01
zo, juni

Europa

Denemarken Duitsland EU

We geven hier enkele uitspraken van hoge Europese functionarissen. Hun woorden tonen onmiskenbaar waar de EU werkelijk voor staat.

Europa heeft nu een grondwet. Dit is een grondwet die ondanks alle tierlantijn over nobele waarden – we horen de 9de Symfonie van Beethoven al op de achtergrond – gemaakt is voor de belangen van de kapitalisten in Europa. Wij, de gewone mensen, zijn hierbij de grote verliezers.

In kringen van het Vlaamse patronaat wordt steeds meer gesproken over het ‘Deense model’, met name een rechtse minderheidsregering met steun van extreem-rechts van op de oppositiebanken. Wij spraken over die beruchte alliantie tussen rechts en extreem-rechts in Denemarken met een Deense kameraad.

In maart 2005 organiseert de Partito della Rifondazione Comunista zijn zesde nationaal congres. De partijsecretaris Bertinotti heeft een scherp draai naar rechts gemaakt en bijvoorbeeld zijn standpunt over Irak opgegeven om in coalitie met centrum-links te kunnen treden. Onze Italiaanse zusterorganisatie FalceMartello zal een eigen document naar voren brengen op het congres. Een verslag van Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Uitvoerend Bestuur van de PRC.

In oktober hielden de arbeiders van de Duitse Opel-fabriek in Bochum een wilde staking. Daarmee deden ze hoop opleven bij vele syndicalisten. Maar na zes dagen besliste 70 procent van de arbeiders opnieuw aan de slag te gaan. Welke lessen kunnen we uit deze spontane uitbarsting trekken?

Duitsland is in de ban van een zomers sociaal protest dat tot in de herst is doorgelopen. Het patronaat doet de 35 uren in talrijke bedrijven springen en de regering van de rechtse socialistische leider Schröder heeft een aanval ingezet tegen de werklozen. Lees meer over wat er in het hart van Europa plaatsvindt.

De Standaard (20/09) publiceerde onlangs een analyse over de positie van Tony Blair. “De zittende premier is zich er maar al te goed van bewust dat de enige serieuze oppositie die hij te duchten heeft, vanuit zijn eigen partij komt.” Wie beweerde dat de Labour Party volledig verkocht is?

We ontvingen dit verslag vanuit Moskou kort na de bestorming van de school in Beslan, met zijn gruwelijke afloop. Het gaat in op de verdeeldheid die bestond tussen de bewoners van Beslan en de autoriteiten.

Het kabinet Balkenende is op ramkoers met de vakbeweging. Het zo gevierde 'Poldermodel' van overleg en opbouwende dialoog tussen de sociale klassen kapseist. De Nederlandse arbeidersklasse ontwaakt uit een lange winterslaap. Meer lees je hieronder.

Met hun beleid van tegenhervormingen behoorden Tony Blair en Gerard Schröder tot de verliezers in de Europese verkiezingen. Sinds de Tweede Wereldoorlog scoorde de SPD voor de eerste keer niet meer dan 22,5 procent van de stemmen in de nationale verkiezingen van 13 juni 2004.

De resultaten van de Europese verkiezingen geven een duidelijk beeld van de heersende stemming in Europa. De uitslagen kunnen met twee woorden worden opgesomd: woede en ontgoocheling. De woede kon overal gezien worden aan het gemeenschappelijke kenmerk van deze verkiezingen: het verlies van de politieke partijen die aan de macht zijn.

Op zaterdag 5 juni betoogden de twee grote vakbonden ACV en ABVV in Brussel tegen de maatregel Bolkestein. Hoewel het absoluut nodig is dat er massaal actie wordt gevoerd tegen deze maatregel, was de opkomst van 5.000 betogers zeker niet massaal te noemen. Maar wat is nu die richtlijn Bolkestein waar de vakbonden moord en brand over schreeuwen? Is die echt zo moeilijk te begrijpen dat er geen volk tegen te mobiliseren is?

De Franse rechtse regering van Raffarin heeft een vernederende nederlaag geleden bij de regionale verkiezingen. De traditionale linkse partijen, de socialisten en de communisten, worden hier veel sterker van. Maar hun grote stemmenwinst betekent niet dat hun programma omarmd wordt door de werkende bevolking.

Er is een wet die zegt dat wanneer de massa’s zich in beweging zetten, zij zich onvermijdelijk eerst zullen uitdrukken via de traditionele massaorganisaties. Indien iemand hieraan twijfelt, neem dan de gebeurtenissen in Spanje als voorbeeld.

De rechterzijde in Spanje heeft tijdens de verkiezingen van 14 maart duidelijk en ondubbelzinnig het onderspit gedolven. Hier volgt een spoedanalyse van onze zusterorganisatie El Militante over de massabetogingen van de laatste dagen en de uiteindelijke uitslag van de Spaanse verkiezingen.

Deze morgen om 7u30 ontploften tegelijkertijd verschillende bommen in de treinen en stations waar veel pendelaars in zitten uit de arbeiderswijken rond de Spaanse hoofdstad Madrid. Tot nu toe worden er 186 dodelijke slachtoffers geteld en meer dan duizend gewonden. Hier volgt een snelle marxistische analyse.

Vandaag, dertig jaar na de Portugese revolutie, publiceren we een artikel uit het juni-nummer 1994 van Vonk. Hierin wordt door André Gonsalis de Anjerrevolutie beschreven aan de hand van vele persoonlijke getuigenissen.

Na achttien maanden van onderhandelen zijn de gesprekken over een Europese grondwet op een mislukking uitgedraaid. Verschillende redenen worden aangehaald om die mislukking te verklaren, maar de echte oorzaak moeten we gaan zoeken in de fundamentele tegenstellingen tussen de Europese lidstaten.

Duitsland is een nieuwe periode van onrust en instabiliteit betreden nu de regering van Schröder aanval na aanval uitvoert: op de welvaartsstaat, de arbeidersklasse, de armen, de zieken, de gepensioneerden. Toch is er een ontzaglijk potentieel voor een sterke beweging tegen de toenemende ongelijkheid en de ontmanteling van de welvaartsstaat.

De sterke radicalisering in de Servische maatschappij houdt aan, zoals duidelijk werd na de verkiezingen van vorige week, die voor de derde maal op rij mislukt zijn. De werkende mensen van Servië bleven gewoon thuis en negeerden de oproepen van de regering om een president te kiezen. De verkiezingsresultaten toonden duidelijk aan hoe diep de crisis in het land is en hoe onpopulair en zwak de pro-westerse heersende kliek in werkelijkheid is.

Op dinsdag 18 november arriveerde president George Bush in Buckingham Palace voor een driedaags staatsbezoek, compleet met rode lopers, banketten en kanonsalvo’s. Buiten de paleispoorten werd een grote veiligheidsoperatie opgezet, want de Britse regering verwachtte een zee van betogers tegen dit bezoek.

Er dreigt een ineenstorting van de Europese welvaartsstaat.Tot deze conclusie komt ondermeer het centrale Nederlandse Planbureau (NPB). Deze stelling wordt eveneens beaamd door kleinburgers zoals Yves Desmet, politiek hoofdredacteur van de krant De Morgen. Wat meer is, de stoute kapitalisten zijn verantwoordelijk voor dit naderende onheil.

Het referendum in Zweden over de invoering van de euro zondag 14 september heeft de plannen van de Zweedse big business grondig verstoord. De overwinning van ‘nee’, ondanks de moord op Anna Lindh, is een aanduiding van de toenemende polarisatie tussen de klassen.

Elk nieuw bewijsstuk gepresenteerd aan de onderzoekscommissie van Hutton licht het deksel een beetje meer van de doofpot van de Britse overheid inzake de Iraakse wapens en de dood van wapenexpert Dr. David Kelly. We publiceren hier het editoriaal van ons Britse zusterblad Socialist Appeal.

Met meer dan 2 miljoen leden is IG Metall de grootste industrievakbond in Europa. De uitkomst van de crisis in deze vakbond, na de eerste zware syndicale nederlaag in vijftig jaar, zal ook gevolgen hebben voor het syndicalisme buiten de Duitse grenzen. Daarom publiceren wij een korte analyse en een interview met een linkse vakbondsleider over de situatie in de Duitse metaalvakbond.

Tijdens juni kampte Frankrijk verder met sociaal protest. Hoewel het hoogtepunt momenteel voorbij is, heeft de regering de strijd om de publieke opinie niet gewonnen. Het gebrek aan perspectief van de vakbondsleiding en de PS heeft nochtans de huidige impasse mee in de hand gewerkt.

In de Duitse stad Wiesbaden kwamen in maart duizenden mensen op straat om te protesteren tegen de oorlog in Irak. Nu de massaprotesten stilliggen, slaan rechtse politici terug door de leiders van de anti-oorlogsactivisten te straffen.

Het spook van de 'pensioenhervorming' waart door Europa. Na Oostenrijk, Frankrijk en Spanje, waar rechtse regeringen aan de macht zijn, is nu Duitsland aan zet. Hier delen echter de sociaal-democraten de lakens uit. En dat zorgt voor wrevel bij de vakbonden en de militante basis.

Sinds 2001 is Italië getuige van een ononderbroken reeks massamobilisaties. Geen enkele massabeweging kan echter blijven voortgaan indien ze niet op zijn minst enkele resultaten boekt. Geen enkele massabeweging ontwikkelt zich in een rechte lijn voorwaarts. Een analyse van Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Comité van de Partito Rifundazione Comunista en redacteur van ons Italiaanse zusterblad FalceMartello.

In de laatste periode zagen we in het ene Europese land na het andere de arbeidersklasse terug op het toneel verschijnen met massale stakingen. Oostenrijk heeft dit terrein nu ook betreden. Een verslag van Gernot Trausmuth, redacteur voor ons Oostenrijkse blad/website.

Met de oorlog tegen Irak zijn de plannen voor een Europees leger in een stroomversnelling geraakt. De Europese heersende klasse wil haar economische macht consolideren en verder uitbreiden door militaire macht.

De Franse lente ruikt weer een beetje naar mei '68. Het sociaal protest zwelt aan tegen de pensioenhervorming van de rechtse regering. Miljoenen hebben reeds betoogd. Staat een algemene staking nu op de agenda bij onze zuiderburen? Greg Oxley vertelt ons vanuit Parijs hoe de vork in de steel zit.

Op 26 maart stapten een miljoen studenten door de straten in meer dan zeventig steden van Spanje. De betogingen werden vooral georganiseerd door het Sindicato de Estudiantes (de Spaanse Studentenvakbond) en maken deel uit van een campagne die een algemene staking tegen de oorlog eist.

Het stinkt in voormalig Joegoslavië. Twee jaar na de omverwerping van Milosevic blijft het land de voetzoeker in het kruitvat van de Balkan. De hoop dat het post-Milosevic tijdperk er een zou zijn van ‘normale’ politiek en relatieve stabiliteit is na de moord op de Servische eerste minister Zoran Djindjic in duigen gevallen.

Labour heeft al jaren de meest rechtse sociaal-democratische leiding. Wie had een jaar geleden kunnen dromen dat die rechtse leiding zo sterk aangevallen zou worden vanuit haar eigen rangen? Dat is een mooi lesje dialectiek voor alle uiterst linkse groepjes die artificiële 'massapartijen' uitbouwen en hun rug keren naar de bestaande massaorganisaties.

Op dinsdag 4 maart stemden 122 parlementsleden van Labour tegen hun eigen Labour-regering over de kwestie Irak. Zonder de steun van de Conservatieven, de aartsvijanden van New Labour, zou Tony Blair verslagen geworden zijn. Zijn positie binnen en buiten de partij wordt hoe langer hoe meer onhoudbaar. Zijn legitimiteit als leider van Groot-Brittannië vermindert elke dag, bij elke massabetoging en bij elk Labour-parlementslid dat zich van hem afkeert.

Op 5 maart riep de Spaanse Studentenvakbond met de steun van andere organisaties op tot een nationale studentenstaking, in navolging van de oproep van National Youth and Students Peace Coalition (NYSPC) in de Verenigde Staten (www.nyspc.net/home.html). Dit maakte deel uit van een internationale actie van studenten uit Canada, Pakistan, Frankrijk, Groot-Brittannië en vele andere landen waar studenten de klaslokalen verlieten om te staken tegen de oorlog in Irak.

Uit Italië bereikte ons net het bericht dat de grootste havenvakbond alle transport van oorlogsmaterieel voor de troepenopbouw in de Golf boycot. Al geruime tijd is dat een van onze centrale oproepen in België. Werkenden die iets te maken hebben met het transport (treinpersoneel, havenarbeiders, onderhoudswerkers enzovoort) kunnen actie ondernemen en de leiding van hun vakbond onder druk zetten om dit transport te boycotten. Verschillende vakbondsleden hebben verklaard daartoe bereid te zijn. In Italië bewijzen ze dat het ook mogelijk is. Een na te volgen voorbeeld. Wie neemt in België de handschoen op?

Eigenlijk zijn de Nederlandse sociaal-democraten van de PVDA er in deze verkiezingen heel goedkoop van af gekomen. Na tot voor kort mee het gezicht te zijn geweest van het paars sociaal-uitverkoopbeleid, zijn ze er wonderwel in geslaagd een aanzienlijk deel van de kamerzetels te heroveren. Het christen-democratische CDA mag dan wel iets groter blijven, maar daar zal je hen niet over horen klagen. Reeds tijdens de aanloop naar de verkiezingen werd te pas en te onpas benadrukt hoe, in de ogen van de PVDA-top, deze de voorkeur genoot als eventuele coalitiepartner.
Pagina 7 van 9