Vonk behoort tot de weinige linkse organisaties die zichzelf financiert en niet afhankelijk is van staatssubsidies of bankleningen voor haar activiteiten. Sommige zien dit als een zwak punt van onze werking. Wij denken daarentegen dat dit een van onze sterke punten is.
Media, politici en ‘experts’ bestoken ons met onheilspellende berichten over de hoge loonkost en het concurrentienadeel van de Belgische bedrijven. De socialistische bediendenvakbond van Alcatel Bell maakt in haar nieuwe brochure brandhout van die propaganda. Met cijfers uit officiële organen!
Niet alleen de materiële welvaart van loontrekkenden daalt. Ook de levenskwaliteit geraakt helemaal ontregeld door de kapitalistische economie. Om de winsten te verhogen probeert het patronaat alles uit ons te wringen. Een recente studie toont dat het stressniveau gevaarlijke hoogtes bereikt.
Waarom zouden er volgens Verhofstadt meer jobs voor jongeren ontstaan als je mensen langer aan het werk houdt? We kennen het antwoord op die vraag en stellen vast dat de politici nogal aarzelen om dat antwoord met ons te delen.
Tijdens de laatste weken is het voor veel mensen en zeker voor syndicalisten duidelijk geworden dat er in België niet meer zoiets is als een grote, linkse krant. De Morgen staat immers in de voorhoede van de kruistocht tegen de nationale stakingen. In de jaren ’80 is er nochtans binnen de linkerzijde een financiële campagne gevoerd voor De Morgen. Zij hebben ons verraden. Vandaag voert Vonk een financiële campagne. Van ons kan je echter zeker zijn dat wij de belangen van de werkende mens nooit zullen verraden.
Heel de demagogie over de concurrentiepositie van België past, net zoals die over de activiteitsgraad of de te hoge loonkost, in de strategie van de angst die de rechterzijde zo graag gebruikt om de mensen klein te houden.
Twee krachten ondersteunen de wereldeconomie: de Amerikaanse gezinsbestedingen en de Chinese productie. De huidige Amerikaanse consumptie is echter gebouwd op de illusie van groeiende vastgoedprijzen. Wanneer de bel in de vastgoedsector barst in de VS, dan wacht de wereldeconomie zware dagen.
De laatste dagen krijgen we het via de media weer in veelvoud door onze strot geramd: de loonkosten in België zijn de hoogste ter wereld! Zou die berichtgeving iets te maken hebben met de strijd in verschillende sectoren voor een (zeer gematigde) loonsverhoging? Wij denken van wel. Daarom dat de marxistische media van Vonk het nogmaals in de verf zetten: niet de lonen van de werkende mens zijn buitensporig maar de inkomsten van de bazen!
Het studiebureau Standard’s & Poors bracht aan het licht dat de winsten van de ondernemingen in alle sectoren in de Verenigde Staten vorig jaar gigantisch stegen. Hetzelfde geldt voor Europa.
Als het van de bazen afhangt, dan moeten we allemaal langer werken. Waarom de arbeidstijd verhogen? Het offensief van het patronaat rond de arbeidstijd steunt op een vals gezond verstand, namelijk dat “een maatschappij moet werken om welvarend te zijn”.
Vonk is niet voor niets een zelfgefinancierde beweging. Deze aanpak staat borg voor onze politieke onafhankelijkheid. Daarom doen wij met deze speciale Kerstoproep beroep op uw financiële steun.
Tijdens de zomer waren de beurzen internationaal aan het watertrappelen. De neerwaartse en de opwaartse beweging van de aandelenprijzen was de kleinste sinds 1979. Dit toont ons dat investeerders onzeker zijn of de wereldeconomie gaat groeien (zoals de politieke leiders vertellen) of niet.
Ondergetekende kreeg deze week een tevredenheidsenquête van "zijn" bank in de bus. Of hoe men mijn uitbuiting verpakt als dienstverlening en ze voor een tweede maal door mijn strot probeert te rammen.
Niet alleen in de consumptie zijn het momenteel zomersolden. Ook de arbeid staat in de aanbieding. Iedereen weet echter dat er van de solden vaak misbruik wordt gemaakt om allerlei rommel te verkopen. Daarom is het enorm belangrijk om te begrijpen waarom dit allemaal gebeurt. Een bescheiden bijdrage tot het debat over de arbeidsduur.
De experts van het kapitalisme zijn de markten omhoog aan het praten. In de VS wordt elk stuk economische data begroet met enthousiasme. Inderdaad, op het eerste gezicht lijken de economische cijfers de euforie te rechtvaardigen. Is de crisis dus voorbij? Wel, het is niet allemaal zoals het lijkt...
Als we de economen mogen geloven, tonen de laatste weken aan dat de wereldeconomie opnieuw op dreef geraakt. Ze vergeten daarbij voor het gemak dat er nog enkele adders liggen te wachten onder het gras.
Veel arbeiders en bedienden moeten elke maand vechten om de eindjes aan elkaar te knopen, om de huur of de hypotheek te betalen, om de rekeningen te betalen en om hun kinderen eten te geven. Ondertussen krijgen managers exuberante bedragen uitbetaald
Woensdag 6 maart 2002, legde President Bush een tariefverhoging op tot 30 % voor de meeste staalimporten naar de USA, komende uit Azië en Europa. Het is nu nog vroeg, maar de staaloorlog zou de start kunnen zijn van een glibberige neerwaartse helling naar een complete handelsoorlog en het einde van de ‘globalisering’.
Het kapitalisme bevindt zich momenteel in een crisis. De westerse economieën worstelen reeds sinds maart 2001 met een sterk afnemende vraag. Ondanks de wensdromen van bankiers en politieke bestuurders is het einde van deze afglijdende economie nog nergens in zicht. Overal zien we dat arbeiders naar huis worden gestuurd wegens gebrek aan werk, sluitingen en saneringen. Een jaar geleden lieten alle economen zich nog lovend uit over de duurzaamheid van de ‘nieuwe’ economie. Een logisch denkende werknemer kan uiteindelijk maar tot één conclusie komen: de kapitalisten begrijpen hun eigen systeem niet.
De nieuwe wereldrecessie zorgt voor een verhit debat onder burgerlijke economen. De inzet van deze discussie is begrijpen wat de oorzaken zijn van de crisis en welke de meest efficiënte middelen zijn om die te bekampen. Opvallend in dit debat is de terugkeer van een zeker neo-keynesianisme, naar de volgelingen van de theorieën van de beroemde Britse econoom John Maynard Keynes.
Jarenlang leek er geen eind te komen aan de stijging van de aandelen. De paradepaardjes van het internationale kapitaal waren de Amerikaanse Dow Jones en vooral de technologiebeurs NASDAQ. Die beurs bevat aandelen van informatica, telecommunicatie en natuurlijk de vele internetbedrijven, die als paddestoelen uit de grond schoten en in geen tijd even groot werden als giganten zoals General Motors of Texaco. Nu zijn de beurzen ineengeklapt. Wat volgt is een diepgravende marxistische analyse van de huidige wereldeconomie.
De economie in de VS is aan het slabakken. In plaats van vooruit te springen met 5% per jaar, blijft de groei beperkt tot zo’n 3,55%. De vraag is: valt de groei helemaal stil en slepen de VS de hele wereld mee in een recessie of depressie? Verscheidene indicatoren wijzen in die richting. Wanneer investeringen terugvallen omdat de winstvoet daalt, dan zal ook de productiviteitsgroei in de industrie dalen. Een tragere groei van de productiviteit betekent stijgende productiekosten, die de winsten verder zullen aantasten.
Bij de overgang naar vlottende wisselkoersen begin jaren 70 stelde James Tobin voor om een kleine belasting te heffen op het wisselen van munten. Hij vreesde immers dat muntspeculatie de wereldeconomie zou ontwrichten. Ignacio Ramonet, hoofdredacteur van Le Monde Diplomatique, lanceerde een oproep tot een offensief tegen ‘het neoliberalisme’ en de financiële speculatie. De aanval kristalliseert zich in de organisatie ATTAC, met als speerpunt de Tobintaks. Sindsdien is dit een centrale eis van allerlei sociale bewegingen.
Het interview met Hubert Celen van de SP van Mol - waar men in de jaren ’90 nog geprobeerd heeft de greep van de overheid op de nutsbedrijven te vergroten- won eind vorige maand aan actualiteitswaarde door de verdere privatisering van Telenet en van de GIMV, de op stapel staande liquidatie van de gemeentelijke participaties in Electrabel en de intercommunale kabelmaatschappijen, en de overname van het Gemeentekrediet door Dexia met als gevolg de verwatering van het gemeentelijk aandeel in deze bank.
Wie dus de illusie koesterde dat de liberalen in deze regering hun privatiseringsdrift niet kunnen botvieren komt bedrogen uit. De samenleving zal voor deze uitverkoop van het openbare tafelzilver een prijs betalen die in de loop van de jaren steeds hoger zal oplopen.
Momenteel bedraagt de prijs voor ruwe olie een kleine 30 dollar per vat, ongeveer drie keer meer dan een jaar geleden. Staat een nieuwe oliecrisis voor de deur of zal de prijs terug zakken?
Het sociaal beleid maakt sinds korte tijd gebruik van een nieuw begrip, de "actieve welvaartstaat". Dit begrip houdt velen geestelijk in bedwang. Niemand die nog over politiek spreekt zonder het woord ‘actief’ in de mond te nemen. Zowel Verhofstadt, Vandenbroucke als de groenen enten beleidsvoorstellen op dit begrip. Tijd dus voor een kritische analyse.
'Wegens de globalisering zullen natiestaten verdwijnen', zo beweren tal van denkers ter linker- en ter rechterzijde. Zij baseren zich daarbij op de waarneembare overheveling van nationale bevoegdheden naar supranationale instellingen (bv. EU, Nafta, WTO). Of deze tendens zich tot zijn eindpunt zal doorvoeren, is ons inziens hoogst twijfelachtig. De toenemende coöperatie kan de toenemende spanningen amper verhullen. En dan bevinden we ons nog in een economische hoogconjunctuur.
"Gekke koeien, hormonenvlees, rioolwater of motorolie in veevoeder, dioxinekippen, genetisch gemanipuleerde soja, karkassen van zieke dieren verwerkt tot veevoeder, besmet mineraal water en giftige coca cola De lijst van besmet en ongezond voedsel groeit aan." Michele Fabbri, redacteur van ons Italiaanse zusterblad "Falce Martello" besluit zijn artikel met de woorden: "Zelfs in de keuken biedt socialisme het enige antwoord."
Wim Benda bezocht "het andere boek" waar Ignacio Ramonet; hoofdredacteur van het befaamde Le Monde Diplomatique een uiteenzetting hield over Globalisering en Chaos. Wim keerde teleurgesteld huiswaarts en schreef dit artikel
Zeventig jaar na de beurscrisis van 1929, die leidde tot de Grote Depressie, gaat Mick Brooks na hoe de beurzen werken en wat speculatie veroorzaakt. Zijn conclusie luidt: "wat naar omhoog gaat, gaat onvermijdelijk weer naar beneden".
Reeds een tijdje voorspellen we in dit blad dat we aan de vooravond staan van een nieuwe economische crisis. Voor het ogenblik schijnen de feiten dit te weerleggen. Wat lullen die marxisten dan nog over crisis?
Een verbluffende "toekomstvoorspelling" over de komende crisis. Dit artikel bereikte ons op 24 juni, voor er ook nog maar enige sprake was van de huidige crisissen in Latijns-Amerika, Rusland en op de beurzen. Toen reeds voorzag Michael Roberts wat komen zou. Vandaag kunt u dagelijks op het nieuws het artikel naar zijn waarde schatten.
Het ziet er steeds meer naar uit dat de crisis in Zuidoost Azië ook Japan ernstig begint aan te tasten. De Japanse economie, die al voor het grootste gedeelte van de jaren '90 in recessie verkeert, staat volgens Norio Ohga, topman bij Sony, op de rand van de instorting. "We worden geconfronteerd met de meest kritieke economische toestand uit de geschiedenis", aldus Ogha. Ook Jesper Koll, hoofdeconoom van JP Morgan in Tokio, glijdt de Japanse economie af naar een zeer diepe recessie. Indien dit gebeurt, zal dit enorme gevolgen voor de hele wereldeconomie. De economische groei die Europa en dus ook België vandaag meemaakt zou wel eens van heel korte duur kunnen zijn.
