01
zo, juni

Europa

Denemarken Duitsland EU

Het Ierse referendum van 12 juni heeft de EU opnieuw in een crisis gestort. Dit is slechts het topje van de ijsberg want in de andere Europese landen durft de regering zelfs geen referendum te organiseren.

De overwinning van de Tories bij de recente gemeenteraadsverkiezingen kondigt hun waarschijnlijke zege aan bij de volgende wetgevende verkiezingen. In theorie is het nog steeds mogelijk voor de leiding van de Labour Party om zich te herpakken. Ze lijkt echter totaal onmachtig om de desastreuze koers de keren.

Mei 1968 was de grootste revolutionaire staking ooit. Nochtans vond ze plaats op het hoogtepunt van een lange economische expansie. Net zoals nu verklaarde men toen klassenstrijd en revolutie als iets van het verleden. Deze machtige beweging kwam schijnbaar vanuit het niets.

Zaterdag 22 maart betoogde ‘Nederland bekent kleur' in Amsterdam tegen uiterst-rechtse figuren zoals Wilders en Verdonk. De opkomst viel spijtig genoeg nogal mager uit. Tijd dus voor de Nederlandse linkerzijde om zich even te bezinnen over de volgende stappen.

De Lijst Pim Fortuyn bestaat niet meer. Na de dood van Fortuyn kwamen er wel veel imitators, maar de meeste partijtjes kregen niks voor elkaar. Nu zijn er evenwel nieuwe fenomenen zoals Geert Wilders en Trots op Nederland, die duidelijk meer succes oogsten.

In het recht van de Europese Unie wordt met geen woord gerept over de werkstaking. Desondanks heeft het Hof van Justitie zich onlangs in twee arresten uitgesproken over collectieve acties. In beide gevallen beten de vakbonden in het zand.

De staking in de Fordfabriek van Sint-Petersburg is symptomatisch. Na de ineenstorting van de jaren '90 is de de Russische economie nu aan het groeien. Daardoor krijgt de werkende klasse opnieuw vertrouwen. Een overwinning van de Fordarbeiders zou het vertrouwen van de hele werkende klasse enorm versterken. Ze hebben uw hulp nodig.

Eind november organiseerden Nederlandse scholieren verschillende demonstraties, waaronder enkele die behoorlijk uit de hand liepen. Media en politiek leggen natuurlijk de schuld eenzijdig bij de jongeren, terwijl de regering en de politie buiten schot blijven.

Sarkozy kiest bewust voor de confrontatie met de grote bataljons van de Franse arbeidersbeweging. Zijn strategie is duidelijk: pak de sterke secties van de arbeidersklasse aan, reken op de zwakke vakbondsleiding, pak hen eerst aan als voorbereiding op een veralgemeende aanval op de arbeidersklasse.

Het bestaat nog, het ongerepte Griekse eiland: de legendarische gastvrijheid, de rust, het flegma en de Griekse goede smaak, de eeuwenoude gebruiken en tradities. En toch kan zelfs Lesbos niet ontsnappen aan de wrede kapitalistische wereld.

Vorige zaterdag 20 oktober trokken honderdduizenden arbeiders, bedienden en jongeren de straat op in Rome. De twee grootste linkse dagbladen, Il Manifesto en Liberazione (het blad van de PRC), riepen daartoe op om van de regering Prodi een koerswijziging te eisen, aangezien die tot nu toe zeer gematigd was.

De Poolse eerste minister Jaroslaw Kaczynski en zijn partij PiS zitten in moeilijkheden. Daardoor wankelt het regime van hem en zijn tweelingbroer, Lech Kaczynski, die president van Polen is.

De resultaten van de Griekse verkiezingen waren een duidelijke uitdrukking van de verlinksing en sociale polarisatie in de samenleving. De rechtse regeringspartij Nieuwe Democratie (ND) verloor 3,53 procent. Toch is de grootste verliezer onmiskenbaar de sociaal-democratische Pasok. De echte winnaars zijn de linkse partijen KKE en Syriza.

Terwijl het Midden-Oosten steeds dieper wegzakt in een vicieuze cirkel van dood en vernieling, zet de Eerwaarde Tony Blair opnieuw een stapje op het wereldtoneel, deze keer als internationale gezant voor het Midden-Oosten.

De tweede ronde van de wetgevende verkiezingen hebben de rechterzijde een absolute meerderheid gegeven in het parlement. De rechterzijde heeft nu sterk de teugels in handen in zowel de ‘Assemblée Nationale’ als in het ‘Elysée’, het presidentieel paleis. Opgepast voor de antisociale pletwals!

Leden van de Labour Party en aangesloten vakbonden werden donderdag 17 mei wakker met het onaangename nieuws dat Gordon Brown, de zogenaamde architect van New Labour, de volgende leider van de Labour Party wordt en meteen ook Eerste Minister, zonder enige vorm van verkiezing. De enige andere kandidaat, John McDonnell, werd van de kieslijst gehouden.

Voor de derde keer op rij heeft links de presidentsverkiezingen verloren in Frankrijk. Hoewel het verzet tegen Sarkozy op zich een hoop mensen mobiliseerde, kon het programma van de PS weinig enthousiasme opwekken. Bijgevolg hebben velen zich laten verleiden door de ‘breuk’ die Sarkozy zogezegd incarneert.

De EU is steeds gebruikt als excuus voor elke besnoeiing in de welvaartsstaat, elke privatisering en elke andere neoliberale maatregel. De Europese multinationals misbruiken de gedachte van eenheid en vrede om hun winstmarges op te drijven en krijgen daarvoor de gewillige hulp van de politici, die dan achteraf een klaagzang houden alsof ze “geen greep hebben op de economie”.

Hier en daar kan je het zelfs in België in de kranten terugvinden: er broeit iets in Kopenhagen. Zoals te verwachten wordt er door de massamedia niet bepaald objectief gerapporteerd. De Standaard vat het kort samen als gaande om relletjes, ontstaan nadat een stel anarchisten volledig terecht uit een kraakpand zijn gezet. Om een idee te krijgen van wat er nu juist gaande is, moeten we er echter iets meer woorden aan vuilmaken.

Terwijl Blair zijn troonopvolging regelt voor Gordon Brown, tonen de peilingen hoe laag de steun voor Labour is gevallen. Bij de volgende verkiezingen kunnen de Tories terugkeren.

Een coalitie tussen CDA, PvdA en Christen-Unie lijkt in de maak. Dit wordt voorgesteld als een ‘linkser kabinet’, maar dat zal een leugen blijken. De peilingen tonen dat dit kabinet onpopulair is, zelfs voor de eigenlijke regeringsvorming.

Op 22 november 2006 heeft de Europese Commissie een Groenboek voorgesteld met als titel De modernisering van het arbeidsrecht met het oog op de uitdagingen van de 21e eeuw. Daarmee willen ze een hyperliberaal arbeidsrecht installeren, een bevoegdheid die Europa nochtans ontbreekt.

In Nederland bezorgde de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2006 de linkerzijde – met de SP op kop – een fenomenale, historische overwinning, ondanks het lichte verlies van GroenLinks (-1) en het falen van de PvdA (-9). De SP verdrievoudigde bijna haar zetelwinst door van 9 zetels (in 2003) naar 25 zetels te springen.

Met de monsterzege van de SP vervoegt Nederland de voorhoede van de klassenstrijd in Europa. Op een tijdspanne van enkele jaren zwaaide de slinger wild van rechts naar links. Het land van de sociale consensus is het land van het sociaal conflict geworden.

Voor alle kameraden komt het tragische nieuws van het vroegtijdige overlijden van Phil Mitchinson aan als een zware schok. Phil Mitchinson was een leider van de Internationale Marxistische Stroming en de adjunct hoofdredacteur van het marxistische tijdschrift Socialist Appeal, waarvan wij regelmatig artikels vertalen. Spijtig genoeg werd Phil in de nacht van donderdag 16 op vrijdag 17 november het slachtoffer van een hartaanval.

Frankrijk wordt vaak afgebeeld als het moederland van de revolutie. Ze hebben daar inderdaad een prachtige traditie en dat weerspiegelt zich keer op keer in de sociale strijd. Mikael Duthu zakte de afgelopen week af naar Lille en Parijs om deel te nemen aan de mobilisaties.

Stephen Bouquin is als socioloog aan de Franse universiteit van Amiens niet alleen een scherpzinnig waarnemer van de woelige jongerenstrijd in Frankrijk. Hij neemt er ook actief aan deel. Een gesprek met hem geeft ons een beter inzicht in het inspirerende verzet van de jeugd tegen de CPE.

De linkse zege bij de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen is de politieke vertaling van de sociale strijd tegen de rechtse regering en vooral van de enorme syndicale protesten sinds 2004. Eigenlijk dient de linkerzijde deze uitslag te gebruiken om Balkenende ten val te brengen.

Vergelijkingen met mei ’68 zijn momenteel in Frankrijk niet uit de lucht gegrepen. Verschillende universiteiten liggen plat en de vakbonden betogen ook tegen de invoering van de CPE. We interviewden iemand die deelneemt als lid van de vakbond SNES-Sup, met name Stephen Bouquin, hoogleraar sociologie aan de universiteit van Amiens.

Op 14 december 2005 nam de politieke commissie van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa een ontwerp van resolutie aan waarin ze het communisme veroordelen. De misdaden van het stalinisme worden handig gebruikt om de hele communistische beweging te criminaliseren. Daarom organiseerden verschillende linksen een petitie.

De Linkspartei in Duitsland doet ook in België de hoop opleven dat een grote partij links van de sociaal-democratie mogelijk is. Niet alleen klein-links klampt zich aan het voorbeeld vast. Ook binnen de voorhoede van de arbeidersbeweging wordt het debat gevoerd, zeker nu de SP.a-leiding zo arrogant reageert tegen de vakbondseisen. Daarom gaan wij hier dieper in op het ontstaan en de perspectieven voor de Linkspartei.

Wat we in Frankrijk zien is een opstand van jongeren – niet van de gelukkige jeugd, wel van de meest onderdrukte, verschopte en wanhopige jeugd. De methoden die deze jeugd aanwendt, zijn zeker niet de methoden van de arbeidersbeweging. Maar kan de oorzaak voor hun brute methodes niet gezocht worden bij het opgroeien in pure ellende en het voortdurend geconfronteerd worden met politiegeweld? We moeten solidair zijn met deze jeugd in opstand, hen uitleggen dat geen enkele rel, hoe fel en wijdverspreid ook, hun problemen kan oplossen.

Iedereen die vreesde dat Blairs ‘antiterreurbeleid’ nefaste gevolgen zou hebben voor de burgervrijheden, krijgt gelijk. Hiervoor hoef je maar naar de conferentie van Labour in Brighton te kijken. De 82-jarige Walter Wolfgang, die het nazisme in Duitsland ontvluchtte in 1937, werd brutaal uit de zaal verwijderd door een stel bullebakken.

De Duitse verkiezingen draaiden uit op een impasse. De klassenpolarisatie wordt steeds duidelijker. Het meest opvallend was het sterke resultaat van de Linkse Partij, die niet alleen goed scoorde in de historische bastions van de PDS maar eveneens flink wat stemmen binnenrijfde in het 'rijke' westen.

Nu al staat vast dat de parlementsverkiezingen in Duitsland een politieke aardverschuiving zullen teweegbrengen. De nieuwe Linkse Partij kan volgens peilingen rekenen op ongeveer 10 procent van de stemmen. In Oost-Duitsland lijkt de Linkse Partij met 30 procent zelfs de grootste partij te worden. Na Nederland en Frankrijk, die de Europese grondwet als een boemerang in hun gezicht kregen, heeft België er dus opnieuw een buurland bij waar aanhoudende aanvallen op de arbeidersklasse uiteindelijk hebben geleid tot een verbreking van de politieke stabiliteit.

Deze voormiddag werd Londen opgeschrikt door een reeks bomaanslagen waarbij minstens tientallen doden vielen. Wie de daders ook zijn, ze geven niet om onschuldige slachtoffers. Dit soort activiteiten is volstrekt onaanvaardbaar voor iedereen die de zaak van het socialisme en de werkende klasse verdedigt. Dit soort acties zorgt er enkel voor dat de reactionaire krachten nog harder toeslaan.

Zondag 22 mei verloor de SPD van kanselier Schröder haar traditioneel bastion Noordrijn-Westfalen. De SPD-leiding heeft met haar rechtse beleid de partij op dit punt gebracht. De werkende mensen zijn het kind van de rekening want zij zullen nu nog meer mogen lijden onder een (waarschijnlijke) rechtse coalitieregering van christen-democraten en liberalen.

De reacties van de media en de politiek op de massale neen-stem tegen de Europese Grondwet in Frankrijk en Nederland geven een ontluisterend beeld van onze 'elites', dat deel van de bevolking dat geacht wordt onze samenleving te leiden.

Ook in Europa is de situatie zich aan het keren. Wie had zich tot voor kort kunnen voorstellen dat de machtige EU zo’n opdoffer zou incasseren? Het kapitalisme bevindt zich op alle vlakken in een diepe malaise en de werkende klasse is zich aan het opwarmen. De politisering in Frankrijk gaat met rasse schreden vooruit. De rechterzijde is in crisis, inclusief de leiding van de PS. Vooral de Communistische Partij vaart wel bij haar sterke campagne.

Frankrijk bewees gisteren opnieuw dat ze in de voorhoede zitten van de verlinksing in Europa. Ondanks de immense mediacampagne voor de Europese grondwet hebben de Fransen ‘nee’ gezegd tegen het Europa van de multinationals. De liberale grondwet werd met een meerderheid van 55 procent verworpen.

Labour heeft een historische overwinning geboekt twee weken geleden. Toch valt er weinig enthousiasme op te merken. ‘At least we kept the Tories out’ was de algemene stemming de dag nadat Labour zijn allereerste derde opeenvolgende termijn won.

Wie treedt in wiens voetsporen? Het is moeilijk te zeggen. Nadat de Nederlandse metaalarbeiders verplicht zijn geweest in staking te gaan om het CAO-overleg te deblokkeren, is het de beurt aan de Belgische en Italiaanse metallo’s. Deze gaan bijna tegelijkertijd in staking. De Belgische metaalarbeiders gaan op vrijdag 22 april in staking. In Italië doen ze het een week vroeger op vrijdag 15 april.

We publiceren een aantal foto's van de betoging van 19 maart in Brussel.

We publiceren hier een bijdrage van Georges Debunne over de Europese Grondwet. Aan de vooravond van de betogingen op 19 maart willen wij de kritiek van een linkse vakbondsleider ter beschikking stellen aan syndicalisten, socialisten en de linkerzijde in het algemeen. Deze syndicale kritiek zou veel huidige vakbondsleiders moeten doen blozen voor hun ‘kritische’ steun aan de Europese grondwet.

Een sociaal en verenigd Europa kan enkel maar als Europa bevrijd is van het juk van het kapitalisme. De havenarbeiders bewijzen dat er een kracht bestaat die de strijd kan voeren voor zo’n socialistisch Europa.
Pagina 6 van 9