Op zaterdag 13 december vatten Amerikaanse troepen eindelijk de man die hen maanden om de tuin had geleid. Zoals men in het oude Rome gevangenen in kettingen door de straten sleepte als blijk van triomf, zo werd Saddam opgevoerd voor de tv-camera’s, verwaarloosd en met een onverzorgde baard. Toch is er niets fundamenteel gewijzigd, geen van de kernproblemen is opgelost. De strijd zal blijven voortduren of zelfs erger worden. De bezettingsmacht zit vast in een poel van geweld.
Na de oorlog in Irak werd Iran van groot belang voor de Europese Unie, in het bijzonder voor landen als Frankrijk en Duitsland, die naast aantrekkelijke contracten gegrepen hebben. Intussen zijn er onderhandelingen geweest tussen EU-afgevaardigden en leidende figuren uit het Iraanse regime. M. Razi uit Iran analyseert de achtergrond waartegen deze ontwikkelingen plaatsvonden. Het originele artikel werd in juli 2002 in het Perzisch gepubliceerd op www.kargar.org en in Kargar-e Socialist nr. 114 in augustus 2002.
In dit vervolg gaat M. Razi dieper in op de houding van de twee facties binnen het Iraanse regime. De ‘hervormingsgezinde’ Khatami is helemaal niet zo baanbrekend nieuw en ook de autoritaire factie kiest voor toenadering tot de westerse grootmachten.
Het groeiend gevoel van woede onder de gewone Iraakse arbeiders begint zich te uiten in stakingsacties. De klassenstrijd van de Irakese arbeiders en werklozen begint op gang te komen. En toch krijgt dit soort van verzet amper aandacht in de media.
Als we in de reguliere media iets horen over Libanon dan gaat dat gegarandeerd over moslimfundamentalisme of conflicten met Israël. Over de arbeidersbeweging in Libanon horen we weinig of niets. Nochtans is de werkende klasse de sleutel voor de vereniging van de volkeren in het Midden-Oosten. Samen met de recente stakingen in Israël gunt de Libanese 24-urenstaking ons een blik op wat in de toekomst mogelijk kan zijn. Een verslag van onze Israëlische sectie.
Amerikaanse troepen staan in voor de veiligheid van Irak, maar zijn ze hiervoor wel getraind? Het antwoord op deze vraag is neen. Ze zijn getraind om te moorden.
De Israëlische premier Sharon voert oorlog op alle fronten. Dat wisten we al. Wat minder geweten is, is dat hij de oorlog verklaard heeft aan de arbeidersklasse in Israël. Hier volgt een verslag van onze correspondenten in Israël.
Het ontslag van Abu Mazen kwam zwaar aan bij de VS en Israël. De Israëlische regering reageerde woedend en besliste ‘principieel’ om Arafat uit Palestina te verbannen. Deze bedreiging zorgde ervoor dat meteen duizenden Palestijnen ter verdediging van Arafat de straat opkwamen. De beslissing van de Israëlische regering zou wel eens het omgekeerde effect kunnen hebben dan aanvankelijk was bedoeld en een verdere verscherping van de vijandelijkheden kunnen veroorzaken. Yossi Schwartz in Israël geeft een analyse van de situatie.
Indien de oorlog van de VS in Irak al een overwinning te noemen valt, dan mag men van geluk spreken dat het geen nederlaag is geworden. Vijf maanden na het officiële einde van ‘de belangrijkste militaire operaties’ in Irak zinkt het Amerikaanse leger steeds dieper weg in een moeras.
De druk op de begrotingen van defensie en voor militaire tussenkomst in Irak stijgen zowel in het kamp van de zogenaamde 'oorlogsstokers' als in dat van de vredesduiven.
Het Antwerps Anti-Oorlogscomité voert campagne tegen de koloniale bezetting van Irak. Hier volgt de inhoud van het pamflet dat we verdelen. Een affiche is ook beschikbaar. Het eerste hoogtepunt van onze campagne is de betoging in Brussel op 27 september om 15 uur op het Rouppeplein.
Na twee decennia vol oorlogen en embargo’s rest van het ooit zo rijke Irak niet meer dan een ruïne. Toch wil dit niet zeggen dat de bevolking zich zomaar gewonnen geeft. Irak heeft nu eenmaal een sterk ontwikkelde traditie van anti-koloniaal verzet. Ook voor de duizenden coalitiesoldaten is het genoeg geweest.
De internationale anti-oorlogsbeweging van 2003 was een mondiale reactie op het jarenlange politieke, economische en sociale offensief van de rechterzijde. Het ongenoegen bij grote lagen van de wereldbevolking vond een uitdrukking in de resolute afwijzing van de invasie van Irak. Een evaluatie.
Begin juli trok een alleenstaande moeder naar Jeruzalem uit protest tegen haar lamentabele sociale situatie. Daarmee is ze in de ogen van velen een symbool geworden van het verzet tegen de aanvallen van de staat en de bazen op de welvaart en het welzijn van de gewone mens. Onze Israëlische kameraden analyseren hoe dit de eerste tekenen zijn van collectief verzet.
Dit artikel is geschreven door Leon Cohen, een marxistische kameraad uit Israël en verscheen onlangs in het Engels op onze zustersite www.marxist.com. Het artikel gaat in op de 'road map' voor vrede. De auteur stelt zich de vraag of die wegenkaart enig perspectief voor vrede brengt en legt de bestaande alternatieven op de rooster.
Bij de val van Bagdad kraaiden Washington en Londen victorie. De oorlog leek voorbij. Het koloniale regime in Irak stoot echter op toenemend verzet en de overwinningsroes gaat over in hoofdpijn omdat herinneringen aan Vietnam de geesten plagen.
De oorlog in Irak heeft niets opgelost vanuit het standpunt van het Amerikaanse imperialisme maar heeft een periode van zelfs nog meer instabiliteit op wereldschaal ingeluid. De wereld is nu een meer turbulente, meer volatiele en gevaarlijkere plaats dan het een paar maanden geleden was.
De aanslagen in Saoedi-Arabië tonen nog maar eens in welk wespennest de VS zijn beland. Zolang de Arabische bevolking lijdt onder het Amerikaanse imperialisme en hun lokale marionetten, zullen zulke terroristische aanslagen voortduren.
De hele wereld kan nu de ware aard van de Brits-Amerikaanse bezetting van Irak zien. Maandag werden minstens dertien mensen gedood in Fallujah en een ongekend aantal mensen verwond. Woensdag vielen er nogmaals twee doden.
Een typische koloniale plundertocht. Zo kan men de Amerikaans/Britse militaire campagne tegen Irak omschrijven. De oorlog lijkt beslecht in het voordeel van de Angelsaksische imperialisten, maar hij is nog niet voorbij. De anti-oorlogsbeweging moet nu echt het pad opgaan van de anti-imperialistische strijd.
De invasie van Irak is bijna voltooid en begint de vorm van een bezetting aan te nemen. Het land dat ooit bekend stond als de wieg van de beschaving is terug de primitiviteit ingeblazen door het wapenarsenaal van de zogenaamde coalitie. Is Irak op weg een ‘Libanon’ op grotere schaal te worden?
De Amerikaanse en Britse troepen marcheren naar Bagdad, maar ze ontmoeten meer weerstand dan verwacht. De VS lijken zich langer vast te zetten in Irak dan vooropgesteld. Wat heeft Washington na twee weken oorlog in Irak bereikt?
Terwijl de aandacht van de wereld gericht is op de oorlog in Irak, is er in Israël een andere strijd uitgebroken: de klassenstrijd. Een week geleden kondigde de minister van Financiën, Benjamin Netanyahu, een plan aan dat het mes zou zetten in overheidsuitgaven. De belangrijkste Israëlische vakbondsfederatie, de Histadrut, is woedend en bereidt een algemene staking voor.
Met een zogenaamd precisiebombardement dat het Iraakse regime moest ‘onthoofden’, begon donderdag 20 maart de invasie van Irak. Verstopt achter het masker van een coalitie stuurde de regeringskliek in Washington duizenden jeugdige soldaten Irak in, om het land in naam van de vrijheid te ontdoen van de controle over de eigen bodemrijkdommen. Elke dag stijgt het aantal doden en gewonden. Toch gaf de bevolking van deze planeet keer op keer massaal te kennen niet van zulke misdaden te willen weten.
De acties op Dag X waren zowel internationaal als in België een groot succes. Dat is een hart onder de riem, voor het Iraakse volk en voor onszelf. Maar wat nu? De oorlog gaat gewoon door. Hebben onze acties dan tot niets gediend? Wat kunnen we verder nog doen?
Op dag X werd er veel spontaan actie gevoerd in tal van scholen en kleine steden. In andere scholen werken kleine en moedige kernen van jonge mensen reeds sinds weken rond een actie op dag X. Hun geduldig werk werd die dag beloond. Lees hier een verslag van een scholier uit Halle.
Afgelopen week vonden er militaire oefeningen plaats op de Belgische militaire basis in Leopoldsburg. Niets bijzonders op zich, ware het niet dat er ook Amerikaanse aanvalshelikopters deelnamen aan deze oefening.
Al zes dagen weten Amerikaanse en Britse bevelhebbers de wereld te vertellen dat de zuidelijke havensteden Umm Qasr en Basra gevallen zijn. Het taalgebruik is weliswaar een beetje aangepast, dus werd ‘veroverd’ vervangen door het veel sympathieker klinkende ‘bevrijd’. Toch wordt dit goede nieuws keer op keer weerlegd door reporters ter plaatse.
We publiceren hier het persbericht van het Forum voor Vredesactie over de betrokkenheid van het Belgische bedrijf Barco bij de oorlog in Irak. Een tip voor de anti-oorlogscomités in en rond Kortrijk?
Deze website krijgt de afgelopen maanden zeer veel bezoek van het Amerikaanse leger, omdat wij zo’n interessante informatie brengen over de wapentransporten via België en omdat ze willen weten wat we van plan zijn. Voor deze ‘Vonkspotters’ hebben we een boodschap, in het Engels.
Iedereen weet dat de militaire macht van de Verenigde Staten duizend maal groter is dan die van Irak. Bijgevolg maken ze ook een goede kans om dit land uiteindelijk te bezetten. Zou daarmee de oorlog gewonnen zijn? Neen, en wat meer is, de VS zijn deze oorlog nu al aan het verliezen.
Als reactie op de oorlog in Irak werden er gisteren overal ter wereld anti-oorlogsbetogingen georganiseerd. In Italië was er een algemene staking en terwijl we dit schrijven is er een bezig in Griekenland. In Spanje waren er massale studentenbetogingen waarin ook vele arbeiders meeliepen. Hetzelfde verhaal in Australië, Duitsland, Oostenrijk en vele andere landen.
De Antwerpse betogingen tegen de oorlog waren een overdonderdend succes. Nochtans is Antwerpen een ‘moeilijke’ stad. Daar moeten we zeker geen tekeningetje bij maken. “If you can make it here, you can make it anywhere”.
Ondanks de massale protesten overal ter wereld is de invasie van Irak begonnen. Wat de kost ervan betreft doen inmiddels verschillende economische rampscenario’s de ronde. Het is nu reeds duidelijk dat dezelfde wereldbevolking die zich tegen deze oorlog verzet, ook zal moeten opdraaien voor het prijskaartje.
Begin februari bracht de internationale marxistische beweging waartoe Vonk behoort, een Manifest tegen de Oorlog uit. Dit manifest werd eerst gepubliceerd op onze internationale website In Defence of Marxism (www.marxist.com). In dit document zetten wij uitgebreid ons standpunt over de nieuwe imperialistische agressie uiteen. Aangezien het document meer dan een maand geleden werd gepubliceerd, schreven wij ook een inleidend artikel over de woelige maand februari (zie elders op de website). De argumentatie die u in dit manifest vindt, wordt echter met de dag pertinenter en de conclusies worden dringender.
Begin februari bracht de internationale marxistische beweging waartoe Vonk behoort, een Manifest tegen de Oorlog uit (zie elders op onze website). Wegens de snelle ontwikkelingen in de wereldpolitiek zijn wij evenwel verplicht om enkele beschouwingen ter inleiding te geven. De situatie in de internationale diplomatie is na een turbulente februarimaand immers grondig dooreen geschud, zonder dat dit nochtans afbreuk doet aan onze vroegere argumenten. In deze inleiding willen wij de gebeurtenissen van februari kort duiden, zodat u ons Manifest beter kan begrijpen.
Internationaal zijn verschillende vakbonden in het verweer tegen de militaire aggressie van Bush en Blair. De Belgische vakbonden zijn echter gevaarlijk passief tegen de nakende oorlog. Vele vakbondsmilitanten beginnen hier echter genoeg van te hebben.
De verkiezingen in Israël zijn uitgelopen op een totale overwinning voor rechts en de zwaarste nederlaag ooit voor de Arbeiderspartij. Likoed, de partij van Sharon, verdubbelde haar zetels in het parlement tot 37, terwijl de Arbeiderspartij een kwart van haar zetels verloor en eindigde op 19 zetels.
De Amerikaanse imperialisten hebben veel geleerd van hun ware voorouders, de Romeinen. Toen Rome na de tweede Punische oorlog Hannibal uiteindelijk op de knieën kreeg en haar superioriteit vestigde in het Middelandse Zee-gebied, waren de Romeinen nog steeds als de dood voor een heropleving van Carthago. Cato, die aan het hoofd stond van de oorlogsstokers, besloot elke toespraak die hij gaf waar die ook over ging met dezelfde woorden: “Delenda est Carthago”: Carthago moet vernietigd worden. Hetzelfde staat Irak nu te wachten.
Met de dag wordt duidelijker dat Amerikaanse en Britse troepen Irak zullen binnenvallen, met of zonder toestemming van de VN. Dat het zwarte goud daarbij een grote rol speelt, is voor velen evident, ondanks de formele ontkenning van het Amerikaanse establishment.
Hoe meer de wapeninspecties een excuus voor een oorlog tegen Irak ondergraven, hoe meer de Amerikaanse regering hun belang wegwuift en andere excuses zoekt. Te verwachten valt dat binnenkort gestemd zal moeten worden over een nieuwe resolutie, ditmaal een oorlogsresolutie. De diplomatische dans nadert haar eindspel. Dit is een aangepaste versie van het artikel van een paar weken geleden, bedoeld als publicatie in de binnenkort te verschijnen papieren Vonk.
Scott Ritter, voormalig lid van de CIA die van 1991 tot 1998 dienst deed als wapeninspecteur in Irak, is goed geplaatst om de leugens van de Bush-regering over Iraks zogezegde massavernietigingswapens te ontkrachten. Meermaals stelde hij dat Irak onmogelijk in het bezit kan zijn van chemische, biologische of nucleaire wapens. Negentig tot 95 procent van Iraks massavernietigingscapaciteit is verifieerbaar uitgeschakeld. Bovendien bevestigde hij dat de VS de inspecteurs gebruiken om Saddam te bespioneren en dat de CIA hierbij nauw betrokken was.
Op vrijdag 9 november werd de nieuwe VN-resolutie unaniem goedgekeurd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De resolutie is een erg cynisch document dat uiterst strenge eisen oplegt aan Irak, dat nooit in staat zal zijn hier gevolg aan te geven. Erg moeilijk zal het dan ook niet zijn een voorwendsel te vinden om een oorlog te beginnen die in feite al lang gepland is.
Zondag 13 oktober zond Terzake een BBC-reportage uit van Jane Corbin, een journaliste die zich al tien jaar lang vastbijt in het wapenarsenaal van Saddam Hoessein.Sommige passages waren op zijn zachtst gezegd weinig ernstig te noemen.
Een van de spoken waarmee Bush en Blair de publieke opinie angst willen aanjagen en een oorlog tegen Irak willen goedpraten is de bewering dat Saddam Hoessein binnen de twee jaar in staat zou zijn een atoombom te produceren. Het gaat om de zoveelste georkestreerde kwakkel.
De oorlogsretoriek in het Witte Huis zwelt aan. Een aanval op Irak zit eraan te komen. Dit uitgebreide artikel gaat in op de rol die verschillende imperialistische landen steeds in het Midden-Oosten gespeeld hebben. Naast dit meer historische deel wordt ook aandacht besteed aan de vele wapeninspecteurs waarmee Irak al een tiental jaren geconfronteerd wordt, aan de machteloze Verenigde Naties, en uiteraard ook aan de dieperliggende redenen van een eventuele oorlog tegen Irak. Deze tekst wordt ook uitgegeven als brochure.