15
di, apr

Internationaal

Internationaal

De NAVO-bezetting heeft van Kosovo een westers protectoraat gemaakt. De officiële oorlogsdoelstellingen van de NAVO zoals het omverwerpen van Milosevic en het stopzetten van de etnische zuiveringen zijn dode letter gebleven. Nu is het de Servische bevolking, bevreesd voor de terreuractiviteiten van het nationalistische Albanese UCK, die Kosovo ontvlucht. De westerse troepen begeleiden in werkelijkheid deze nieuwe etnische zuivering.

Op nog geen 2000 kilometer van hier komen honderden onschuldige mannen, vrouwen en kinderen op een gruwelijke wijze om het leven dankzij de "luchtcampagne" van de Navo. Hoewel de Navo Joegoslavië niet eens officieel de oorlog heeft verklaard, bombardeert ze het land terug naar de Middeleeuwen. Geen dag gaat voorbij of we horen dat de bombardementen nog worden opgevoerd. Hierbij treffen de "slimme Navobommen" niet alleen reeds lang verlaten militaire doelwitten, maar ook bruggen, spoor- en autowegen, fabrieken en burgerwoningen.

Door de dagelijkse taferelen op TV van wenende Kosovaarse kinderen en vrouwen, uitgeputte bejaarden, chaotische toestanden in vluchtelingenkampen en gruwelverhalen over etnische zuiveringen zal geen zinnig mens ontkennen dat "hiertegen iets moet gedaan worden". Overal te lande organiseren vrijwilligers van diverse organisaties geld- en voedselophalingen voor Kosovaarse vluchtelingen en er is een heel mediacircus op gang gekomen, waarbij zelfs TV1 en VTM voor het eerst een gemeenschappelijke "Kosovoshow" op touw zetten. Bij dit hele gebeuren wordt nauwelijks een woord gepiept over de honderden onschuldige Serviërs die sneuvelen onder de bombardementen.

Duidelijke gegevens over de kosten van de militaire operaties hebben we totnogtoe niet gevonden. Maar wie de kosten van het wapentuig vergelijkt met de steun die de NAVO-landen uittrekken voor hulp aan de Kosovaarse vluchtelingen, komt tot verbijsterende vaststellingen.

De beslissing van de Navo om troepen te zenden naar Kosovo betekent een belangrijk keerpunt. Officieel heeft de Navo de interventie nog niet goedgekeurd, maar de Navo-ministers zijn wel reeds overeengekomen om 30.000 soldaten te zenden wanneer de onderhandelingen tussen de regering van het voormalige Joegoslavië en de rebelen van het Kosovaarse Bevrijdings Leger (KBL) zouden mislukken.

In de afgelopen dagen bombarderen Navo-vliegtuigen Joegoslavië, waarbij onschuldige mannen, vrouwen en kinderen op gruwelijke wijze omkomen. Het is een daad van naakte agressie vanwege de grote imperialistische mogendheden, die onder het mom van een "humanitaire opdracht" hun doelstellingen in de regio willen doordrukken. Dit optreden zal de vrede in de regio zeker niet dienen. Integendeel, de bombardementen brengen alleen maar dood en vernieling en hebben de volkeren van de Balkan in een nieuwe nachtmerrie gedompeld.

Voor de arrestatie van PPK-leider Öcalan waren maar weinig mensen op de hoogte van de Koerdische kwestie. Hierin kwam verandering na het onderscheppen van Öcalan door de Turkse veiligheidsdiensten bij het verlaten van de Griekse ambassade in Kenia. De daaropvolgende bezetting van Griekse ambassades in de meeste Europese hoofdsteden, betogingen met hartscheurende taferelen waarbij sommige militanten zich voor het oog van de TV-camera's in brand staken, brachten de Koerdische kwestie volop in de spotlights.

Toen de boeren van Chiapas in opstand kwamen in januari 1994, hebben alle media hieraan ruchtbaarheid gegeven. Maar dit was niet de enige vuurhaard van sociale revolte in Mexico. Massabetogingen, landbezettingen en de electorale steun voor de PRD (Partij van de Democratiscche Revolutie) bij de recente verkiezingen getuigen van de misnoegdheid van de arbeiders, de boeren en brede lagen van de verarmde middenklasse sinds de economische crisis van 1994 en de sociaal-economische politiek van het Mexicaanse regime.

Dit jaar is het 40 jaar geleden dat Fidel Castro, Che Guevara en hun guerrillalegertje erin slaagden de gehate dictator Batista omver te gooien. Na al die jaren is Cuba nog steeds een doorn in het oog van de machtigste kapitalistische staat op aarde: de Verenigde Staten. Het is niet de bedoeling om een volledig overzicht te geven van de moderne Cubaanse geschiedenis. Het leek ons veel belangrijker stil te staan bij lessen en theoretische kwesties die van belang kunnen zijn voor jongeren en arbeiders die vandaag de dag een consequente antikapitalistische strijd willen voeren.

Toegegeven, het is wel een zeer aangenaam zicht om de twee leiders van het Franse extreem-rechtse Front National, Bruno Mégret en Jean Marie Le Pen, met getrokken messen en schuimbekkend elkaar te lijf te zien gaan. Wat is er toch aan de hand in deze partij? Wij stelden de vraag aan Manuel Abramowicz, journalist bij Résistances en auteur van verschillende werken over uiterst-rechts.

In de maand oktober hebben de Franse scholieren gedurende drie weken een indrukwekkende strijd gevoerd voor een verbetering van het onderwijs. Het hoogtepunt van de beweging was op 15 oktober, toen meer dan een half miljoen jongeren doorheen heel Frankrijk op straat kwamen.

"In Jakarta gingen de studenten over tot de oprichting van een straatparlement op het Merkeda-plein in het centrum van de stad, organiseerden ze dagelijks een betoging en probeerden ze om net als in mei en september het parlement te gaan bezetten." Een ooggetuigenverslag van Jean Duval, die net terug is uit Indonesië.

De meeste Europeanen kijken als een vis in een bokaal naar het spektakel rond de seksperikelen van de Amerikaanse president. Hoe is het mogelijk dat de machtigste politicus van deze planeet zijn job dreigt te verliezen wegens schuinschaatserij? En jongens, de hypocrisie van het gebeuren! Het Star-rapport dat onder druk van de preutse Republikeinen werd vrijgegeven bevat meer schunnigheden dan in een volledige jaargang van de Jerry Springer show worden weggeknipt.

Vorige maand protesteerden een half miljoen Franse jongeren voor meer middelen voor het onderwijs en tegen overvolle klassen. Een prachtige beweging die prompt oktober '98 genoemd werd, naar analogie met de studentenprotesten van mei '68. De media vond het pas interessant toen enkele honderden jongeren van de beweging gingen gebruik maken om een spoor van vernielingen aan te richten. Nochtans zijn er veel interessantere dingen te vertellen over deze revolte.

Sinds 1996 ligt het openbaar onderwijs in Oostenrijk zwaar onder vuur. De regering wil het budget voor het openbaar onderwijsnet terugschroeven. In de lente van dit jaar werd er beslist geen overuren meer uit te betalen en ook de betaling voor speciale lessen zoals skilessen en schooluitstappen werd stop gezet. De Oostenrijkse Studentenvakbond besliste dan ook tot het organiseren van een nationale actiedag tegen de besparingen, op 23 oktober.

Na achttien jaar Tories werden de conservatieven door het kiespubliek uitgespuwd en sleepte Labour onder Blair een klinkende verkiezingsoverwinning in de wacht, die het Lagerhuis waar ze 116 zetels op overschot hebben bijna deed kapseizen naar links. Links?

Wat volgt is een interview met Vera Dimitrievna Arfanas, voorzitster van het arbeiderscomité van de OAO Rosselmash-fabriek. Het is uiteraard een vertaling en werd overgenomen uit de Russische Marxistische krant Rabochaya Demokratiya (Arbeiders Democratie), nummer 45, augustus 1998.

De dreiging van een terugkeer van rechts werd bezworen op 20 september bij de stembusslag in Zweden. Ondanks een historisch dieptepunt in haar verkiezingsresultaat en een lage opkomst naar Zweedse maatstaven kan de sociaal-democratie aan de macht blijven.

De verrassing van de Duitse verkiezingen was niet zozeer de nederlaag van Bondskanselier Kohl, maar wel de grootte van zijn nederlaag en de klinkende overwinning van de linkse partijen: de SPD, groenen en de ex-communisten van de PDS die voor het eerst de 5% drempel hebben overschreden. Na zestien jaar Kohl was de boodschap duidelijk: genoeg is genoeg! De vraag is nu wat een rood-groene coalitie onder Duitslands nieuwe wonder boy Schröder ervan zal bakken.

We hebben reeds uitvoerig aandacht besteed aan de revolutionaire gebeurtenissen in Indonesië en de val van Soeharto. Marc Slane, een van onze medewerkers, ging ter plaatse een kijkje nemen en kwam enthousiast en vol verhalen terug. Wij willen echter meer doen dan alleen maar informatie verstrekken. We willen ook analyseren, theoretisch onderbouwen en op basis daarvan tussenkomen om invloed te winnen voor marxistische ideeën. De geschiedenis is helaas maar al te rijk aan mislukte revoluties die in tranen en vooral bloed eindigden. Wat we vandaag in Indonesië meemaken, is het begin van een revolutie. Een revolutie die niet zal stoppen aan de grenzen van dit onmetelijke eilandenarchipel.

De Russische arbeidersklasse in verzet tegen de rampzalige economische situatie.

Deze zomer ontmoetten we Lasse, een Deense "leerjongen"-schilder. In het Deense model, nog recent opgehemeld door onze minister Miet Smet, moeten vele jongeren een stage- of leercontract periode doormaken waarbij zij slechts een fractie van het normale loon verdienen. Het belet hen niet om actief aan de arbeidersstrijd deel te nemen, zoals uit dit interview zal blijken. Lasse vertelt ons over de recente algemene staking in Denemarken

Eén van onze medewerkers trok naar Indonesië en maakte en kwam terug met een verslag van de situatie in Jakarta na de afzetting van Soeharto.

Aan de oppervlakte lijkt de Mexicaanse economie volledig hersteld van de ineenstorting van haar munt in 1994/95. Sommige internationale analisten zeggen zelfs dat Mexico een voorbeeld is voor de Aziatische economieën om snel uit hun recessie te komen. De realiteit is echter lichtjes anders. Na de angstwekkende terugval van de economische groei met 6,2% in 1995 werd er in 1996 reeds terug een indrukwekkende groei van 7% (officieel cijfer) opgetekend. Als je het gemiddelde van deze cijfers verspreid over de periode van 3 jaar kom je aan een jaarlijkse groei van enkel 1,8%. Terzelfder tijd groeide de bevolking a rato van 1,9% per jaar. Volgens een universitaire studie zijn de netto lonen, in plaats van te stijgen ten gevolge van de economische groei, gedaald met 34,5% de afgelopen 3 jaar. Deze daling van de lonen kadert in een trend op langere termijn. Zo is bijvoorbeeld de koopkracht van het legale minimumloon vandaag slechts 25% van wat het was in 1980.

Marx stelde ooit dat op lange termijn onze kapitalistische samenleving ofwel zou vervangen worden door een socialistische, ofwel zou teruggegooid worden naar het stenen tijdperk. De situatie vandaag in Afghanistan is een treffende illustratie van wat het stenen tijdperk in realiteit betekent.

De nucleaire proeven in het Indisch subcontinent hebben de wereld opgeschrikt. De vijf traditionele kernmogendheden, die gezamenlijk reeds meer dan 4000 nucleaire proeven hebben uitgevoed met de VS op kop steken een vermanende vinger uit naar India en Pakistan en hebben een reeks economische sancties opgelegd.

Op donderdag 7 mei stemde het Deense parlement een wet om een einde te maken aan de algemene staking van een half miljoen arbeiders uit de privé-sector. Deze staking heeft 11 dagen geduurd, vertoonde een zwaar offensief karakter en zal ongetwijfeld een zware stempel drukken op de sociale en politieke gebeurtenissen van de komende periode.

"Ze veranderen werk in slavenarbeid (bij Olympic Airways). We geloven niet dat de arbeiders en bedienden van Olympic slaven zullen worden." Met deze woorden vatte Manolis Patestos, de belangrijkste vakbondsleider bij Olympic Airways, de reactie van de arbeiders tegen het zwaar bezuinigingsprogramma van de sociaal-democratische regering Simitis naar aanleiding van de devaluatie van de drachma samen.

Met de goedkeuring op 22 mei ll. van het bereikte "historisch" vredesakkoord over Noord-Ierland , gaf 71,12% van de plaatselijke bevolking vooral uiting aan hun wil een einde te maken aan decennia van sektarisme, geweld, intimidatie en verloren levens. Kan dit akkoord echter vrede brengen?

Tijdens het schrijven van dit artikel bereikte ons via het Internet het fantastische bericht dat president Suharto van Indonesië is afgetreden. Dit is een zeer belangrijke overwinning voor de arbeidersklasse in heel de wereld. Weinig despoten kwamen aan de macht op basis van een bloedbad zo omvangrijk als datgene wat Suharto’s veiligheidstroepen aanrichtten tijdens en onmiddellijk na zijn staatsgreep in 1965. Weinig dictators sloegen zo’n groot gat in de sociale en politieke geschiedenis van een land. Toen we in 1988 het land bezochten was zelfs de minste toespeling op politiek tijdens een gesprek met Indonesische studenten voldoende om deze nochtans zo gastvrije, vriendelijke en joviale mensen te zien verstrakken en schichtig om zich heen te zien kijken. De Indonesische studenten en arbeiders zijn dan ook van zeer ver moeten terugkomen om deze prachtige overwinning te behalen, die tussen alle retrospectieven, herdenkingen en debatten door, veruit de schitterendste ode is aan de revolte van mei ’68. De strijd voor een democratisch en socialistisch Indonesië is daarmee natuurlijk nog lang niet gestreden: met het aantreden van voormalig vice-president Habibie tracht het Indonesische establishment zich te stabiliseren door een Suharto regime zonder Suharto, waarin het gewicht van de militairen zelfs nog toeneemt. Maar toch werd een belangrijke veldslag gewonnen. Tijd dus voor een bilan.

Van de euforie na de val van het stalinisme blijft niet veel meer overeind. Sindsdien is de situatie op wereldvlak ingrijpend veranderd. De huidige periode vertoont fundamentele verschillen met de periode van relatieve stabiliteit en "vrede" die ontstond door de opdeling van de wereld tussen de twee grote machtsblokken, VS en USSR. De huidige periode vertoont dan ook meer gelijkenis met de situatie van honderd jaar geleden dan met de periode van kapitalistische groei tussen 1948 en 1974. De enorme veranderingen creëerden de voorwaarden voor grote instabiliteit in belangrijke delen van de wereld. De crisis in Irak, die we in het vorige nr. van VONK uitvoerig behandelden, is daarvan een symptoom. Maar het verscherpen van de crisis in de Balkan omvat gevaren die potentieel nog veel groter zijn.

Manilla, juli 1997 . Het is regenseizoen op de Filippijnen en dat gaat niet ongemerkt voorbij. Een wolkbreuk zet de straten van de hoofdstad binnen de vijf minuten blank op een er grondige manier: straatventers trachten ijlings hun waar in veiligheid te brengen met gammele fietsen en karretjes, kniediep in het water, hun gerafelde T-shirts en shorts (de "nationale klederdracht" van de Filippijnen) doorweekt. Het regenwater weet niet waarheen te stromen, want de legendarische en zo vaak bezongen Manilla Bay met haar vlammende zonsondergangen is niet meer: drooggelegd ten bate van het zoveelste megalomane vastgoedproject waar alleen de superrijke Filippijnse oligarchie beter van wordt.

Nor Andino is een consortium van de Belgische energieholding Tractebel in Zuid-Amerika. Het levert elektriciteit aan de grote verbruikers in het noorden van Chili, zoals de kopermijnen. Daar het Chileense bedrijf Endesa besloten heeft om een pijplijn voor transport van aardgas te bouwen van Argentinië naar Chili, verwacht Nor Andino zware concurrentie.

Voor het eerst sinds de massale werkloosheid een permanent gegeven is geworden in Frankrijk is er een beweging van de werklozen van de grond gekomen over het hele land. Deze beweging is er ook in geslaagd de hand te reiken aan de vakbeweging.

De barmhartige ongerustheid van de internationale media voor de "geestelijke" gezondheid van de mensheid en van de Cubaanse bevolking in het bijzonder is echt ontroerend. Ondanks het "evangelisch" karakter van het Pausbezoek werd het snel duidelijk dat het Vaticaan van de gelegenheid gebruik wenste te maken om het regime de les te spellen over het gebrek aan democratie en mensenrechten.

Het heeft geen haar gescheeld, of Bagdad was opnieuw onder een bommentapijt bedolven geweest. Dat hierbij vele onschuldige slachtoffers zouden gevallen zijn, werd zelfs toegegeven door de Amerikaanse administratie. Natuurlijk zou het niet hun fout zijn geweest, maar die van Saddam Hoessein die de Amerikanen en hun "bondgenoten" geen andere keus zou gelaten hebben dan zijn land in vuur en vlam te steken. Dat het uiteindelijk zover niet is gekomen heeft verschillende oorzaken. Niet zozeer de diplomatieke talenten van Kofi Annan zijn verantwoordelijk voor het uitblijven van geweld, maar wel de ongunstige krachtsverhoudingen in binnen- en buitenland voor een gewapend treffen. Kofi Annan onderhield tijdens zijn onder-handelingen met de Irakese auto-riteiten trouwens continu contacten met Madeleine Albright, wat aantoont dat ook de Amerikaanse regering wanhopig op zoek was naar een diplomatieke oplossing. Eens de oorlogsmachine op gang was gekomen, was ze moeilijk te stoppen. Enkel een volledige capitulatie van Saddam Hoessein voor de eisen van de VN kon Washington nog van een te groot gezichtsverlies redden. Hoe dan ook, met hun militair machts-vertoon in het Golfgebied hebben de Amerikanen niet alleen Irak, maar de hele wereld één zaak duidelijk willen maken: "Wij zijn de baas op planeet aarde, en ieder die niet naar onze pijpen danst weze gewaarschuwd." En deze boodschap was vooral gericht aan de zogenaamde Derde Wereld, waar de kapitalistische crisis onvermijdelijk nieuwe sociale en politieke omwentelingen zal inluiden.

Trouwe lezers van dit blad weten dat we als marxisten steeds het internationalisme hoog in ons vaandel dragen. We onderhouden dan ook nauwe contacten met gelijkgezinden in een steeds groter aantal landen over heel de wereld. Mexico is er daar één van.

De voorzitter van de AFL-CIO, John Sweeney, heeft met z’n bezoek aan Mexico een nieuwe koers ingezet. Buiten een ontmoeting met de Mexicaanse president Zedillo had hij ontmoetingen met onafhankelijke vakbondsfederaties zoals de Nationale Vakbond van Arbeiders, wat toch veel belangrijker is.

Subcategorieën

Europa Aantal artikelen: 400

Noord-Amerika Aantal artikelen: 92

Latijns-Amerika Aantal artikelen: 386

Midden-Oosten Aantal artikelen: 136

Azië Aantal artikelen: 108

Afrika Aantal artikelen: 61

Nederland Aantal artikelen: 15