Gisteren voerden syndicalisten van de Algemene Centrale (ABVV) een symbolische actie in Antwerpen Zuid. Wat opvalt is niet alleen hun woede tegen de regering en het patronaat, maar vooral ook tegen de SP.a-leiding. “Van Verhofstadt moet je niet anders verwachten. Maar de socialisten, dat is pas erg.”
De druk van onderuit is gisteren doorgestoten tot in de 'parlementen' van het ABVV en het ACV. Het Generatiepact is er onverteerbaar verklaard. Een nieuwe algemene staking met een nationale betoging komt er op vrijdag 28 oktober. Deze keer in gemeenschappelijk vakbondsfront. Een mooie overwinning van de achterban. De regering geraakt nu meer en meer geïsoleerd.
Er heerst onrust op de werkvloer. Spontane stakingen breken sinds een week her en der uit. Het is duidelijk waarom. Met het Generatiepact zal het brugpensioen op 58 jaar snel tot het verleden behoren en moeten we opnieuw enkele van onze sociale verworvenheden inleveren voor de winsten van het patronaat.
Rond 5 uur ‘s morgens trokken ABVV-delegatie wegblokkades op in het industriepark te Wilrijk in Antwerpen. De sfeer zat er meteen goed in. Vaatjes met kampvuur werden op de kruispunten gezet en arbeiders gebruikten zelfs hun eigen wagens om de weg te blokkeren.
In Gent vonden talrijke stakingen en piketten plaats. ’s Avonds kwamen enkele honderden militanten van het ABVV naar de Vrijdagsmarkt. Om 18u vertrok daar een rode optocht door de stad.
Het eindeloopbaandebat is één groot bedrog. De activiteitsgraad is een valse parameter. Zoals steeds gaat het hier over het verhogen van de uitbuitingsgraad van de arbeid. We publiceren hier het pamflet dat Vonk verdeelde aan de piketten.
De lokale ABVV-centrales hebben hun beste beentje voorgezet om deze 24-urenstaking te doen slagen. En ook in de rest van de regio was dit het geval. Een verslag van de piketten bij het Spoor en Daikin.
Vanaf 7u deze ochtend organiseerden militanten van het ACOD piketten aan de
drie ingangen van de Vrije Universiteit Brussel. Ze kregen daarbij de steun
van enkele studenten en van het lokale schoonmaakpersoneel dat er in
onderaanneming werkt.
Alle media tegen, alle partijsecretariaten (inclusief SP.a en PS) tegen, de grootste vakbond van het land die ter elfder ure 140.000 euro uitgeeft om een anti-stakingscampagne te voeren, zelfs een deel van het ABVV-kader dat maar matig of lauw reageert. Ondanks alle molenstenen die de staking klein moesten houden is ze een enorm succes. Als het establishment meent dit signaal te moeten negeren (zoals gesuggereerd wordt op de voorpagina van De Standaard van 7 oktober) dan speelt zij met vuur. Deze samenleving kraakt in al haar voegen.
In de vroege ochtendmist gingen we met enkele kameraden onze steun betuigen aan het piket van Agfa-Gevaert in Mortsel. Een grote groep ABVV-militanten was reeds lang paraat. Tegen de richtlijnen van hun vakbondsleiding in, waren ook de ACV-militanten goed vertegenwoordigd. We interviewden zowel de rode als de groene hoofdafgevaardigde.
Brussel is niet alleen een stad die ambtenaren in ministeries tewerkstelt. De arbeidersklasse in de voedingsindustrie, de metaal, de handel en het openbaar vervoer heeft vandaag haar stempel op de stakingsdag gedrukt.
Het ABVV heeft onder sterke druk van haar achterban een oproep gedaan voor een algemene staking op vrijdag 7 oktober. Het ACV doet dan niet mee, maar dreigt ook met een staking op maandag 10 oktober. De krachtmeting is ingezet rond het brugpensioen en de sociale zekerheid.
Het eindeloopbaandebat is één groot bedrog. De activiteitsgraad waarover zo hoog wordt opgegeven, is een valse parameter. Zoals steeds gaat het hier over het verhogen van de uitbuitingsgraad van de arbeid.
Het ABVV van Antwerpen nam begin september het initiatief voor een militantenvergadering over het brugpensioen. Een goede stap die overal in het land zou moeten nagevolgd worden. Want de vakbondsleiders mogen in geen geval beslissingen nemen zonder de basis te raadplegen. Ook de centrales van de openbare diensten moeten hierbij betrokken worden. De boodschap van de mensen op de vloer is ondubbelzinnig. Het standpunt van de top laat te wensen over. Dit kan je opmaken uit ons verslag.
De CAO-onderhandelingen van deze lente waren moeizaam en gespannen. Dikwijls werd er gedreigd met stakingen voordat er een akkoord uit de bus kon komen. Soms werd er ook effectief actie gevoerd. Maar wat was het resultaat van deze CAO-ronde en welke lessen trekken wij hieruit?
"Op 59 jaar stoppen we meestal met werken. De regering wil ons tot 65 jaar doen werken." Met die woorden trekt Alain Clauwaert, een van de belangrijkste socialistische vakbondsleiders, aan de alarmbel. Luc Cortebeeck van het ACV doet hetzelfde en dreigt met een algemene staking in het najaar als de regering met dit plan doorgaat.
In november 2004 werd het rusthuis Zonnewende in Aartselaar overgenomen door de multinational Waterland. Hoe voelen de werknemers zich hier bij en heeft het een weerslag op de bewoners? We vroegen het aan een vakbondsafgevaardigde.
In het kader van algemene overheidsbesparingen die over de komende drie jaar samen 13 miljard euro moeten opbrengen, worden de lonen van de lagere ambtenaren en de lagere lonen in het algemeen aangepakt.
De laatste weken zagen we verschillende keren een botsing tussen de vakbonden en de politieke partijen over het voorstel van een algemene sociale bijdrage (ASB). Voor ABVV en ACV moet zo’n ASB de sociale zekerheid (SZ) van extra middelen voorzien. SP.a en CD&V reageren daar allergisch op. Vonk sprak hierover met Jozef Mampuys, hoofdredacteur van Raak, het blad van de Kristelijke Werknemers Beweging.
In sommige sectoren zoals de financiën is vandaag nog steeds een bittere krachtmeting bezig over de CAO. Vorige week spraken we met Jozef Mampuys, de hoofdredacteur van Raak, het blad van de Kristelijke Werknemers Beweging (KWB). Tijdens het interview vroegen we hem naar een algemene balans van de syndicale strijd en de radicalisering binnen de vakbonden.
Of de staking in de distributiesector doorgaat, weten we vandaag. Het ongenoegen bij de basis is groot. Vorig jaar konden ze hun slag al eens thuis halen louter door te dreigen met een staking. Wij gingen deze week de sfeer snuiven op de militantenvergadering van BBTK Handel Antwerpen en interviewden enkele delegees.
We hadden deze week een gesprek met Georges Seclef over de winsten in de grootdistributie, de mogelijke staking volgende week en het effect van de betoging in Brussel op 21 december.
Er lijkt geen einde te komen aan het toenemend aantal stakingen. Zij die beweerden dat klassenstrijd iets van het verleden is, hadden het duidelijk bij het verkeerde eind. Vanwaar komen ineens al die stakingen? En wat drukken ze uit?
In de voedingsindustrie hebben ze na tien dagen actie een loonsverhoging van 5,2 procent in de wacht gesleept. Dat is niet niks in het huidige klimaat. Veel syndicalisten zullen zich afvragen: hoe deden ze dat? Gezien de conflicten in veel andere sectoren is het interessant om hier even bij stil te staan.
Teneinde druk te zetten op de onderhandelingen met de patroonsorganisatie Agoria over het sectorakkoord op dinsdag 19 april, gingen de werkers van zo’n 150 grote bedrijven reeds in staking op de maandag 18 april. De grote bedrijven hebben immers meer invloed binnen de besluitvorming in Agoria.
De metaalarbeiders verwerpen de aalmoes die de patroonsfederatie Agoria hen toesmijt. Nu komt er een nationale staking waarvoor zowel het ABVV als het ACV oproepen. Dit wordt de eerste nationale staking sinds 46 jaar.
Op woensdag 20 april is er een grote actie van de onderwijsvakbonden tegen hun minister Frank Vandenbroucke. Deze actie niets te vroeg. Reeds van het begin van dit jaar weten we dat er tal van besparingen gepland zijn, zowel bij het onderwijzend personeel, de centra voor leerlingenbegeleiding als het ondersteunend en meester-, vak- en dienstpersoneel.
De voedingssector is als eerste op koers om de loonnorm te doorbreken. Maar het patronaat van de voedingsindustrie doet moeilijk. Hier proberen we uit te leggen hoe en waarom Fevia vervelend doet bij het ondertekenen van een akkoord dat al door de vakbonden werd goedgekeurd.
In tijden van spanningen tussen arbeid en kapitaal proberen de bazen altijd de loontrekkenden te verdelen. In de voedingssector is dat vandaag ook zo. De bazenorganisatie Voka publiceerde een ronduit gortige persmededeling om te stoken tegen ‘de Walen’. De Antwerpse ABVV Voedingscentrale reageerde dan ook prompt. We publiceren hier hun antwoord.
Vrijdag 25 maart staakten de Vlaamse ambtenaren. We interviewden Yves Brusseel, ACOD vakbondsmilitant afdeling Oostende, over het hoe en het waarom van de stakingsactie.
Na een tweetal weken van acties werd er dinsdag een ontwerp van sociaal akkoord bereikt in het paritair comité van de Voedingsnijverheid. Donderdagavond 24 maart kwamen de delegees van de afdeling Antwerpen-Waasland bijeen om een standpunt te bepalen. Het sociaal akkoord werd unaniem goedgekeurd door de delegees. Wij hadden een gesprek met de lokale secretarissen Yvan de Jonge en Dany van Cauwenbergh na afloop van de vergadering.
De beurtstakingen in de Voeding gingen vandaag verder. De Rode Woede toont dat we de zever van het patronaat niet moeten slikken. In Kontich, nabij Antwerpen, ging het bedrijf Dulcia Haribo plat. We interviewden ABVV delegee Krista van Geldorp en secretaris Dany van Cauwenbergh.
De krachtsproef voor een goede CAO in de voedingsindustrie is volop aan de gang. Baudouin Ferrant, secretaris ABVV Voeding in Brussel, levert ons zijn eerste analyse van wat een toonaangevende strijd aan het worden is.
Na drie dagen actie in de voedingsindustrie heeft het ABVV aangetoond dat het sterk gesteund wordt door de basis in haar eisen voor meer loonsverhoging. Op sommige plaatsen zoals bij Kraft, Jupiler, Godiva en anderen deed zelf het ACV mee. De voedingsector heeft niet de gewoonte om haantje de voorste te spelen in de CAO-strijd. Wij gingen peilen aan het piket van Inbev wat er aan de hand is.
De bazen maken winst. Dat wisten we al. Maar dat hun winsten alsmaar blijven stijgen en zelfs recordhoogtes halen is minder geweten. Ondertussen blijft de tewerkstelling ter plaatse trappelen en volgen de lonen de stijging van de winsten niet. Dit artikel analyseert de staat van de klassenstrijd in België.
Aangezien de regering niet wilde toegeven, begon de non-profit vanaf 26 februari aan een staking van onbepaalde duur. Hun vastberadenheid heeft duidelijk het verschil gemaakt. Voor diegenen die er nog aan twijfelden: strijd loont. Het akkoord betekent nochtans geen rust in de sector.
Ondanks acht jaar toepassing van de Europese richtlijnen is er over het geheel genomen niks in de goede richting geëvolueerd, tenminste niet voor de loontrekkenden. Het goede nieuws is dat (bijna) niemand nog gelooft in de kletspraatjes over ‘het competitieve Europa van volledige tewerkstelling en welvaart’.
Het ABVV heeft met 52 procent van de stemmen het voorstel voor Interprofessioneel Akkoord verworpen. Binnen de christelijke vakbond stemden drie kwart voor en in de liberale ACLVB kreeg het akkoord de steun van twee derden van het bestuur. Wat betekent dit resultaat en hoe moet het nu verder?
In 2003 bewezen de dokwerkers dat we door een aangehouden strijd mét grote mobilisaties zelfs het zogezegd onaantastbare Europa kunnen tegenhouden. Ze jaagden de europarlementsleden de daver op het lijf zodat de richtlijn voor de liberalisering van de havens er uiteindelijk niet doorkwam. Maar de kapitalistische EU blijft proberen.
Deze open brief is gericht naar de talrijke vakbondsmilitanten die zich de volgende weken zullen uispreken over het voorstel van Interprofessioneel Akkoord 2005-2006. Wij denken dat het voorstel dat op tafel ligt niet voor sociale vooruitgang zorgt. Lees hier onze analyse.
De betoging van 21 december is een voorteken. Ook in België laait sociaal protest op. De traditionele overlegstructuren doen het niet meer. De syndicale achterban is het patronale liedje spuugzat. Ondanks alle blusapparatuur zal dit vroeg of laat tot een échte krachtmeting leiden waarvan de kapitalistische maatschappelijke ordening zelf de inzet zal zijn.
In december was het weer witte woede al wat de klok sloeg. Op 27 januari roepen ze opnieuw op voor een nationale betoging en willen daarbij 20.000 mensen op de been brengen. We interviewden Walter Cornelis, nationaal secretaris van de vakbond LBC (ACV), over de eisen en mobilisaties van de witte woede.
Een syndicale werking in een call-center, het is niet evident. Nochtans is de uitbuiting hier groot. Mensen werken er tegen de klok en onder zware druk om cijfers te halen. Dat kunnen de (voormalige) bedienden van Up-Call beamen. Zij kwamen recent in de media omdat ze in staking gingen tegen het wanbeheer van hun bazen.
Het moest ervan komen. Na maandenlange provocaties van de bazen is er een einde gekomen aan het geduld van de vakbondstop. Het geduld van vele arbeiders en bedienden was echter al lang op. Zij staakten en betoogden vandaag. Hier kan u de strategie lezen die wij voorstellen.
