Wat voor presidentschap kunnen we nu van Obama verwachten? Hij mag dan wel veel inspirerende en belovende dingen gezegd hebben tijdens zijn campagne, maar als je tussen de regels leest is het duidelijk dat hij ervoor gezorgd heeft zich tot weinig concreets te verbinden.
De VS hebben een nieuwe president gekozen. Op 20 januari 2009 zal Barack Hussein Obama ingezworen worden als de 44ste president van de Verenigde Staten. Samen met de dramatische wending in de economische situatie, markeert dit een definitief keerpunt in de geschiedenis van het land en de wereld. Een analyse van John Peterson van onze Amerikaanse zusterorganisatie WIL.
De uitbundige beelden op tv laten slechts één conclusie: er is iets fundamenteel veranderd in de VS. De campagne voor Obama heeft zeer veel losgemaakt. Na jaren van frustratie onder Bush en decennia, ja zelfs eeuwen van uitbuiting heeft de onderkant van de samenleving gesproken.
Het is officieel: Barack Obama is de presidentskandidaat van de Democratische Partij. Zijn snelle klim naar nationale bekendheid en zijn eventuele nominatie bezorgt miljoenen werkende mensen en jongeren duizelingen van hoop op werkelijke verandering.
De berichtgeving over de Amerikaanse voorverkiezingen kunnen we gerust een mediahysterie noemen. Over het bitse gevecht tussen Clinton en Obama krijgen we de smeuïge details, wat betreft inhoud blijven we echter op onze honger zitten.
De campagne om de volgende Amerikaanse president te verkiezen komt op volle kracht. De voorverkiezingen zijn begonnen. Zoals gewoonlijk gaan ze gepaard met een hele mediahysterie die laat uitschijnen dat er grote verschillen bestaan tussen de kandidaten.
In elke kapitalistische groeiperiode is er een element van speculatie, maar in de huidige groeiperiode is het speculatieve element belangrijker dan ooit tevoren. Tot nu toe heeft de economie van de VS een recessie kunnen vermijden, maar de groeivertraging is een feit. De Amerikaanse schuldenberg is onhoudbaar. De nervositeit van investeerders manifesteert zich in de crisis op de beurzen.
Toen Bush in 2004 herverkozen werd, zag een groot deel van de linkerzijde alles zwart tegemoet. Wij voorspelden echter dat hij die verkiezingsoverwinning zou betreuren. De neoconservatieve dromen over een toekomstige wereld onder Amerikaanse dominantie zijn omgeslagen in een nachtmerrie voor het Witte Huis.
De Noord-Amerikaanse automobielindustrie ondergaat de tweede grote herstructureringsfase in 25 jaar. In deze context hebben een aantal syndicalisten de handen in elkaar geslagen voor een nieuwe basisbeweging: Soldiers of Solidarity.
Orkaan Katrina en de massale schade die ze aanrichtte, legde op brutale wijze de tegenstellingen tussen rijk en arm in de VS bloot. John Peterson van de Workers International League legt in een interview uit wat het effect is op het bewustzijn van veel Amerikanen.
Katrina zal lang herinnerd worden als een historisch keerpunt. De orkaan weekt nu al heel wat los in de VS. Miljoenen Amerikanen brengen de ramp in verband met de oorlog in Irak, de grote besnoeiingen in de sociale zekerheid, de belastingsverminderingen voor de rijken en de onbekwame voorbereiding op deze moordende storm waarvan de overheid wist dat ze vroeg of laat ging komen. Een verslag van onze Amerikaanse kameraad John Peterson.
Bush is een offensief gestart om de sociale zekerheid te 'hervormen'. Hij wil het Amerikaanse volk ervan te overtuigen dat het pensioensysteem voor ouderen en gehandicapten in een crisis verkeert, en dat privatisering noodzakelijk is om het te redden. Een analyse van onze Amerikaanse zusterorganisatie, the Workers International League.
Voor veel mensen is Bush de verpersoonlijking van alle kwaad in de wereld. Hij is echter meer nog de verpersoonlijking van het Amerikaanse kapitaal, en handelt overeenkomstig.
Volgens sommigen haalt protesteren in België tegen Bush toch niets uit. John Peterson uit de VS verklaart waarom het wél belangrijk is dat we hier onze stem verheffen tegen de spreekbuis van de Amerikaanse multinationals.
De Amerikaanse presidentsverkiezingen wijzen op alweer een keerpunt in het snel veranderende bewustzijn van de Amerikaanse arbeidersklasse. De uitkomst verbrijzelde de hoop van miljoenen mensen die oprecht dachten Bush kwijt te kunnen geraken door voor een ‘minder kwaad’ te stemmen. Een artikel van John Peterson uit de VS.
Een recente peiling van Reuters/DecisionQuest toont dat maar liefst 61 procent van de Amerikanen de afgelopen vier jaar het vertrouwen in hun leiders en instellingen verloor. De verkiezingen worden een nek-aan-nekrace tussen Bush en Kerry. Toch zegt dezelfde peiling dat de Amerikanen beiden beschouwen als zeer middelmatige figuren.
Onlangs vond de Republikeinse nationale conventie plaats in New York, terwijl honderdduizenden door de straten betoogden. Deze demonstraties waren een opmerkelijke heropleving in de protestbeweging die grotendeels in elkaar was gezakt na het begin van de vijandigheden in Irak.
Het gaat niet goed met het land van de vrijheid. Amerika kan de rol van motor van de wereldeconomie niet meer aan. Ondertussen weegt de bezetting van Irak als een loden bol aan het been. Wij spraken over het bewustzijn van de Amerikanen, de nakende verkiezingen, de impact van Fahrenheit 9/11 en tal van andere onderwerpen met John Peterson, oprichter van YFIS en hoofdredacteur van de Amerikaanse Socialist Appeal, het blad van de WIL.
Met zijn nieuwe film Fahrenheit 9/11 zet Michael Moore de Amerikaanse president Bush volledig in zijn blootje. En gelijk heeft hij. Het is toch godgeklaagd dat een stompzinnige en harteloze persoon als Bush zoveel over de wereld heeft te zeggen?
Recente uitspraken van Christian Defouloy, de ‘ex-voorzitter van de Republikeinen in België’, tonen aan dat Bush zelfs steun verliest binnen zijn eigen basis. Dat Defouloy oproept voor een stem voor John Kerry zegt echter al genoeg over deze laatste...
Vanuit de huidige problemen in Irak is het interessant om eens terug te blikken op Vietnam. Daar leden de Amerikanen een zware nederlaag, ondanks hun militaire overmacht. De mythe wil dat de studenten de strijd tegen de Vietnamoorlog aanvoerden. Maar wat zeggen de feiten?
Op het einde van dit jaar mag men ook in de Verenigde Staten naar de stembus. Ook nu weer belooft het een weinig verheffend schouwspel te worden, met twee kandidaten, George W. Bush en John Kerry, die men nauwelijks van elkaar kan onderscheiden.
De nieuwe Amerikaanse militaire doctrine heeft de doos van Pandora geopend. Het ene land na het andere ontwikkelt een agressiever buitenlands beleid. Ook Rusland en Frankrijk behouden zich nu het recht op een ‘preventieve aanval’ voor.
Op 16 juli 2002 publiceerde In Defence of Marxism (www.marxist.com) deze analyse van een interview op BBC Four met de beroemde Amerikaanse schrijver Gore Vidal. Hoewel het artikel al bijna een jaar geleden uitkwam, publiceren we het hier wegens de inzichten die het biedt op de huidige toestand van het Amerikaanse kapitalisme.
Het economische falen van het Romeinse Rijk zaaide politieke verdeeldheid en bracht het Rijk ten val. Dat zou ook het Amerikaanse imperium kunnen overkomen in het begin van de eenentwintigste eeuw, net zoals dit het Britse Rijk overkwam begin twintigste eeuw.
Het Amerikaanse imperialisme heeft af te rekenen met veel tegenslagen. Frankrijk en Rusland dreigen ermee hun veto te gebruiken in de VN-Veiligheidsraad. De belangrijkste bondgenoten kampen met forse tegenstand op het thuisfront. Maar zullen de VS hun beslissing herroepen en hun troepen alsnog terugtrekken? Wij denken van niet.
David May, Amerikaans marxist, blikt terug op het jaar 2002, de band tussen de AFL-CIO vakbonden en de Democratische partij en legt uit waarom het noodzakelijk is te breken met deze kapitalistische partij en te strijden voor een onafhankelijke opstelling van de arbeidersklasse.
Een van de meest verborgen bladzijden van de Amerikaanse geschiedenis, de revolte van de GI's in Vietnam tegen de oorlog, hebben we geprobeerd in dit artikel tot leven te brengen. De herinnering aan de disintegratie van het machtigste leger ter wereld blijft gegrift in het geheugen van de Amerikaanse burgerij. De nieuwe generaties jonge anti-oorlogsactivisten en revolutionairen moeten zich deze geschiedenis nu ook eigen maken.
In politiek en oorlog lacht Vrouwe Fortuna al te kort. Dat mag de regering van Bush Jr. nu ondervinden. Nadat Bush zijn kwestieuze presidentsverkiezing deed vergeten door een ‘glorieuze’ campagne tegen het terrorisme, keerde de crisis van het kapitalisme opnieuw de kansen van Amerika’s ideale cowboy. Het Enronschandaal knaagt aan een van de belangrijkste peilers van het Amerikaans kapitalisme, de burgerlijke staat, en luidt de volgende etappe van de economische crisis in.
Over de apocalyptische taferelen in Manhattan en Washington D.C. is de laatste dagen veel gezegd en geschreven. Los van enkele extremisten is iedereen het eens dat terrorisme verwerpelijk is. Onschuldige mensen sterven of zijn voor het leven verminkt, families en vrienden worden brutaal uit elkaar gerukt. Marxisten gaan akkoord met deze morele verwerping van terrorisme. Maar wij willen verdergaan dan een louter emotionele reactie. Rationeel gezien is terrorisme contraproductief, het speelt in het voordeel van de meest reactionaire delen van de elite.
Dinsdag 11 september 2001 werd de wereld door elkaar geschud door het nieuws van de meest verwoestende terroristische aanslag in de geschiedenis. Op een dag tijd is de grootste supermacht die de wereld ooit heeft gezien een reus op lemen voeten gebleken. De machtigste militaire staat heeft zijn machteloosheid tegenover terrorisme getoond.
Nu de Amerikaanse economie begint te slabakken en het tekort op de buitenlandse handel een recordhoogte heeft bereikt, zal Bush zich genoodzaakt zien om kordaat te handelen op het internationale terrein. De kapitalisten vormen de heersende klasse in de VS en Bush is hun vertegenwoordiger. Ze zullen dan ook op hem een beroep doen om hun belangen op wereldschaal veilig te stellen.
Bush en zijn partij hebben een zeer slechte reputatie op het vlak van arbeidswetgeving, vakbondsrechten, samenleven, persoonlijke vrijheden en de algemene leefkwaliteit van de arbeidersklasse in de VS. De wereld kan zich verwachten aan een kopie van George Bush Sr. De nieuwe is alleen nog meer reactionair en veel minder ervaren.
Heeft de Amerikaanse jeugd nog idealen? Krijgen de ideeën van het socialisme geen voet aan de grond in de VS? Onderstaand artikel mag ons op enkele punten bombastisch in de oren klinken, maar het toont wel aan dat zich het een en andere roert onder de Amerikaanse jeugd.
Wie zal de volgende president van de VS worden? Voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis weet men twee weken na de stembusslag nog altijd niet wie president zal worden. Het kiescollege staat onder vuur in de media en misschien straks ook in de rechtbank.
Wat is veranderd sinds de publicatie van het vorig artikel over de Amerikaanse verkiezingen? Veel!
George Jr. Bush (de kandidaat van de Republikeinen en zoon van de voormalige president George Bush) en Al Gore (kandidaat van de Democraten) bevinden zich nu in een nek-aan-nekrace, terwijl Ralph Nader (kandidaat van de Groenen) zijn programma drastisch heeft aangepast ten gevolge van zijn groeiende aanhang.
De ‘ezel en de olifant’ hebben altijd hetzelfde bed gedeeld. Amerikanen kennen de incestueuze praktijken van het tweepartijstelsel al jaren. Dit jaar lijkt het of iemand anders zal meespelen in de Greatest Show on Earth, namelijk Ralph Nader, de kandidaat van de Groenen.
De gevolgen van de jarenlange onderdrukking van de arbeiders in de VS is een breekpunt aan het bereiken. De plaag treft niet alleen meer de arbeiders, de gevangenen van de "prikklok", maar ook de jeugd. Van postbedienden tot verkopers, van klaslokalen tot bestuurslokalen beginnen de gewelddadige perversiteiten van de kapitalistische samenleving te schijnen doorheen de stars en stripes van Amerika.
De meeste Europeanen kijken als een vis in een bokaal naar het spektakel rond de seksperikelen van de Amerikaanse president. Hoe is het mogelijk dat de machtigste politicus van deze planeet zijn job dreigt te verliezen wegens schuinschaatserij? En jongens, de hypocrisie van het gebeuren! Het Star-rapport dat onder druk van de preutse Republikeinen werd vrijgegeven bevat meer schunnigheden dan in een volledige jaargang van de Jerry Springer show worden weggeknipt.
