“Niets doen is geen optie,” verklaart George W. Bush die redenen zoekt om de ‘oorlog tegen het terrorisme’ uit te breiden van Afghanistan naar Irak. Het kabinet van Bush heeft het gebruik van tactische nucleaire wapens niet uitgesloten. Ook de Engelse regering onder leiding van de Amerikaanse marionet Blair, heeft het gebruik van nucleaire wapens niet uitgesloten. Het conflict in Afghanistan is echter nog niet voorbij, integendeel! De eerdere uitspraken van Tony Blair dat de Taliban verslagen waren en de ‘overwinning’ van de Coalitie voor stabiliteit zou zorgen, zijn inmiddels als bedrog ontmaskerd. De recente zware gevechten tussen de troepen van de VS en de Coalitie tegen de Taliban die zich blijkbaar hebben gehergroepeerd, betekenen dat de oorlog in Afghanistan verre van gedaan is.
Israël legt nu al haar gewicht in de schaal om Arafat te verdrijven en de Palestijnse opstand in bloed te smoren. Op vrijdag 29 maart lanceerde Israël een openlijk offensief tegen de Palestijnse gebieden en drong het Yasser Arafats verblijf in Ramallah binnen. Daarbij doodde Israël zeven Palestijnen, arresteerde meer dan zeventig mensen en ontketende het een nieuwe golf van bloed en vernieling. De zogenaamde Palestijnse Autoriteit was dus niet de uitdrukking van een zelfbeschikking, maar werd een wrede val voor de Palestijnen, die volledig onder de dominantie van Israël bleven. Nu is het bedrog overduidelijk. De komedie is voorbij en een nieuwe tragedie begint.
Op donderdag 21 maart verzamelden vijfhonderd enthousiaste leden van The Struggle de Pakistaanse afdeling van onze internationale marxistische tendens in de Al-Hamra Hal in het centrum van Lahore. Het eerste congres vond 21 jaar geleden plaats in Amsterdam. Toen richtte een kleine groep politieke vluchtelingen die onder de brutale dictatuur van Zia ul-Haq gevangenen waren geweest, het marxistische blad The Struggle op met de steun van Ted Grant, Alan Woods en de Britse marxistische tendens.
Het congres van donderdag was het grootste communistische congres dat ooit in Pakistan werd gehouden. Het overtrof zelfs het congres van 1953 toen 226 afgevaardigden elkaar ontmoetten.
Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Uitvoerend Comité van Rifondazione Comunista en tevens van de redactie van ons Italiaans zusterblad Falce Martello, geeft een weergave van de massabetoging in Rome en trekt strategische conclusies voor de Italiaanse marxisten.
Op zaterdag 23 maart werd op een druk bijgewoonde meeting in de Lahore Press Club een nieuw boek van Lal Khan voorgesteld aan het publiek. De titel is ‘Partition can it be undone?’ (Kan de opsplitsing ongedaan worden gemaakt?). Hoewel de capaciteit van de zaal tweehonderd mensen is, zat de zaal stampvol en moest men op de trappen zitten. Er waren zowel mannen, vrouwen, arbeiders als studenten aanwezig.
De Nationale Studentenfederatie van Jammu-Kashmir (JKNSF) is een van de opmerkelijkste studentenorganisaties in de huidige strijd in Kashmir. De organisatie werd oorspronkelijk opgericht in 1966 om studenteneisen te realiseren. Toen ze later een aanzienlijke basis kreeg onder hoofdzakelijk studenten uit Kashmir, werd ze in verschillende delen van Kashmir en elders een belangrijke politieke kracht in de bevrijdingsstrijd. Yasir Irshad, organisator van JKNSF, brengt een stand van zaken van deze strijdbare speler in het studentenlandschap van Kashmir.
In het weekend van 16 en 17 februari kwamen duizenden arbeiders, werklozen en leden van de volksvergaderingen samen in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires voor de Nationale Arbeidersvergadering. Deze bijeenkomst was totnogtoe het hoogtepunt van de beweging naar het opzetten van een alternatieve macht van arbeiders en de massa in Argentinië. Sinds de start van de revolutie in december ging de beweging met rasse schreden vooruit, niet alleen organisatorisch maar ook in de politieke conclusies die ze trekt. Wij publiceren hier in het kader van onze analyses over de Argentijnse revolutie de vertaling van de volledige tekst van de resolutie die 17 februari werd gestemd door de Nationale Arbeidersvergadering. Op 2 april is de volgende vergadering gepland.
Terwijl wij dit schrijven staat de onfortuinlijke Zimbabwaanse kiezer nog steeds in de rij voor het stemhokje. De tot dictator gedegenereerde vrijheidsstrijder Mugabe tracht zich via intimidatie en te elfder ure doorgevoerde wijzigingen in de kieswet vast te klampen aan de macht. De ondertussen 78-jarige president leidde in de jaren ’60 en ’70 de strijd tegen het blanke racistische regime in Rhodesië (nu Zimbabwe) en bracht 10 jaar door in de gevangenissen van de blanke kolonisten.
Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.
Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.
Met de opkomst van Pim Fortuyn slaat extreem rechts eindelijk ook toe in Nederland. De verpakking en historische roots zijn anders dan die van het Blok, maar het electoraal succes is gebaseerd op hetzelfde principe: simplistische en valse oplossingen bieden aan complexe problemen.
De volksopstand van december vorig jaar luidde een nieuwe fase in in de geschiedenis van Argentinië, een turbulente fase waarin het gewone volk de confrontatie aangaat met de bankroete en reactionaire oligarchie die gesteund wordt door het imperialisme. Dit langere artikel van Alan Woods gaat in op de rol die gespeeld kan worden door de zgn. grondwetgevende vergadering. Vele linkse Argentijnse groeperingen (zoals de Partido Obrero) voeren campagne rond de slogan van een grondwetgevende vergadering. Maar in hoeverre is deze slogan relevant voor het geïndustrialiseerde Argentinië anno 2002?
In politiek en oorlog lacht Vrouwe Fortuna al te kort. Dat mag de regering van Bush Jr. nu ondervinden. Nadat Bush zijn kwestieuze presidentsverkiezing deed vergeten door een ‘glorieuze’ campagne tegen het terrorisme, keerde de crisis van het kapitalisme opnieuw de kansen van Amerika’s ideale cowboy. Het Enronschandaal knaagt aan een van de belangrijkste peilers van het Amerikaans kapitalisme, de burgerlijke staat, en luidt de volgende etappe van de economische crisis in.
Het revolutionaire proces verdiept zich in Argentinië. Dit artikel gaat o.a. in op de rol van de talrijke volksvergaderingen die als paddestoelen uit de grond schieten, op de rol van de middenklasse en op de Duhalde-regering en haar economisch plan.
Welke strategie is de geschikte voor de linkerzijde?
De belangstelling voor Congo is in het afgelopen decennium nooit zo groot geweest. Gestimuleerd door de actualiteit rond de conclusies van de Lumumba-commissie trok het Congo-debat tussen Geert Versnick (VLD, voorzitter van de commissie), Ludo De Witte (vorser, auteur van het ‘De moord op Lumumba’), Manu Geeraert (expert van de commissie) en Peter Verlinden (VRT, auteur van ‘Weg uit Congo') op 7 februari in Antwerpen een volle cinemazaal.
Een opstand vanuit de “ingewanden” van de Argentijnse samenleving. Zo beschreef een jonge deelnemer de revolutionaire opwelling in het tweede grootste en meest geïndustrialiseerde land van Latijns Amerika. Voor de eerste keer in de geschiedenis van het land zijn de arbeidersklasse en alle onderdrukte lagen van de samenleving er in geslaagd om een regering en een president omver te werpen. Niet één president maar vijf presidenten hebben het onderspit moeten delven op niet minder dan twaalf dagen tijd.
In taferelen die deden denken aan de val van Saigon, pakten de regeringsleiders gehaast hun biezen en vluchtten met de helikopter van het dak van het presidentiële paleis. Deze keer waren het geen buitenlandse indringers die op de vlucht sloegen voor een nationaal bevrijdingsleger, maar wel een verkozen president die vluchtte voor zijn eigen volk. Terwijl de ogen van de wereld gericht waren op de oorlog in Afghanistan, was er een andere oorlog aan de gang. In de week voor Kerstmis was het Argentinië dat zich in een staat van oorlog bevond. Deze keer was het geen oorlog tussen naties, maar een oorlog tussen arm en rijk, tussen de haves en de have-nots: een oorlog tussen de klassen.
Is de weg nu definitief geëffend voor een echt Sociaal Europa na 6 maanden Belgisch voorzitterschap van de EU? Al de regeringspartijen zullen ons proberen hiervan te overtuigen. Dat hadden Verhofstadt en Onkelinx ons toch beloofd.
Woensdag 28 november 2001 riep de door marxisten geleidde Spaanse Studentenvakbond (SE) op om te staken tegen de reactionaire onderwijswet van de rechtse regering van Aznar.
Meer dan 2,5 miljoen secundaire en universiteitsstudenten beantwoordden deze oproep en 200.000 van hen stroomden de straten op om te betogen: 50.000 in Santiago de Compostela waaronder studenten vanuit heel Galicië.
De gebeurtenissen in Afghanistan voltrokken zich de voorbije weken met een ongekende snelheid. In minder dan een week werden de Taliban verdreven uit alle noordelijke steden van Afghanistan, inclusief hoofdstad Kabul en het zuidelijke Kandahar. Hoe valt het te verklaren dat een regime dat een maand geleden nog 90 procent van het land controleerde, nu opeens van het strijdtoneel lijkt te zijn verdwenen? Alles wijst er echter op dat de oorlog nog maar net begonnen is.
De zogenaamde ‘Verenigde Naties’ spelen net als tijdens de oorlog in Kosovo ook nu een miserabele rol. Zelfs nogal wat mensen ter linkerzijde hebben illusies in deze ‘onafhankelijke’ instantie. De VN is nu nog meer dan vroeger een instrument in handen van het Amerikaanse imperialisme. Toen de bombardementen op Afghanistan aanvingen, lieten de VS hen volledig links liggen en deden ze gewoon waar ze zin in hadden. Nu komen ze echter handig van pas voor het imperialisme en mogen ze braafjes ja knikken bij alles wat Washington zegt of doet.
Woensdag 17 oktober bereikte ons de mededeling dat de Israëlische minister Zeevi, berucht om zijn extreemrechtse en racistische standpunten, door Palestijnse terroristen was gedood. Dit bericht werd al gauw gevolgd door de boodschap van de Israëlische regering, dat “niets nog hetzelfde zou blijven”.
De Campagne ter Verdediging van de Pakistaanse Vakbonden (PTUDC) is een initiatief van de Pakistaanse marxisten rond het blad ‘De Strijd’. Ondertussen wordt deze campagne reeds gedragen door een brede basis van linkse vakbondsmilitanten. Nu organiseren zij ook acties tegen de oorlog en het fundamentalisme, o.a. in Lahore en Kashmir.
Schrik voor onze baan, schrik voor ons pensioen, schrik voor onze privacy, schrik voor de oorlog, schrik voor terreur. We leven opeens met schrik. Maar denk eventjes de gruwel van 11 september weg. Denk eventjes de bommen weg die vandaag vallen op Afghanistan, dat al platgebombardeerd is. Was alles rozengeur en maneschijn? Verre van.
In zijn roman ‘Catch 22’ beschrijft Joseph Heller de waanzin van de oorlog en hoe de grootste idiotie in het leger toch volgens de regels is. De autoriteiten kunnen alles rechtvaardigen op basis van het mysterieuze voorschrift Catch 22. Tegenwoordig dient de ‘oorlog tegen het terrorisme’ als mysterieus alibi om allerlei waanzinnige maatregelen door te drukken.
Na de terroristische aanslagen in New York op 11 september is de wereld in een kolossale stroomversnelling terechtgekomen. Wij veroordelen deze aanslagen en het individueel terrorisme. Terroristische methoden komen enkel de rechterzijde ten goede. Het natuurlijke medeleven van de gewone Amerikanen met de WTC-slachtoffers wordt misbruikt voor pathetische oproepen voor "nationale eenheid" achter de geldhaaien van Wall Street en de bloedhonden van het Pentagon.
Overal ter wereld is er protest tegen de nieuwe imperialistische oorlog. In Pakistan voeren de marxisten rond het blad 'The Struggle' een opvallende campagne. Ook in Oostenrijk en de Verenigde Staten komt het protest van de grond.
De bombardementen op Afghanistan zijn van start gegaan. Het machtigste en rijkste land ter wereld, de VS, is een van de armste landen op deze planeet aan het bombarderen. Hoezeer ze het ook proberen verbergen, deze oorlog draait niet om “rechtvaardigheid” of de “strijd tegen het terrorisme”. Eerder is het doel om de volkeren uit de voormalige koloniale landen te terroriseren en hen te dwingen zich te onderwerpen aan de wil van de rijken en de machtigen. Dit is een duidelijke waarschuwing: “Ofwel doe je zoals wij zeggen, ofwel bombarderen we je plat!”
De rol van Amerika als politieagent van de wereld komt vandaag de dag heel duidelijk naar voren. Doctor Zayar uit Pakistan maakt een heel grondige balans op van de geschiedenis van Afghanistan en focust hierbij op de rol van de Verenigde Staten in het grootbrengen van de Taliban en Osama bin Laden. Ook kijkt hij naar de huidige situatie zoals die is in Afghanistan en buurland Pakistan, om te eindigen met een oproep aan de Amerikaanse werkende klasse.
De donkere wolken van oorlog en vernietiging hangen boven Afghanistan en Pakistan. Terwijl de tijd verdertikt maakt een sfeer van onzekerheid, verwarring en grote angst zich meester van deze verarmde samenlevingen. Lal Khan, redacteur van het marxistische blad Jeddo Judh (Klassenstrijd) uit Pakistan, legt de achtergrond uit van de machtsgreep van de Taliban, hun relatie met westerse oliemaatschappijen, wie Bin Laden is, en vertelt ten slotte over de stemming in Pakistan en de effecten die een oorlog kan hebben op het Musharraf-regime.
Op woensdag 15 augustus keurde de NAVO een plan goed om 3500 troepen naar Macedonië te sturen in het kader van ‘Operatie Noodzakelijke Oogst’. Deze operatie heeft de bedoeling de Albanese rebellen te ontwapenen die reeds maandenlang gevechten leveren met het Macedonische leger. Deze troepen zijn ondertussen aangekomen maar nog terwijl de troepen aan het arriveren waren, werd het staakt-het-vuren tussen het Macedonische leger en de Albanese rebellen regelmatig verbroken.
Over de apocalyptische taferelen in Manhattan en Washington D.C. is de laatste dagen veel gezegd en geschreven. Los van enkele extremisten is iedereen het eens dat terrorisme verwerpelijk is. Onschuldige mensen sterven of zijn voor het leven verminkt, families en vrienden worden brutaal uit elkaar gerukt. Marxisten gaan akkoord met deze morele verwerping van terrorisme. Maar wij willen verdergaan dan een louter emotionele reactie. Rationeel gezien is terrorisme contraproductief, het speelt in het voordeel van de meest reactionaire delen van de elite.
Dinsdag 11 september 2001 werd de wereld door elkaar geschud door het nieuws van de meest verwoestende terroristische aanslag in de geschiedenis. Op een dag tijd is de grootste supermacht die de wereld ooit heeft gezien een reus op lemen voeten gebleken. De machtigste militaire staat heeft zijn machteloosheid tegenover terrorisme getoond.
Op 13 juli ll. moest Argentinië voor 1,1 miljard dollar aan kortlopende buitenlandse schulden terugbetalen. De overheid zag zich verplicht om daarvoor op de binnenlandse kapitaalmarkt een gelijkaardig bedrag vers geld te lenen aan een astronomische rente van 14,01%. Dit was het begin van een schuldencrisis.
De nederlaag van de Olijfboomcoalitie in de recente algemene verkiezingen in Italië verraste niemand. De voorbije vijf jaar heeft deze coalitie een reeks maatregelen genomen ten nadele van de arbeidersklasse, tot grote desillusie van vele loontrekkenden en jongeren. De coalitie was een alliantie tussen de PDS (de Partij van Democratisch Links, nu bekend als Linkse Democraten of kortweg DS) en een reeks kleinere burgerlijke partijen. Het regeringsbeleid was meer afgestemd op de noden van de ondernemers dan die van de werknemers.
Nu de Amerikaanse economie begint te slabakken en het tekort op de buitenlandse handel een recordhoogte heeft bereikt, zal Bush zich genoodzaakt zien om kordaat te handelen op het internationale terrein. De kapitalisten vormen de heersende klasse in de VS en Bush is hun vertegenwoordiger. Ze zullen dan ook op hem een beroep doen om hun belangen op wereldschaal veilig te stellen.
Op 17 mei betoogden tienduizenden Griekse arbeiders door het centrum van Athene tegen de rechtse politiek van de “socialistische” regering Simitis. Het was de tweede algemene staking in een maand. Vertrekkend vanuit het defensief zullen de arbeiders overgaan tot een offensief. Of zoals een vakbondsmilitant het zei: “Na vele jaren beseffen de mensen dat we het kunnen!”
De farmaceutische bedrijven die de Zuid-Afrikaanse regering voor de rechtbank hebben gedaagd teneinde hun massale winsten te beschermen ten koste van het leven van miljoenen aidspatiënten, hebben moeten inbinden. Zeer goed nieuws dus.
Onlangs hadden we de gelegenheid een kort gesprek te hebben met Bojan Stanislawski, Internationaal Secretaris van de Poolse Jongsocialisten, de grootste linkse jongerenorganisatie in Polen.
De mannen en vrouwen met bivakmutsen van het Zapatistische Leger voor Nationale Bevrijding (het EZLN) hebben begin maart hun intrede gedaan in Mexico City na een meer dan 3000 kilometer “lange mars” die vertrok vanuit de verre provincie Chiapas. Het is echter jammer dat de Zapatisten niet bereid zijn om de sociale mobilisatie te organiseren rond een eisenbundel in samenwerking met de vakbonden, volksorganisaties en de linkse politieke massapartij PRD en acties op touw te zetten die buiten de enge grenzen treden van de eisen van de inheemse volkeren.
Een jaar geleden ging er een schok door West-Europa. De extreem-rechtse FPÖ won een verpletterende verkiezingsoverwinning en trad toe tot de regering. Sindsdien is veel water door de Donau gevloeid. Een goede gelegenheid om Herbert Bartik (HB) van het Oostenrijkse marxistische blad “Der Fünke” aan de tand te voelen.
Afghanistan begeeft zich met rasse schreden in de 21e eeuw, zoveel is duidelijk. Een recente verordening van de Taliban de fundamentalisten die momenteel aan de macht zijn in het land bepaalt dat alle beelden kapotgeslagen moeten worden.
Eind januari stromen meer dan een miljoen Filippijnen toe voor het paleis van president Estrada om zijn ontslag te eisen. De laan voor het Paleis wordt dag en nacht bezet door een aanzwellende menigte. Het is het hoogtepunt van wekenlang betogingen en protestacties doorheen het hele land.
De laatste jaren staat de Franse arbeidersbeweging voorop in de strijd voor de verdediging van de openbare diensten, arbeidsomstandigheden en pensioenen. Sinds de staking van het openbaar vervoer in 1995, waren miljoenen werkers betrokken in gelijkaardige acties. Een nieuwe stakingsgolf en talrijke betogingen in februari hebben het patronaat, de regering en de staatsinstellingen alweer doen beven. Zo’n 100.000 betoogden in Nice op 5 december naar aanleiding van de Europese Top.
Naar jaarlijkse gewoonte kwam het Wereld Economisch Forum eind januari samen in het Zwitserse skioord Davos. Tegelijkertijd werd in de Braziliaanse havenstad Porto Alegre voor het eerst een tegentop georganiseerd, het Wereld Sociaal Forum. Dit initiatief vloeit voort uit de dynamiek die is ontstaan na de massabetogingen tegen de Wereldhandelsorganisatie (WTO) in Seattle november ’99.
Intifada 2000, de nieuwe Palestijnse opstand in de bezette gebieden van Gaza en de Westbank, gaat onverminderd voort. In de volgende maanden kan ze zelfs nog uitbreiden en de hele regio in vuur en vlam zetten. Nu al heeft de Intifada belangrijke gevolgen in de Arabische wereld en Israël zelf.
Bush en zijn partij hebben een zeer slechte reputatie op het vlak van arbeidswetgeving, vakbondsrechten, samenleven, persoonlijke vrijheden en de algemene leefkwaliteit van de arbeidersklasse in de VS. De wereld kan zich verwachten aan een kopie van George Bush Sr. De nieuwe is alleen nog meer reactionair en veel minder ervaren.
