema vast te leggen voor begin januari 2015

Wat aan alle piketten opviel, zowel bij de privé als bij de openbare diensten, was de grote vastberadenheid van de actievoerders. De meerderheid wil doorgaan "tot ze toegeven", of zelfs "tot die rotregering valt".

We komen even terug op de spontane stakingen bij de NMBS eind oktober.

Met een analyse van de huidige sociale beweging en onze voorstellen voor na 15 december. Zie hier de cover van de extra uitgave.

Hoe meer het protest aanzwelt hoe meer het patronaat en de regering op de proppen komen met belachelijke cijfers over de stakingsdeelname. Hoe meer de stakingsbeweging uitbreiding neemt, hoe meer ze wordt geminimaliseerd door de media. Na de derde stakingsdag meende men in het journaal op VTM en RTL zelfs een stakingsvermoeidheid te hebben ontdekt bij de actievoerders. Zij zagen blijkbaar iets anders dan wij.

Er is in België meer aan de hand dan een ritueel syndicaal protest tegen regeringsmaatregelen. Er is een maatschappelijke storm op komst. Windkracht 10 staat op de schaal van Beaufort voor een zware storm. We zijn daar nog niet. Het is echter wel stormachtig. En de overgang van windkracht 7, stormachtig weer, naar windkracht 10, kan zeer snel gaan. Zowel in de meteorologie als in de klassenstrijd. 

Na de betoging van 6 november in Brussel en de eerste regionale stakingsdag op 25 november, waren nu Luik en Oost- en West-Vlaanderen aan de beurt. Vroeg uit bed, gewapend met enkele oude vrouwenfietsen, mutsen, sjaals, handschoenen en te dunne sokken deden we een ronde langs Gentse stakerspiketten om onze steun kenbaar te maken en om te bespreken hoe we de arbeiders in hun bedrijven mobiliseren en hoe we samen de rechtse regering kunnen bekampen.

We kregen dit verslag van de staking in de industriezone van Ninove van een ABVV militant: "Toen we om 4 uur ’s morgens toekwamen aan het industrieterrein van Ninove stonden er al een 50 tal stakende arbeiders aan Nederwijk-Oost, één van de twee ingangen tot het terrein. De sfeer was gemoedelijk. Iedereen probeerde zich zo goed als mogelijk te verwarmen aan de twee met brandend hout gevulde olievaten en er kwamen bijna geen werkwillige arbeiders opdagen en af en toe passeerden toeterende wagens langs de ring om hun steun te betuigen aan het piket."

De staking in Oostende was vrij algemeen in de grote bedrijven zoals Vesuvius, Daikin, Maenhout, Bosman en bij het openbaar vervoer (De Lijn en de NMBS). In andere openbare diensten werd er ook gestaakt zoals in dit verslag wordt uitgelegd.

We zijn momenteel getuige van een historische fase in de Belgische klassenstrijd. De ‚besparingsmaatregelen’ aangekondigd door de homogeen rechtse regering Michel 1, waarvan Bart De Wever en zijn N-VA de architecten zijn, hebben protest uitgelokt op een schaal die niet alledaags is. De betoging op 6 november en ook de stakingsdag van 24 november waren een groot succes. Het eenheidsgevoel is groot, zelden was zo duidelijk dat er iets grondig mis zit met de verdeling van de rijkdom. Een beleid dat openlijk kant kiest van de rijken en het groot kapitaal is voor velen een stap te ver. Zeker wanneer er regelmatig berichten verschijnen over multinationale bedrijven die geen belastingen betalen, kapitaalkrachtigen die hun geld parkeren in belastingparadijzen, de 12.000 miljonairs die België rijker is verleden jaar enz.

De oproep van het gemeenschappelijk vakbondsfront om op maandag 24 november te staken viel niet in dovemans oren. Het havengebied lag volledig plat, er was geen treinverkeer, slechts één op de tien bussen reed, er viel geen tram te bespeuren en de stadsreiniging bleef binnen.

Aan de piketten was het duidelijk dat de stakers goed op de hoogte zijn van de situatie. De redenen om te staken overstijgen de situatie in de eigen fabriek. Het gaat om hun welvaart, hun toekomst en die van hun kinderen. Hun toekomstbeeld is somber en beangstigend. “We gaan allemaal Griekenland achterna!” is een vaak gehoorde afsluiter van hun verhalen. Hun actiebereidheid is groot en hun ambitie duidelijk: de besparingsplannen én de regering wegstaken en op de knieën dwingen.

De misdaden van IS (Islamitische Staat) roepen overal schrik en verontwaardiging op. Terecht natuurlijk, hun methoden en doenstellingen zijn zonder meer barbaars te noemen. Maar de berichtgeving in de media en de discussies die hierover gevoerd worden staan bol van schijnheiligheid en drogredeneringen. Om te beginnen met de term die wordt gebruikt: “radicalisatie”. Blijkbaar kunnen ze de gelegenheid niet laten voorbijgaan om alle radicalisatie (links of rechts, wij horen ze het al zeggen) op één hoop te gooien en als verwerpelijk voor te stellen.

De eerste mobilisatie van de vakbonden tegen de besparingen was meteen een groot succes. Meer dan 120.000 mensen overspoelden de straten van Brussel. Het was een historische betoging in de geschiedenis van de Belgische arbeidersbeweging: na de Tweede Wereldoorlog was er slechts één syndicale betoging die nóg groter was: in mei 1986 tegen de besparingen van de regering Martens-Gol. Toen waren we met 250.000 in de straten. Met als verschil dat die betoging het orgelpunt was op het einde van een syndicale beweging met stakingen en manifestaties. Dat de betoging van 6 november het begin van een beweging was, toont met kracht de mogelijkheden van de vakbonden om de arbeiders en arbeidsters te mobiliseren.

Sinds de actieplannen tegen de besparingsmaatregelen van de regering bekend zijn, staan zowat alle media weer eens bol van verontwaardiging over de o zo onverantwoordelijke vakbonden. Bovenop de gebruikelijke scheldtirades in brievenrubrieken en blogs van kranten, zijn er ook steeds allerhande specialisten en notabelen die zich geroepen voelen de vakbonden eens goed de les te spellen.

Een aantal verduidelijkingen over de politieke relatie tussen Vonk en de PVDA

David Baele vatte een leerrijk boek samen over de arbeidsorganisatie in het hedendaags kapitalisme. Het boek is tegelijkertijd een analyse van de vormen van arbeidsorganisatie en een instrument om er als vakbond weer greep op te krijgen.  Meer dan een samenvatting is deze tekst een echt werkdocument.

Na 136 dagen onderhandelen die heel pathetisch eindigden in een marathonzittingen van meer dan 28 uur is de nieuwe regering van MR, N-VA, CD&V en Open VLD een feit. Zoals alle regeringen voor hen verschuilen ze zich ook achter het door Europa opgedrongen budgettaire keurslijf om de nieuwe besparingen te rechtvaardigen. Maar het is de eerste keer sedert de jaren tachtig van de vorige eeuw dat een beleid zo openlijk en ongegeneerd de kaart trekt van de bazen en de grote vermogens. Het zal voor iedereen pijnlijk duidelijk worden wat Bart De Wever bedoelde toen hij half schertsend, half serieus beweerde dat Voka (netwerk van Vlaamse Ondernemingen) zijn eigenlijke broodheer was.

Vonk/Révolution, de Internationale Marxistische Tendens in België, roept op om deel te nemen aan de Protest Parade van de PVDA op zondag 19 oktober om 14u aan het Noordstation.

De discussie over de minimale dienstverlening is slechts de prelude van de reglementering van het gehele stakingsrecht.

Het is hoog tijd om de vakbondsbasis voor te lichten over wat hen te wachten staat. Het is tijd om de miljoenen leden die de vakbonden vertegenwoordigen te mobiliseren. In Vlaanderen hebben velen onder hen ongetwijfeld N-VA gestemd in de ijdele hoop “een andere politiek” te krijgen.  De ontnuchtering zal  groot zijn eens er duidelijkheid komt over de regeringsmaatregelen. Degenen die vroeger naïef en passief waren, kunnen later het meest strijdbaar worden. De studenten in de universiteiten en de Hogescholen hebben de boodschap al begrepen.

De mate waarin het beleid van de rechtse coalitie kan tegen gehouden worden, hangt niet af van het overleg, van superieure onderhandelingstechnieken of van goede argumenten. Ook wordt die strijd niet beslecht in de instellingen of in de parlementaire cenakels. Het is op straat en in de bedrijven dat de krachtsverhoudingen kunnen opgebouwd worden om het rechtse beleid te bekampen.

De Brusselse rechtbank maakt brandhout van de beschikking die de directie van het schoonmaakbedrijf BM&S heeft bekomen van een de rechtbank van eerste aanlag eind augustus. Met deze beschikking werd het stakingspiket opgeheven en eenieder die zich hiertegen verzette riskeerde een dwangsom van 500 euro. Ook oordeelt de rechtbank dat de directie de rechter en de gerechtsdeurwaarder heeft misleid 'over de ware toedracht van de beweerde feitelijkheden'. Deze uitspraak is nieuwe overwinning voor de 14 stakers van BM&S. Wij vroegen commentaar aan Patrick Humblet.

De kersverse PVDA vertegenwoordigers in het federaal parlement gaan een wetsvoorstel indienen om ontslagen te verbieden in bedrijven die winst maken. De precieze inhoud ervan is nog niet gekend. Maar de interesse hiervoor zal groot zijn onder de vakbondsmilitanten. In de campagne hierrond zal Vonk/Révolution zeker deelnemen. In dit artikel schrijven we een aantal bedenkingen en voorstellen uit.  

Het succes van de PVDA stelt de partij voor nieuwe uitdagingen. 

Het edito van de nieuwste Vonk