De huidige ‘primaries’ in de VS illustreren hoe het tweepartijenstelsel worstelt met haar eigen beperkingen. De links-rechts tegenstelling, de polarisatie die in min of meerdere mate de hele wereld beroert, krijgt een uitdrukking bij zowel democraten als republikeinen.
Binnen twee maanden, op 6 december, hebben weer cruciale parlementsverkiezingen plaats, voor de toekomst van de Bolivariaanse revolutie. De campagne Handen Af van Venezuela, stelde een dossier samen onder de titel 'War is er aan de hand in Venezuela?'. Ook publiceren we een analyse over het hoe en het waarom van de sluiting van de grens tussen Venezuela en Colombia.
Een overzicht en een inschatting van de politieke campagne die Jeremy Corbyn tot leider maakte van de Labour Party.
De overweldigende overwinning van Jeremy Corbyn voor het leiderschap van de Labour Party is een politieke aardbeving van gigantische proporties. Ze heeft de politieke kaart van Groot-Brittannië op z'n kop gezet. Honderdduizenden arbeiders en jongeren, snakkend naar verandering, vieren deze overwinning in het hele land. Michael Meacher heeft de Corbyn-campagne correct beschreven als 'de grootste niet-revolutionaire omkering van de maatschappelijke orde.'
"Hoe is het zo snel zover kunnen komen? De oorzaak ligt niet in een of andere karaktertrek van Tsipras. Ook niet in een verborgen agenda van de Eerste Minister. De reden voor deze nederlaag is politiek, namelijk het failliet van het reformisme van Tsipras en de meerderheid van de leiding van Syriza."
Niemand had kunnen verwachten dat de verkiezingsrace voor de nieuwe leider van de Britse Labour Party zo spannend zou worden. De voorzittersverkiezing was een wedstrijdje ver-plassen tussen Blairistische kandidaten, totdat een groep parlementariërs besloot dat het misschien iets minder saai zou worden als de 'ouderwets linkse' Jeremy Corbyn ook mee zou mogen doen. De gevolgen hadden ze niet kunnen inschatten.
De huidige vluchtelingencrisis heeft de gruwel van de kapitalistische samenleving getoond, naast het contrast tussen de elementaire solidariteit van de gewone werkende mensen en de koude berekening en hardvochtigheid van de kapitalistische heerser in Europa en elders in de wereld.
Op 15 april kwamen meer dan achthonderd vluchtelingen om bij de zoveelste schipbreuk van een scheepswrak dat vluchtelingen naar Europa moest voeren. Sindsdien is de vluchtelingencrisis niet meer uit de actualiteit te slaan.
De overeenkomst die in de late uurtjes van 13 juli aan Griekenland opgedrongen werd, na een nachtelijke marathon van onderhandelen met de Eurotop, kan enkel als een vernederende overgave omschreven worden. Griekenland heeft in feite zijn zelfbeschikkingsrecht tegenover de Trojka opgegeven, in ruil voor een nieuw financieel wurgcontract en vage beloftes over een schuldherschikking (geen kwijtschelding) die op een later tijdstip- misschien- zal besproken worden. Deze overeenkomst zal geen zoden aan de dijk brengen. Het zal Tsipras en Syriza politiek uitschakelen en Griekenland op economisch vlak nog dieper in de recessie duwen. Het bracht ook diepe onenigheid in de Europese Unie aan het licht.
De Griekse kiezers hebben op een zeer duidelijke manier het dictaat van Europa verworpen. De uitslag van het referendum van zondag ll. was een slag in het gezicht van de bankiers en de kapitalisten van Europa. Het definitieve resultaat van het referendum, gepubliceerd door het ministerie van binnenlandse zaken, was 61,3% neen-stemmers tegenover 38,7% ja. De algemene voorspelling dat de ja-stemmers voornamelijk uit de landelijke gebieden zouden komen bleek onjuist te zijn.
In de aanloop naar het referendum heeft de politieke verdeeldheid in Griekenland ongekende hoogten bereikt. De gebeurtenissen in de afgelopen 48 uur laten de leugen achter de burgerlijke democratie zien. De trojka wil de bereidheid van de Griekse regering om concessies te maken niet accepteren en eist Tsipras’ aftreden. De conclusie is onvermijdelijk: binnen de grenzen van het kapitalisme zullen bezuinigingen nooit eindigen, en zeker niet binnen de dwangbuis van de door de Duitsers gedomineerde kapitalistische eurozone.
De beëdiging van de nieuwe burgemeesters, op zaterdag 13 juni, trok duizenden enthousiaste mensen aan. Het leverde scènes op die sinds 1979, of misschien zelfs 1931, niet meer gezien waren in Spanje. De gemeentelijke en regionale verkiezingen van 24 mei waren een ernstige tegenslag voor de regerende PP (rechts). Maar de omvang van hun nederlaag was niet duidelijk tot 13 juni. Die dag werden burgemeesters van partijen en allianties ter linkerzijde van de sociaal-democratie beëdigd in 4 van de 5 grootste steden van het land: Madrid, Barcelona, Zaragoza en Valencia. De vijfde, Sevilla, kreeg een PSOE-burgemeester, met de steun van "Participa Sevilla” (waarin Podemos actief is) en Verenigd Links (IU).
Wat in Griekenland gebeurt gaat elke militant in de arbeidersbeweging aan. Steun van de internationale arbeidersbeweging is absoluut essentieel. Een overwinning van de Grieken zal een overwinning van ons zijn, het zelfde zou gelden in geval van nederlaag.
Zondag 24 mei zal herinnerd worden als een mijlpaal in de Spaanse geschiedenis. In praktisch geheel Spanje werden gemeentelijke en regionale verkiezingen gehouden ( in Galicië, Andalusië, Baskenland en Catalonië, gingen enkel gemeentelijke verkiezingen door). De rechtse PP (Volkspartij) werd onttroond in de meeste van hun historische bolwerken. Dat de Spaanse samenleving een scherpe bocht naar links maakte wordt vooral aangetoond door de opkomst van Podemos en de electorale fronten die het leidde. Het linkse front won in Madrid, Barcelona, Zaragoza, Coruña, Oviedo, Cádiz, etc. In de meeste grote steden werd het resultaat van de Socialistische Partij (PSOE) - alleen socialist in naam - overklast door Podemos dat is uitgegroeid tot de tweede speler in de Spaanse politiek. Podemos bepaalt nu de agenda.
Rellen en betogingen breken uit in de VS tegen het racistische politiegeweld. Wat is er aan de hand?
De grote bedrijven en de rijken uit de City van Londen waren maar al te blij met de overwinning van hun vrienden in de Conservatieve Partij. Champagnekurken knalden en de aandelenprijzen stegen. De partij van de rijken is terug in het zadel en ook nog eens met een onverwachte meerderheid in het Lagerhuis. Dit zal een regering zijn van de rijken, door de rijken en voor de rijken. De extreem rijke non-doms* slaakten een zucht van verlichting. Hun buit zal veilig zijn onder een Conservatieve regering.
De VRT vertoonde onlangs een reportage: “¿Qué pasa Venezuela? Patrick Hens, mediawatcher en actief in de campagne Handen Af van Venezuela onderwierp het geheel aan de leugendetector.
Repressie kan het sociale protest in China niet indijken. Een storm is op komst.
Sinds eind april ontwikkelt zich een strijdbare beweging van de arbeiders in de auto-industrie in Turkije. Het epicentrum ervan bevindt zich in Bursa. Ze strijden voor betere lonen en arbeidsomstandigheden en ook voor een democratische vakbondsvertegenwoordiging.
Binnen twee weken zijn het gemeenteraadsverkiezingen in Spanje. We komen in dit artikel terug op de Andaloesische verkiezingen en de toekomst van Podemos.
Veertig jaar geleden, dag na dag, viel Saigon in de handen van de Vietnamese revolutionairen. Een 'leger van boeren' is er een in geslaagd de machtige militaire machine van de het VS imperialisme te verslagen. Hoe was dit mogelijk?
We interviewden Peter Michaïlenko, marxistische militant in Toulouse. Hij woonde tot zijn elf jaar in Kiev en ging deze zomer nog naar Oekraïne. Hij werkt mee aan de internationale solidariteitscampagne met het antifascistische verzet in Oekraïne (https://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/ ).
Alan Woods maakt de balans op van de eerste maanden van de SYRIZA regering en haar krachtmeting met de Troïka.
We spraken over het studentenprotest in Nederlands met Zowi Milanovi, redacteur van ons Nederlands zusterblad Vonk (www.marxisten.nl). Hij gaat dieper in op de evolutie, de eisen, de gemoedstoestand van de studenten en de perspectieven van de beweging.
Op 25 februari organiseerden Vonk en Handen Af van Venezuela een info- en debatavond in Turnhout onder het thema: “Cuba & Venezuela: welke weg naar het socialisme?” Hier kan u het geheel beluisteren.
In Griekenland werd een regering verkozen die een einde wil stellen aan de soberheid. Dit is helemaal niet naar de zin van de Europese Unie, het IMF, de Europese Centrale Bank en het financiekapitaal. Onmiiddellijk kreeg de SYRIZA regering het mes op de keel. Een akkoord werd gesloten met de Eurogroep dat echter voor veel oppositie zorgt in de linkse partij. Is het dan niet mogelijk uit de soberheid te stappen? Welke maatregelen zijn hiervoor nodig?
We publiceren hieronder twee artikels verschenen op de website van onze Nederlandse kameraden www. marxisten.nl. Sinds 13 februari is het studentenprotest tegen de besparingen in het onderwijs er in een stroomversnelling gekomen met de bezetting van een gebouw van de Universiteit van Amsterdam. Ondanks de ontruiming twee dagen geleden, gaat de bezetting door in een ander gebouw van de universiteit. De beweging heeft een enorme schokgolf door Nederland doen gaan omdat de studenten de eersten zijn die in beweging komen tegen de besparingen. De artikels zijn vol aan inzichten die ook in België hun nut nog zullen bewijzen.
Sinds Podemos (wat letterlijk betekent ‘wij kunnen het’) in juli 2014 begon met het registreren van leden op haar website, zijn meer dan 300.000 mensen ingeschreven. Tienduizenden nemen deel aan de wekelijkse bijeenkomsten, georganiseerd door meer dan 1000 afdelingen, verspreid over het gehele land. In iets meer dan één jaar is Podemos volgens alle opiniepeilingen uit het niets opgeklommen tot de eerste partij van het land. In de polls behaalt Podemos 30 procent, ongeveer 6,5 miljoen stemmen. Men moet teruggaan tot 1977, onmiddellijk na de val van de dictatuur, om een vergelijkbaar politiek fenomeen te vinden, wat enthousiasme, hoop en massale organisatie betreft.
De aankondiging van het regeringsprogramma door de premier afgelopen zondag, bevatte niets van de afzwakkingen dat de heersende klasse en de Trojka verlangen. De SYRIZA-regering moet waardig en stevig stand houden! Een confrontatie met de Trojka en het kapitaal is onvermijdelijk, omdat zij eigenlijk niet met de regering willen onderhandelen. Ze kiezen er liever voor om deze te vernederen. Ze hebben geen scrupules over het ondermijnen van haar toezeggingen aan het Griekse volk en dreigen er zelfs mee Griekenland uit de euro zetten. Daar deze druk kunnen de belangrijke maatregelen uit het regeringsprogramma niet uitgevoerd worden, behalve wanneer deze ondersteund worden door een socialistisch programma.
[Geschreven door de Communistische Tendens van SYRIZA op 8 februari 2015]
Lees de verklaring van de Communistische Tendens van SYRIZA over de meest recente ontwikkelingen in Griekenland.
[Deze verklaring werd oorspronkelijk geschreven op 4 februari 2015]
Unieke documentaire over de crisis in Griekenland en het socialistisch alternatief. Nu met Nederlandstalige ondertitels. Een 'must see' voor iedereen die een einde wil stellen aan de soberheid en solidair is met de Syrizaregering in haar krachtmeting met de EU, de Griekse en buitenlandse kapitalisten.
Sinds enkele dagen vinden er massale protesten plaats in de Democratische Republiek Congo. Studenten zijn de drijvende kracht van de beweging. Het epicentrum van de protesten is de Universiteit van Kinshasa, maar snel zijn andere steden zoals Goma, Bukavu, Bunia, Uvira, Lubumbashi en Mbandaka gevolgd. De stilte in de burgerlijke media in België hierover is oorverdovend.
De revolutie in Venezuela blijft overeind ondanks aanhoudende economische sabotage en destabilisering. De regering van Maduro en het Venezolaanse volk vechten terug. Regelmatig ontdekt de Guardia Nacional Bolivariana geheime opslagplaatsen met tonnen basisbenodigdheden. Het blijft echter dweilen met de kraan open zolang er geen structurele maatregelen - zoals de onteigening van oligarchen - worden genomen. De regering van president Maduro kiest echter voor dialoog met diezelfde bedrijfsleiders die de economie en de revolutie ondermijnen. Dit zorgt op zijn beurt voor hevige discussie en kritiek bij de Chavistische achterban. Ondanks toegevingen van de regering aan de eisen van de bedrijfsleiders volharden ze in het destabiliseren van het land. De revolutie staat weer voor een kruispunt. Ofwel onteigent ze de oligarchen, ofwel ondermijnt ze zichzelf door het kapitalisme vrij spel te geven.
25 januari 2015 werd een historische dag, niet alleen voor het Griekse volk maar ook voor de Europese en de internationale arbeidersklasse. Voor het eerst in de geschiedenis van het ontwikkelde kapitalistische Westen is het mogelijk een regering te vormen bestaande uit partijen die hun wortels hebben in de links-communistische beweging. Dat resultaat werd behaald ondanks de voortdurende en constante druk van het plaatselijk en internationaal kapitaal om dit vooruitzicht te dwarsbomen. De historische overwinning die Syriza vandaag behaalt betekent een dramatische verschuiving in de krachtsverhoudingen tussen de werkende klasse en het kapitaal in Griekenland. Gezien de globale crisis van het kapitalisme is het redelijk om te veronderstellen dat deze verschuiving zich zal doorzetten in de rest van Europa.
In Griekenland kondigen polls de overwinning aan van de "radicaal linkse” partij Syriza bij de parlementsverkiezingen, eind januari. Om het Griekse volk te ontmoedigen die weg op te gaan, herhaalt een koor van politici, bankiers en journalisten elke dag dat dit tot "chaos" zal leiden. Om de daad bij het woord te voegen begint het kapitaal reeds het land te ontvluchten, is er paniek op de Atheense beurs en stijgt de rente op schulden.
De bloedige aanslag tegen de redactie van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo en de daaropvolgende moorddadige gijzeling in een Joodse supermarkt zorgden voor een opwelling van verontwaardiging en woede in heel Frankrijk en de rest van de wereld. De avond zelf van de moordaanslag waarbij twaalf mensen het leven lieten, betoogden honderdduizenden mensen. Een paar dagen later waren het er drie miljoen, waaronder anderhalf miljoen in Parijs alleen. Ook in België reageerden mensen verbolgen. Enkele uren na de aanslag kwamen In verschillende steden honderden mensen samen. In Brussel trokken zondag 11 januari 20.000 betogers de straat op.
Onmiddellijk na de aanslag tegen de redactie van het linkse satarische tijdschrift Charlie Hebdo publiceerden we dit kort standpunt.
Op woensdag 17 december gaven de Verenigde Staten toe dat hun poging Cuba te onderwerpen is mislukt. Dit zou gezien moeten worden als een overwinning voor de Cubaanse Revolutie en haar vasthoudendheid tegen de meedogenloze aanval van de meest machtige imperialistische mogendheid op Aarde, die op slechts 140 kilometer van haar kust ligt. Maar het Amerikaanse imperialisme heeft haar doel niet opgegeven: het herstel van de heerschappij van het privé-eigendom en de vernietiging van de verworvenheden van de revolutie. Het is enkel van middelen veranderd om hetzelfde resultaat te bereiken.
Het is nu zeven weken geleden dat de politie studenten van de lerarenopleiding van Ayotzinapa heeft aangevallen en 43 van de overlevenden heeft overgedragen aan een drugskartel. Het brutale incident in het dorpje Iguala, Guerrero, was de druppel die de emmer deed overlopen en tot een golf van protest leidde.
We blikken terug op het referendum over onafhankelijkheid in Schotland.
Een maand geleden ontstond er een beweging van studenten aan het Nationaal Polytechnisch Instituut (IPN) in Mexico. Dit is een enorme beweging met tienduizenden studenten van een dozijn scholen die bijeenkomsten organiseerden met duizenden deelnemers. De regering heeft onder druk van deze beweging belangrijke toegevingen gedaan om te verhinderen dat de protesten tot een algemene explosie van de jongerenbeweging zouden leiden.
Dimitry Kolesnik is een vooraanstaand activist in de marxistische organisatie Borotba in Oekraïne. Hij was in augustus 2014 aanwezig op het wereldcongres van de Internationale Marxistische Tendens in Griekenland, waar hij werd geïnterviewd door Peter Mikhailenko.
De troepen van ISIS zijn de belegerde stad Kobane aan de Turk-Syrische grens aan het insluiten. Duizenden Koerden zijn in doodsangst naar Turkije gevlucht in een wanhopige poging om bevoorrading en versterking te halen, maar werden tegengehouden door het Turkse leger, dat aan het voorkomen is dat versterking, wapens en voorraden de grens overgaan. Terwijl de rest van het leger toekijkt, wordt de bevolking van Kobane bedreigd met een afschuwelijk bloedbad.
De afgelopen maand augustus werd de VS nog maar eens opgeschrikt door ‘police brutality’. Michael Brown werd doodgeschoten door de locale politie terwijl hij z’n handen oomhoog hield. Het gruwelijke incident lokte hevig protest uit.
Riaz Lund, een leidinggevende kameraad van de Pakistaanse afdeling van de IMT en een gekend arbeidersactivist in Karachi is vandaag in koelen bloede door gangsters aangevallen.
Deze resolutie werd gestemd op het Wereldcongres van de IMT.
We blikken terug op de resultaten van de EU verkiezingen.
Venezuela blijft lijden onder hoge inflatie en schaarste van vele producten. De sabotage van het land door de oppositie blijft effect hebben. Maatregelen van de regering hebben weinig of geen invloed. Het volk wordt ongeduldig en begint te twijfelen. Hoog tijd dat er een halt toegeroepen wordt aan de destabilisatie vanwege de oppositie. Maar hoe?
Op 2 juni 2014 organiseerde de Marxist Student Federation samen met Counterfire, de CPGB, Borotba, Solidarity with the Antifascist Resistance in Ukraine en Boris Kagarlitsky,een bijeenkomst voor de oprichting van de campagne “Solidariteit met de antifascistische weerstand in Oekraïne” in de SOAS Universiteit in Londen.
Vandaag wordt Petro Porosjenko, Oekraïens president en zakenman ontvangen door de Europese Unie in Brussel.
